Μονόλογος με δύο ηθοποιούς που απογυμνώνει τις ανθρώπινες σχέσεις είναι το «Insenso» του Δ. Δημητριάδη, εμπνευσμένο από τον Βισκόντι
Δύο γυναίκες ηθοποιοί σαν «σιαμαίες» βιώνουν και εκφράζουν κοινά συναισθήματα. Συμμετέχουν και οι δύο στον ρόλο της βασικής/μοναδικής ηρωίδας, στο «Insenso» του Δημήτρη Δημητριάδη
Κείμενο που διεισδυτικά απογυμνώνει τον έρωτα και τις ανθρώπινες σχέσεις, το «Insenso» του Δημήτρη Δημητριάδη ανεβαίνει στο «Black Box» του «Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης», από 17 έως 26 Σεπτεμβρίου, σε σκηνοθεσία Eμμανουήλ Κουτσουρέλη.
Πρόκειται για έναν αριστουργηματικό μονόλογο, εμπνευσμένο από τη γνωστή ταινία του Λουκίνο Βισκόντι «Senso» (1954), τον οποίο ο συγγραφέας του χαρακτηρίζει ως «μια όπερα χωρίς μουσική». Με αφορμή την ηρωίδα του Βισκόντι, Λίβια Σερπιέρι, ο Δημητριάδης δημιουργεί ένα νέο έργο με θέμα τη συνέχεια του προσωπικού δράματος της ηρωίδας και κατ’ επέκταση την αγωνία του ανθρώπου απέναντι στον έρωτα, την προδοσία και το ανέφικτο της ένωσης.
«Το “Ιn” και το “εντός” σημαίνουν το “μέσα στις αισθήσεις, μέσα στα αισθήματα, μέσα στο νόημα”, μέσα δηλαδή στην πλήρη διάσταση του σώματος, και μάλιστα τόσο μέσα ώστε δεν επιτρέπει αυτή η κατεύθυνση καμία παρέκκλιση, καμία υποχώρηση, καμία ένσταση: μιλάμε για την απόλυτη παραδοχή και για την απόλυτη παράδοση σ’ αυτό το “μέσα”, με όλες τις συνέπειες που θα έχουν αυτή η παράδοση κι αυτή η παραδοχή, και πρώτη συνέπεια είναι η σταδιακή απομάκρυνση από την κατ’ εξοχήν οργανωμένη δομή που είναι η γλώσσα, ιδιαζόντως ανθρώπινου φορέα έκφρασης του αισθήματος και του νοήματος», εξηγεί ο Δημήτρης Δημητριάδης.
«”Insenso” είναι η μετωνυμία του έρωτα στην πέρα από οποιαδήποτε χαλιναγώγηση και οποιαδήποτε κανονικοποιημένη μορφή του. Ο έρωτας είναι insenso επειδή αρχίζει και επεκτείνεται από εκεί όπου τελειώνει η λογική και εξαντλείται το συναίσθημα, αφού τα θέτει και τα δύο πέραν των ορίων τους, και έτσι τους αποδίδει τις αληθινές διαστάσεις τους», καταλήγει.
Τόσο το κείμενο καθεαυτό όσο και η δομή του διαμορφώνουν τις καλύτερες προϋποθέσεις για την επί σκηνής, πλέον, διερεύνηση των ορίων των ανθρώπινων συναισθημάτων – εγχείρημα στο οποίο προβαίνουν από κοινού οι ηθοποιοί, οι τεχνικοί (ήχου και εικόνας) και ο σκηνοθέτης της παράστασης.
Η παράσταση «ανιχνεύει τα όρια της πραγματικής δύναμης του Ερωτα σε έναν χώρο καθ’ όλα απτό, αλλά ταυτόχρονα πλασματικό. Τα συναισθήματα δοκιμάζονται στο έπακρο, σε έναν κόσμο όπου ο έρωτας δεν μπορεί να καταργηθεί αλλά ούτε και να ευοδωθεί», σημειώνει ο Eμμανουήλ Κουτσουρέλης.
Δύο γυναίκες ηθοποιοί σαν «σιαμαίες» βιώνουν και εκφράζουν κοινά συναισθήματα. Συμμετέχουν και οι δύο στον ρόλο της βασικής/μοναδικής ηρωίδας, ενώ ένας άνδρας, ωσεί παρών αλλά και απών, πλασματικά/σιωπηλά ενυπάρχει ως αφορμή και αιτία.
H βίωση έντονα συναισθηματικών καταστάσεων που επιβάλλει ο έρωτας «κυριαρχούν και χάνονται, διεκδικούν και παραχωρούν, επιβάλλονται και υποβάλλονται. Συναισθήματα ανεξέλεγκτα που διέπονται από την αμφισβήτηση αλλά και την προσδοκία της ”ερωτικής ουτοπίας”.
Τα συναισθήματα που πραγματεύεται το θεατρικό κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη μας αφορούν και κατά συνέπεια μας αγγίζουν», προσθέτει ο ίδιος. Επιδίωξη της παράστασης είναι να «προκαλέσει το κοινό να παρακολουθήσει μια διαδικασία, όπου σύγχρονα τεχνολογικά μέσα συμβάλλουν στην κορύφωση του λόγου με στόχο τη διερεύνηση των συναισθηματικών ορίων του παραλόγου του Ερωτα, σε μια σύγχρονη απόδοση».
Την επιμέλεια του σκηνικού και των κοστουμιών υπογράφει η Αναστασία Αρσένη, ο σχεδιασμός ήχου είναι του Κ. Βήτα, η δραματουργική επεξεργασία της Κωνσταντίνας Ζηροπούλου και η επιμέλεια κίνησης της Κάτιας Σαβράμη. Παίζουν: Σταματίνα Παπαμιχάλη, Μαρίζα Τσάρη.
Απόσπασμα από το έργο
«Οσο ατελής κι αν είναι ο άνθρωπος όταν δίνει όσα δίνει είναι πολλά για έναν άλλον άνθρωπο. Είναι πολλά όταν αυτός παίρνει όσα θέλει. Οσα δίνει ο άνθρωπος είναι πολλά όταν τα παίρνει ένας άνθρωπος που τα θέλει. Ενας άνθρωπος είναι πολύς για έναν άνθρωπο…»
ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΚΑΡΑΛΗ
akarali@pegasus.gr
