“Μεγάλο δέντρο ο στεναγμός”
Της Δέσποινας Μακρινού
Είναι κάποιοι άνθρωποι που δεν μπόρεσαν ποτέ να δούν τον ήλιο, το φεγγάρι, τον γαλάζιο ουρανό.
Η σκόνη του πολέμου δεν τους επέτρεψε να χαρούν τις μοναδικές στιγμές που χαρίζει η φύση στον πλανήτη μας.
Το φεγγάρι ήταν πάντα σκοτεινό και ο ήλιος γεμάτος απελπισία.
Γεννήθηκαν σε λάθος περιοχή, σε λάθος εποχή, σε λάθος χρόνο. Τα όνειρά τους ήταν γεμάτα μπαρούτι. Ο θάνατος, στο διπλανό δωμάτιο!
Δεν άντεξαν! Πήραν την απόφαση ! Για τους ίδιους , για τα παιδιά τους, για το μέλλον τους!
Γνωρίζοντας τις δυσκολίες , ξεκίνησαν για το μεγάλο ταξίδι. Η λαχτάρα για μία καλύτερη ζωή, κάπου μακριά απο την ζοφερή και φρικτή καθημερινότητα, φάνταζε δύσκολη, αλλά εφικτή. Πίστεψαν σε υποσχέσεις. Παρέδωσαν τα λίγα υπάρχοντα τους, μαζί με τη ζωή τους και τη ζωή των παιδιών τους, στους “σωτήρες” διακινητές. Με πολλές δυσκολίες έφτασαν τελικα στη θάλασσα.
Επιβιβάστηκαν σε πλοίο χωρίς καμία εγγύηση ασφαλείας. Δέκα, είκοσι, πενήντα, εκατό, διακόσιοι, τριακόσιοι, πεντακόσιοι …
Ανθρωποι χωρίς όνομα, χωρίς ταυτότητα , χωρίς αριθμό! Σωριάστηκαν στο αμπάρι του σαπιοκάραβου για το μεγάλο ταξίδι προς την ελπίδα, για μιά καλύτερη ζωή.
Λίγο ψωμί, λίγο νερό, λίγο γάλα για τα παιδιά και μπόλικη υπομονή. Ολα θα πάνε καλά!
Το πλοίο γέμισε ανθρώπινες ψυχές που λαχταρούσαν να ζήσουν, να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, να ονειρευτούν!
Στα ανοικτά , μιά νύχτα χωρίς φεγγάρι, ήλθε το τέλος! Το τέλος!
Το πλοίο βυθίστηκε! Οι εκατοντάδες ονειροπόλοι, ανώνυμοι, αχαρτογράφητοι ήλθαν ακόμη πιο κοντά στη δυστυχία. Στην απόλυτη δυστυχία.
Εγκλωβίστηκαν στο όνειρο, στο κυνήγι του δικαιώματος για μιά καλύτερη ζωή! Χάθηκαν έτσι απλά!
Κανείς δεν τους βοήθησε. Αφέθηκαν στο μαύρο πεπρωμένό τους.
Ήλθαν αντιμέτωποι, εκείνη την ύστατη στιγμή, με την πιο ανάλγητη πλευρά της ανθρώπινης φύσης.
Πνίγηκαν στην αδιαφορία και την απαξίωση ! Ένοιωσαν ακόμη μία φορά την ταπείνωση για το χρώμα, την καταγωγή, την κοινωνική τους προέλευση.
Ήταν πρόσφυγες! Ήταν μετανάστες!Ήταν παιδιά, νέοι, γέροι, άντρες, γυναίκες ενός κατώτερου κοινωνικού περιβάλλοντος.
Οι φωνές των παιδιών και οι εκκλήσεις για βοήθεια δεν κατάφεραν να συγκινήσουν !
Έφυγαν με το παράπονο ότι η ζωή , η μοναδική ζωή, δεν τους χάρισε τίποτε. Τους τιμώρησε !
Και το χειρότερο ο τάφος τους! Ένας τάφος χωρίς όνομα!
Ε ναι αυτός ο κόσμος με Τρομάζει!!!
