Το σαλκίμι του κήπου και τα μάτια του Πολύβιου
Γράφει η Τιτίκα-Μαρία Σαράτση
Footfalls echo in the memory
Down the passage which we did not take
Towards the door we never opened
Into the rose-garden.
Time present and time past
Are both perhaps present in time future
And time future contained in time past.
T.S.Eliot “Four Quartets”
Έκλεισε τα μάτια της και ανάπνευσε βαθιά. Το σαλκίμι* που σκαρφάλωνε στον τοίχο που χώριζε τον κήπο από την αυλή της κυρίας Αφροδίτης σκόρπιζε το άρωμά του παντού, σε τύλιγε σαν νεραϊδίσιο πέπλο. Για την Ελοίζ ήταν η πεμπτουσία της άνοιξης και του καλοκαιριού. Η Ειρήνη-Βικτωρία της είχε πει πώς έφεραν τα πρώτα σαλκίμια οι Μικρασιάτες μετά την Καταστροφή .Και για κάποιο λόγο το κοριτσάκι το είχε συνδέσει με τα μάτια του Πολύβιου. Μάτια μεγάλα, καστανά, Στην εκδρομή στην Κόκκινη Εκκλησιά ο Πολύβιος είχε μαζέψει ένα μεγάλο μπουκέτο παπαρούνες και της το είχε δώσει, Τότε για πρώτη φορά η Ελοϊζ πρόσεξε τα μάτια του. Και να σκεφθείς ότι τον έβλεπε κάθε μέρα στο σχολείο. Στα μάτια του μπορούσες να χαθείς. Μπορούσες να κολυμπήσεις, να δεις ελάφια να τρέχουν στην κορυφογραμμή. Και δεν μπόρεσε να του πει τίποτα όταν της έφερε το μπουκέτο. Μόνο του χαμογέλασε και κοκκίνησε. Το πρώτο σκίρτημα. Το πρώτο σκίρτημά της «πριν γίνει δωδεκαετής». Πως μπορεί ένας κήπος να γίνει όλος ο κόσμος; Πώς μπορούν τα μάτια τα καστανά του Πολύβιου; Και στα γενέθλιά της για πρώτη φορά χόρεψε μαζί του στο σαλόνι του σπιτιού της. Στο «Καλό» σαλόνι. Το άνοιγαν μόνο στις γιορτές. Και χορεύοντας με το άρωμα του σαλκιμιού το it’s now or never ακούμπησε το κεφάλι της στον ώμο του. Χάθηκε στα μάτια του κι εκείνος στα δικά της. Τα άλλα παιδιά που χόρευαν γύρω τους έσβησαν. Ήταν τώρα μόνοι τους με το σαλκίμι, τα μάτια τους που είχαν ενωθεί και το μπουκέτο με τις παπαρούνες….
*σαλκίμι:η μικρασιατική ονομασία της γλυσίνας ( wisteria sinensis)
Σημείωση: To κείμενο είναι μέρος της ανέκδοτης συλλογής διηγημάτων της Τιτίκας-Μαρίας Σαράτση “Fragmenta”
