“Σιγά μην κλάψω” και κυρίως “σιγά μη φοβηθώ” για όσα συμβαίνουν σήμερα στην Αριστερά! Εδώ περάσαμε τόσα και τόσα … 
Κλαίω όμως για το διχασμό, για το κακό μας χάλι! Κλαίω για την κακή πλευρά του χαρακτήρα μας, για τη μανία της οργής!
Κλαίω για τα 50 χρόνια ιδεολογικής ταύτισης, για την πενηντάχρονη πολιτική μου ταυτότητα.
Σιγά μη φοβηθώ;Και όμως φοβάμαι! Φοβάμαι για την εξέλιξη, για την κρυμμένη εκδίκηση, για την σκληρή αντιπαλότητα. Συντροφικά μαχαιρώματα τα χαρακτηρίζουν.
Έτσι λοιπόν είναι τα συντροφικά; Για μαχαιρώματα δεν υπάρχει αμφιβολία! Συντροφικά όμως…
Φοβάμαι γι αυτό που έρχεται, γι αυτά που μας χωρίζουν, για το κακό που πλησιάζει χωρίς καθυστέρηση.
Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ- ΠΣ με συνοπτικές διαδικασίες διαγράφει απο την Αμερική. Ο Γενικός Συντονιστής στην Ελλάδα απειλεί και δείχνει την έξοδο.
Και όλα αυτά συμβαίνουν σε ένα κόμμα συλλογικό, σε ένα κόμμα που έχει αναθέσει την εύρυθμη λειτουργία του στα εκλεγμένα όργανα .
“Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα” έτσι κάπου κάπου για να θυμόμαστε και τον Μάρξ.
Το ίδιο σενάριο, εμείς της παλιάς σχολής το έχουμε βιώσει και στο παρελθόν.
Τώρα όμως μας λείπουν τα φτερά, το κουράγιο, η ορμή!
Χωρίς πολιτική στέγη οι περισσότεροι , δεν έχουμε παρά να … ακτιβιστούμε. Διοχετεύοντας όση ενέργεια μας έχει μείνει στην κοινωνική προσφορά.
Όσοι φυσικά αντέχουν!΄Αλλη λύση προς το παρόν δεν διαφαίνεται.
Γιατί αυτό που συμβαίνει, ούτε στο πιο φουτουριστικό μας όνειρο.
Μας υπερβαίνει! Κάθε ώρα κάθε στιγμή και ένας βαρύς αποχαιρετισμός.Πρόκειται για βαθύ χάσμα ιδεολογικό, πολιτικό, ηθικό, πολιτιστικό.
Σε καμία περίπτωση γενεολογικό.
Απλώς ΑΡΙΣΤΕΡΟ!
