Νοικοκυρεμένη ζωή!
Της Δέσποινας Μακρινού
Μια νοικοκυρεμένη ζωη, ένα κάλεσμα στη μετριότητα, στην αδιαφορία, στον εγκλεισμό, στην αναγκαστική οριοθέτηση των ενδιαφερόντων.
Ακούγεται πολύ τελευταίως και εκπλήσει, όταν αυτό κατατίθεται ως παρότρυνση και ως στόχος απο τον επικεφαλής ενός κόμματος.
Ενός κόμματος που ποτέ τα μέλη του δεν έκλεισαν την πόρτα του σπιτιού τους, ακόμη και όταν χρειάστηκε να πληρώσουν με τη ζωή τους την ανιδιοτελή κοινωνική προσφορά τους. Ακόμη και όταν η πόρτα του σπιτιού τους “γκρεμίστηκε” βάναυσα απο τους εισβολείς.
Νοικοκυρεμένη ζωή, σημαίνει “είμαι καλά και η πόρτα κλειδωμένη. Αφήνω στο κατώφλι της εξώπορτας την αδικία, τον πόνο, τις έγνοιες του διπλανού. Μένω εντός, και αφήνω εκτός για τους άλλους τις διεκδικήσεις. Έχω ήσυχη τη συνείδησή μου “δεν ανακατεύομαι, αφήνω τους άλλους να βγάλουν τα κάστανα απο τη φωτιά”.
Ώσπου ένα πρωί …
Ο διπλανός νοικοκύρης έλαβε κλήτευση για πλειστηριασμό! Ήταν κι αυτός νοικοκύρης, κοίταγε τη δουλειά του, την οικογένειά του, το σπίτι, τα παιδιά του.
Χρειάστηκε βοήθεια, αλλά ο γείτονας του, ο νοικοκύρης, άκουγε μουσική δωματίου.
Αυτή λοιπόν είναι η “νοικοκυρεμένη ζωή”. Μιά ζωή με φαινομενική αρμονία, περιχαρακωμένη απο έπιπλα και κλειστές πόρτες.
Είναι αυτό στοιχείο της Αριστερής ιδεολογίας; Έχει σχέση με τις διεκδικήσεις για μιά καλύτερη ζωή για όλους;
Έπαψε να αποτελεί βασική συνιστώσα η κοινωνικοποίηση και η προσφορά;
“Το μέλλον δεν θα ρθει απο μονάχο του έτσι νέτο σκέτο, αν δεν κάνουμε κάτι κι εμείς” .
Η “νοικοκυρεμένη ζωή” θυμίζει τους Έλληνες στην εποχή της χούντας που διάβαζαν και δεν είχαν πάρει είδηση για τις διώξεις και τα βασανιστηρια. Κι εκείνοι “κοιμόταν ήσυχοι, σαν να είχαν κάνει το καθήκον τους” ενώ κάποιοι άλλοι “βογκούσαν” στις εξορίες και στις φυλακές.
Η “νοικοκυρεμένη ζωή” δεν ταιριάζει στην Αριστερά. Προσβάλει την ιδεολογία, παραβιάζει τις βασικές συνιστώσες μιάς μακρόχρονης ύπαρξης. Προσβάλει τους χιλιάδες, που έδωσαν τη ζωή τους για το κοινό καλό. Αποδομεί την ιστορία των αγώνων και στέκεται εμπόδιο στην πρόοδο.
Γιατί στη ζωή τίποτα δεν χαρίζεται, τίποτα δεν έχει χαριστεί και τίποτα δεν είναι πιο ανάλγητο απο την επιλογή των “κεκλεισμένων των θυρών” για να θυμηθούμε και τον Σάρτρ.
