“Η μεγάλη ανατριχίλα”
Θεσσαλονίκη Σάββατο βράδυ
9 Μαρτίου 2024
Της Δέσποινας Μακρινού
Δύο νεαροί ντυμένοι με ρούχα επιλογής τους, καταγράφοντας τη διαφορετικότητα στο είθισται, κάνουν περίπατο στην πιο φημισμένη πλατεία της πόλης την πλατεία Αριστοτέλους.
Μπροστά τους εμφανίζονται καμιά δεκαριά νεαροί κυρίως ανήλικοι και αρχίζουν να τους προπηλακίζουν. Μαζεύτηκαν κι άλλοι πολλοί και όλοι μαζί συνέχισαν την “πλάκα” προσκαλώντας τους περαστικούς σε “λιντσαρισμα” και ομαδική συνενοχή.
Κανείς δεν αντέδρασε, κανείς δεν θορυβήθηκε, κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε για τις ομοφοβικές αυτές επιθέσεις.
Και εδώ είναι η “μεγάλη ανατριχίλα”. Η ίδια τότε με τον Ζακ.
Η διαφορετικότητα μπορεί και επιστρατεύει δυνάμεις επιθετικότητας. Μπορεί και βρίσκει οπαδούς σε μιά κοινωνία που δεν σέβεται τα ανθρωπινα δικαιώματα. Καταδικάζει και ενοχλείται απο αυτό που δεν συμβαδίζει με τα στημένα κοινωνικά πρότυπα. Το γιουχάρισμα και η αποπομπή είναι η πιο προσφιλής έκφραση της μισαλοδοξίας. Ο διαφορετικός είναι ντε φάκτο αυτός που φταίει και προκαλεί.
Όπως η γυναίκα που φοράει μίνι και προκαλεί. Όπως η γυναίκα που κυκλοφορεί μόνη το βράδυ. Τα εύκολα θύματα. Οι αδύναμοι και ο όχλος.
Ο Αμερικανός ψυχολόγος Τζορτζ Γουάινμπεργκ στα μέσα της δεκαετίας του 1960 είχε επινοήσει τον όρο «ομοφοβία» για να περιγράψει τη φοβία πολλών ανθρώπων απέναντι στους ομοφυλόφιλους. Μία φοβία για τους ομοφυλόφιλους που συνδέεται με τη φοβία της μετάδοσης, του μιασμού των κεκτημένων πρωτοκόλων ( άντρας, γυναίκα, σπίτι , οικογένεια, θρησκεία) κλπ, Ένας θρησκευτικός φόβος που είναι ικανός να φτάσει σε βιαιότητες σε μιά προσπάθεια υπεράσπισης και ταυτόχρονα εξαφάνισης της “ασθένειας”.
«Όσο η ομοφοβία υπάρχει, όσο οι ομοφυλόφιλοι άνθρωποι υποφέρουν από ομοφοβικές πράξεις, η λέξη θα παραμένει ζωτικής σημασίας για την ανθρωπότητα», υποστήριξε ο Αμερικανός ψυχολόγος, και συμπληρώνει «πράγματι, το επόμενο μεγάλο βήμα θα πρέπει να είναι να προστεθεί η «ομοφοβία» στον επίσημο κατάλογο των ψυχικών διαταραχών – όχι να την εξαφανίσουμε απο την γλώσσα».
Είναι λοιπόν η ομοφοβία ψυχική διαταραχή που εμφανίζεται ως κοινωνικό φαινόμενο; Ποιοί άραγε είναι οι τροφοδότες αυτής της άτεγκτης μισαλοδοξίας; Πως μικρά παιδιά κυρίως αγόρια συστρατεύονται στον εμπαιγμό και τον χλευασμό;
Ερωτήματα που θα πρέπει να απαντηθούν απο την οικογένεια, την Εκκλησία, την κοινωνία, την ηθική και την κουλτούρα του καθενός.
