Αλλάζουμε….
«καθένας κι ένα αξίωμα σαν το πουλί μες στο κλουβί του»
Γ. Σεφέρης
Γράφει η Τιτίκα Μαρία Σαράτση
Με μεγάλο ενδιαφέρον παρακολουθώ τον κόσμο γύρω μου προσπαθώντας να μην αλλάξω και εγώ προς το χειρότερο. Μέσα στη βία και την αποξένωση. Προσπαθώ να είμαι ανοιχτή και ευαίσθητη έστω και αν αυτό με καθιστά ευάλωτη στους βαρβαρίζοντες ή αυτοαμυνόμενους απέναντι σε έναν εχθρό που δεν υπάρχει. Γιατί αν αποφασίσεις ότι δεν υπάρχει, ακυρώνεις την ύπαρξή του. Την βαρβαρότητά του, την αυτοάμυνά του που δεν χρειάζεται καθόλου. Μα καθόλου. Γιατί εσύ μόνο αγάπη έχεις να προσφέρεις. Όμως αυτά είναι πια λησμονημένα. Ακυρωμένα. Και ακυρώνονται από την δική μας αδιαφορία. Από το να γκρινιάζουμε «ότι λύση δεν υπάρχει» και να κλεινόμαστε επτασφράγιστα σαν στρείδια όταν κάποιος ή κάποια τολμήσει να μας ανοίξει την ψυχή του. Και έτσι γινόμαστε εμείς οι βίαιοι, οι αδέξιοι, οι ανόητοι ενώ η διέξοδος είναι εκεί μπροστά μας. Επειδή λοιπόν έζησα σε επανάληψη την ιστορία αυτή έχω να πω ότι πρέπει να κάνουμε ό τι χρειάζεται για να παραμείνουμε ανοιχτοί. Να καταλάβουμε ότι η ύπαρξή μας στον κόσμο αυτό είναι πολύ προσωρινή. Να μην «συζευχθούμε τω θανάτω». Και θάνατος στην περίπτωση αυτή είναι η αδιαφορία για τον/την συνάνθρωπο που τολμάει να μας ανοίξει την ψυχή του/της. Ας προσπαθήσουμε άλλη μια φορά….Ας κάνουμε το καλό χωρίς να περιμένουμε ανταπόκριση κι ας το ρίξουμε στο γιαλό…..
