“Ανησυχώ βαθιά για την κρίση των αξιών στην κοινωνία”
Της Δέσποινας Μακρινού
Συνέντευξη με τον Άρη Σπηλιωτόπουλο – Πολιτικό Αναλυτή
Ο Αρης Σπηλιωτόπουλος είναι ο πολιτικός, ο άνθρωπος που γνωρίζει τον χώρο της Επικοινωνίας και που το τελευταίο διάστημα βρίσκεται συμβουλευτικά στο πλευρό του Στέφανου Κασσελάκη. Η θέση του αυτή προκαλεί ιδιαίτερο ενδιαφέρον σήμερα, μετά και τις εξελίξεις στο κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
1.Κύριε Σπηλιωτόπουλε είστε ο άνθρωπος, που βρίσκεται σήμερα αρκετά κοντά στον Στέφανο Κασσελάκη. Πως είναι η ψυχολογία του;
Δεν διεκδικώ για τον εαυτό μου το προνόμιο να ανήκω στο στενό περιβάλλον του κ. Κασσελάκη. Απλά έχω την εμπειρία, την γνώση, αλλά και την επαγγελματική επάρκεια νομίζω, να μπορώ να εκτιμώ πρόσωπα και καταστάσεις. Σε όλες τις δημοσκοπήσεις, καταγράφεται άνετο προβάδισμα του κ. Κασσελάκη. Παράλληλα, τα όσα έχω ακούσει αλλά και διαβάσει ως άρθρα από τον ίδιο τις τελευταίες ημέρες, με οδηγούν στο συμπέρασμα ότι είναι ήρεμος, συνειδητός και πιο ώριμος για να κάνει μια νέα επανεκκίνηση.
2. Ποιές είναι οι δικές σας παρατηρήσεις, ως ειδικός της Επικοινωνίας για την επικοινωνιακή πολιτική που ακολουθεί;
Η επικοινωνιακή πολιτική χαρακτηρίζεται από τον αυθορμητισμό, αλλά και την αυθεντικότητα. Προφανώς λοιπόν, έχουμε δει και ερασιτεχνικές επιλογές, αφού απουσιάζει ο επαγγελματισμός, αλλά και γνησιότητα όπως την αδιαμεσολάβητη επικοινωνία του Στέφανου Κασσελάκη με τους πολίτες. Σίγουρα όμως στην επικοινωνιακή πολιτική του, ξεχωρίζει ο ίδιος και αυτό είναι πλεονέκτημα.
3. Ποιές είναι οι δικές σας προβλέψεις για τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ; Ανεξάρτητα από τις μέχρι τώρα δημοσκοπήσεις, πιστεύετε ότι αυτό το κόμμα μπορεί να ξαναυπάρξει ως Αξιωματική Αντιπολίτευση και να διεκδικήσει την εξουσία;
Καλή ερώτηση. Αν με ρωτούσατε λίγο μετά τις ευρωεκλογές θα σας έδινα μια πιο αισιόδοξη για το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης απάντηση. Σήμερα, όμως, έκαναν πολλά που απομείωσαν τη σημασία της πρόσφατης επαναεπιβεβαίωσης των πολιτών στην επιλογή τους να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ η Αξιωματική Αντιπολίτευση, και το ΠΑΣΟΚ 3ο κόμμα, όπως την κατέγραψαν στις πρόσφατες ευρωεκλογές. Συγκεκριμένα ξεκίνησαν μια έντονη εσωκομματική αμφισβήτηση, που ξέφυγε από κάθε προηγούμενο. Έφτασαν στο σημείο να καταθέσουν πρόταση μομφής και την ίδια χρονική στιγμή οι ίδιοι που την κατέθεσαν να αποφασίσουν και γι αυτήν! 160 μέλη ενός οργάνου ακύρωσαν την απόφαση των 72.000 ανθρώπων που επέλεξαν τον κ. Κασσελάκη πριν 12 μήνες! Αλλά ακύρωσαν και την απόφαση των πολλών χιλιάδων ψηφοφόρων που επέλεξαν τον κ. Κασσελάκη ως αρχηγό Αξιωματικής Αντιπολίτευσης πριν ελάχιστους μήνες. Αλλού, αυτό θα ακουγόταν εξωπραγματικό ή και εξωφρενικό. Εδώ λένε, ότι στην αριστερά αυτό συνηθίζεται…. Αλλά ακόμα και έτσι, η ενέργεια αυτή συγκρούεται με την κοινή λογική, την πολιτική δεοντολογία και το περί δημοκρατικής αντίληψης αίσθημα. Δεν είναι λογικό αυτό να απογοητεύει και να πικραίνει τους πολλούς? Αν προσθέσουμε ότι η συζήτηση όπως γίνεται σήμερα έχει ξεφύγει, σε προσωπικές αντεγκλήσεις, τότε καταλαβαίνουμε γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα είναι ψυχικά διχασμένος. Με μια λέξη ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα θυμίζει το « Γεφύρι της Άρτας». Δηλαδή, ότι « Ολημερίς το έχτιζαν, το βραδυ το γκρεμίζαν».
4. Τι πιστεύετε για τις εκλογές του ΠΑΣΟΚ;
Είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς, γιατί δημοκοπικά είναι ανοιχτό ακόμα το παιχνίδι « Του Πρώτου Γύρου». Σίγουρα έχει ξεχωρίσει ο κ. Ανδρουλάκης, για την ανθεκτικότητα του, ο κ. Γερουλάνος για την πολύ συγκεκριμένη πολιτική του πρόταση, αλλά και η κ. Διαμαντοπούλου για το δικό της πολιτικό στίγμα. Ίσως μεταξύ των κκ Γερουλάνου και Διαμαντοπούλου να διακρίνουμε την αντιπαράθεση δύο εκ διαμέτρου αντίθετων πολιτικών προσεγγίσεων: μιας ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΉΣ για τον κ. Γερουλάνο και μιας πιο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗΣ για την κ. Διαμαντοπούλου. Ο κ. Δούκας έχει περιέλθει σε δυσχερή θέση, μετά το debate αφού δεν μπορεί να εξηγήσει την αντίφαση του στα όσα έλεγε πριν μερικούς μήνες για την Αθήνα και στην απόφαση του σήμερα να την εγκαταλείψει να βρίσκεται στην περιφέρεια για να κάνει τον κομματάρχη. Αυτό για μένα μοιάζει με «φάουλ». Σίγουρα όμως, είναι αντιδεοντολογικό.
5. Τα αποτελέσματα των εκλογών στο ΠΑΣΟΚ μπορεί να επηρεάσουν την συνύπαρξη της Κεντροαριστεράς ( ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ);
Ασφαλώς ναι. Η Κεντροαριστερά δεν μπορεί να προκύψει ούτε από συμφωνία κορυφής, ούτε από την βούληση των συμφερόντων, ούτε πρόχειρα και ξαφνικά. Θέλει δουλειά, ωρίμανση, προγραμματικές συγκλίσεις, και συνεργασίες στην αυτοδιοίκηση, στο συνδικαλισμό, στα επιμελητήρια, στους κοινωνικούς φορείς. Ποιος το επιθυμεί και ποιος μπορεί να το φέρει εις πέρας, το ξέρουν όλοι οι πολίτες που παρακολουθούν στενά τις διεργασίες.
6. Εσείς ως πολιτικό ων και μάλιστα της ενεργής πολιτικής ελληνικής σκηνής, λόγω της ενασχόλησής σας, εκτιμάτε ότι αυτή η κατάσταση που αφορά το σύνολο των κομμάτων είναι ελπιδοφόρα, Ανησυχείτε;
Ανησυχώ βαθιά. Υπάρχει κρίση που διατρέχει το σύνολο των κομματικών δυνάμεων. Απορρέει από την κρίση αξιών που αντιμετωπίζει η κοινωνία, αλλά και την συρρίκνωση της αγοραστικής δύναμης της μικρομεσαίας τάξης. Οι τράπεζες έχουν τεθεί στην υπηρεσία της οικονομικής ολιγαρχίας. Οι μικρομεσαίοι ούτε απέξω δεν μπορούν να περάσουν, ενώ οι πολλοί υποφέρουν από την ασυδοσία και την αισχροκέρδεια, μιας ανεξέλεγκτης αγοράς. Συμπολίτες μας, κινδυνεύουν να χάσουν τις μικρό – ιδιοκτησίες τους, από τα “κοράκια των funds”. Στα εθνικά θέματα, ακόμα και κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας έχουν μπει στο τραπέζι. Λογικό είναι λοιπόν, οι πολίτες να αμφισβητούν κόμματα και πολιτικούς. Πολύ περισσότερο αντί να ακούν εναλλακτικές προτάσεις, βλέπουν ένα ανελέητο κυνήγι της καρέκλας. Όλα αυτά δεν μας προδιαθέτουν για ένα φωτεινό μέλλον.
7. Πείτε μας πως ορίζετε το προφίλ του Έλληνα ψηφοφόρου, που βρίζει, αγανακτεί και τελικά ψηφίζει. Ποιά είναι τα συναισθήματά του μπροστά στην κάλπη ;
Ο μέσος Έλληνας πολίτης, σήμερα είναι απογοητευμένος, απαισιόδοξος, ανασφαλής και αβέβαιος για το μέλλον, η στέρηση δημιουργεί επιθετικότητα, θυμό,και οργή. Συνεπώς δεν επιδοκιμάζει, αλλά αποδοκιμάζει και καταψηφίζει. Μόνο ο φόβος τον καθηλώνει στην συντήρηση της κατάστασης, λόγω της αβεβαιότητας για κάτι χειρότερο. Ανησυχώ λοιπόν και γι αυτό, πολύ περισσότερο, όταν σε άλλες χώρες ο θυμός εκφράζεται με την ενίσχυση της ακροδεξιάς που απειλεί και πάλι την Ευρώπη.
