Β΄ Λύκειο Αθηνών Αχαρνών και Σουρμελή, 1981.Ο Λυκειάρχης στον εορτασμό για την 28η Οκτωβρίου επιμένει να μην ακουστεί “Επέσατε θύματα, αδέλφια εσείς” γιατί πρόκειται “Για τον ύμνο της Γ’ κομμουνιστικής Διεθνούς”. —“Μα τί λέτε, κύριε Λυκειάρχα” του απαντά σύσσωμος ο Σύλλογος Διδασκόντων, αποτελούμενος από δεξιούς, αριστερούς τε και κεντρώους, “Λίγο ακόμα και το “Επέσατε θύματα” θα ακούγεται και στις εκκλησίες. Άλλος είναι ο Ύμνος των κολασμένων της Γ΄ Διεθνούς”. Όμως, εκείνος επιμένει. Απρόσμενα, βρίσκει έναν σύμμαχο. Την αφεντιά μου. “Ακούστε, συνάδελφοι” λέω “Μια τέτοια ημέρα, όλοι ενωμένοι πρέπει να πούμε ΟΧΙ. Οπως και να το κάνουμε ο κ. Λυκειάρχης πρέπει να έχει τον πρώτο λόγο, μπορούμε, λοιπόν, να αντικαταστήσουμε το “Επέσατε θύματα”. Ας βάλουμε στο πρόγραμμα το “Λόρδος Μπάυρον”.
Πασιχαρής για την αναπάντεχη συμμαχία, μόνο που δεν με φίλησε. Όταν κατά τη διάρκεια της γιορτής άκουσε:” Λόρδος Μπάυρον λόχος ΕΛΑΣ ΕΠΟΝ, Ιερός λόχος των Σπουδαστών”. Τρέχαμε να τον συνεφέρουμε με υπογλώσσια.
Ο ίδιος, για να αποφύγει δυσάρεστες εκπλήξεις για τη γιορτή της 17ης Νοεμβρίου, με παρακαλεί να συμφωνήσω, στην πορεία του Πολυτεχνείου να προπορευτεί το στεφάνι του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων Β΄ Λυκείου, όλο φτιαγμένο από γαλάζια γαρίφαλα! “Κύριε Λυκειάρχα, κύριε Λυκειάρχα μου. Θα είμαστε μια παραφωνία. Όμως από εμένα καμιά αντίρρηση. Ξέρω πολύ καλά τί έγινε στη χούντα”.
Έγκυος, Αποκριές βρίσκομαι στην ταράτσα της Νομικής. Αλήθεια, γιατί τέτοια παρασιώπηση για εκείνα τα γεγονότα;
Νοέμβριος 1973 ,μέρες που τις ζηλεύει η Άνοιξη. Ξαστεριά και μοσχοβολιά. Με το γιο μου μηνών στην αγκαλιά μοιράζω προκηρύξεις. Δίπλα μου με χαμόγελο νέοι κ α ι ηλικιωμένοι με μπογιές γράφουν στα πλαϊνά των λεωφορείων “Κάτω η χούντα της Χιλής!”, “Ο Αλιέντε ζει” , “Κάτω η χούντα στην Ελλάδα. Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία”. Πιο κει σ΄ έναν τοίχο κάποια ζωγραφίζει μια μαϊμού, που πολύ μοιάζει με τον Σπύρο Μαρκεζίνη. Κρίμα για την ενδοτικότητά του. Ο Σπύρος Μαρκεζίνης δεν προσπερνιέται εύκολα. Ως άτομο ευφυές, επιμελές στα γράμματα, δεν έπρεπε να ενδώσει. Κρίμα και για αριστερούς που συντάχθηκαν μαζί του, ουσιαστικά με την πρόταση του δικτάτορα Γεωργίου Παπαδόπουλου περί εκδημοκρατισμού (sic). Κάποτε πρέπει να μιλήσουμε με ανοιχτά χαρτιά και γι αυτό.
Μέσα στο Πολυτεχνείο αρχίζουν να μαζεύονται , υπάλληλοι, εργάτες, φοιτητές. Στην άλλη άκρη δεσμώτες, ο νομικός αστός Στέλιος Νέστορας και ο Άγγελος Πνευματικός, αξιωματικός του ελληνικού στρατού, συγκρατούμενοι του κομμουνιστή Γρηγόρη Φαράκου. Περνάνε και οι τρεις του λιναριού τα πάθη. Ο Στέλιος Νέστωρ ,γράφει στο Συναξάρι του ”χαλάλι για ό,τι πέρασα ” Η Αλικαρνασσός μού χάρισε μια πολύτιμη φιλία. Ήταν η γνωριμία με τον Γρηγόρη Φαράκο”. Τον Άγγελο Πνευματικό ,αφού τον περιποιούνται όπως τον Σπύρο Μουστακλή, τον θάβουν. Λίγο πριν αφήσει την τελευταία του πνοή τον ξεθάβουν, τον σέρνουν αιμόφυρτο στο κελί του και τού ρίχνουν πάνω του σκυλιά. Τα σκυλιά γλείφουν τις πληγές του.
Κατά τη μεταγωγή τους με πλοίο, από την Αλικαρνασσό, βάζουν χειροπέδες Μ Ο Ν Ο στον Γρηγόρη Φαράκο. Α!Κατερίνα Γώγου πόσο αληθινή και στα “Τρία κλικ αριστερά”: “Ποτέ δεν χτυπούν στα πόδια στο μυαλό είναι ο στόχος. ‘‘ Ο Άγγελος Πνευματικός ξεσηκώνει το καράβι :“Είμαι αξιωματικός του ελληνικού στρατού. Θα πρέπει πρώτα να βάλετε χειροπέδες σε εμένα. Για να σάς επιτρέψω να βάλετε χειροπέδες Μ Ο Ν Ο στον Γρηγόρη Φαράκο”. Μέχρι σήμερα λέει: ” Ο Γρηγόρης Φαράκος μού έμαθε να διαβάζω εφημερίδα. Θα με είχε μάθει και ρώσικα, αλλά δεν προλάβαμε, μάς έκαναν μεταγωγή. Μάς χώρισαν”. ΄
Μάς χώρισαν! Σχήμα λόγου και οι τρείς ομνύουν στο όνομα της φιλίας “εύνοια εν αντιπεπονθόσιν”. Για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Την μόνη ικανή να διεκδικήσει Ελευθερία- Δημοκρατία- Έρωτα Ζωής.
2024. Μαθαίνω πως σε πολλά ιδιωτικά σχολεία της χώρας θα γυρίσουν την πλάτη στην επέτειο του Πολυτεχνείου. Διαβάζω για το γεγονός την ανακοίνωση της ΟΙΕΛΕ (Ομοσπονδία Ιδιωτικών Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης}:” Αντιλαμβανόμαστε ότι στα ιδιωτικά σχολεία υπάρχει πρόβλημα μεταφοράς των μαθητών με τα σχολικά λεωφορεία και της μεγάλης απόστασης του σχολείου από τα σπίτια πολλών παιδιών. Για το λόγο αυτό μπορεί να προγραμματιστεί, μετά το πέρας των εκδηλώσεων φύλαξη ή άλλες δημιουργικές δραστηριότητες, σχετιζόμενες με την επέτειο του Πολυτεχνείου τα ζητούμενα της Δημοκρατίας, τον κίνδυνο του αναδυόμενου φασισμού και ρατσισμού κ.λ.π. Υπάρχει μεγάλος πλούτος εκπαιδευτικού υλικού που επαρκεί για να καλυφθεί μια σχολική ημέρα, Σε κάθε περίπτωση, πάντως, απαγορεύεται να πραγματοποιηθούν μαθήματα! Για το λόγο αυτό καλούμε τις συναδέλφισσες και τους συναδέλφους να καταγγείλουν κάθε προσπάθεια υποβάθμισης ή μη πραγματοποίησης των εκδηλώσεων για το Πολυτεχνείο και παραβίασης της νομοθεσίας, ώστε αυτές να προωθηθούν στις αρμόδιες εποπτικές αρχές”.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, απαγορεύεται να πραγματοποιηθούν μαθήματα. Η υπογράμμιση της ΟΙΕΛΕ, όχι δική μου. Έχω υπάρξει και μέλος της ΟΙΕΛΕ με πρόεδρο τον διακριτό Γιώργο Φυσσάκη και συνάδελφο τον σπάνιο άνθρωπο και συνάδελφο Πέτρο Μώραλη. Ο Πέτρος Μώραλης, όταν επί πρώτης κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ κατείχε επιτελική κυβερνητική θέση στο Υπουργείο Παιδείας, δεν έχανε ευκαιρία, ακόμα και μέσα στο Προεδρικό Μέγαρο, να μού φωνάζει: “Δεν με φτάνει που με αποκαλούν δειλό Κερένσκι. Έχω κι εσένα φίλη και θα λένε ότι είμαι έτοιμος να δώσω σύνθημα στα σχολεία για κατάληψη των χειμερινών Ανακτόρων”.
Πού είσαι, φίλε μου να δεις. Σε κάθε περίπτωση, απαγορεύεται να πραγματοποιηθούν μαθήματα. Πάλι σε μπελάδες θα σε έβαζα. Γιατί θα έκανα μάθημα. Μάθημα για το πώς φτάσαμε στη χούντα, πώς πρέπει κάθε στιγμή ως άτομα και σύνολα να δίνουμε εξετάσεις και να αποδείχνουμε ότι είμαστε ώριμοι για τη Δημοκρατία, πως Δημοκρατία χωρίς ανοιχτά σχολεία για όλους είναι αδιανόητη.
Καλημέρα ντουνιά!
15 Νοεμβρίου 2024
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ΣΗΜ. Καλημέρα ντουνιά! Έτσι ,έκλεινε τις αναρτήσεις του ο φίλος δια-δικτύων Δημήτρης Τριανταφυλλίδης. Γνωριστήκαμε, κοιταχτήκαμε ίσια στα μάτια. Ο ένας με τα αντικομμουνιστικά του ή άλλη σε σκληρή αντεπίθεση. Με τη βοήθεια οίνου κεκραμένου κλαίμε. Έχουμε κοινά βιώματα, πόνο και ερωτηματικά. Λίγο πριν φύγει ο Δημήτρης αναρωτιόταν τί θα γίνει η αγάπη όταν φύγει. Ας πούμε, ότι κλέβοντας του το Καλημέρα ντουνιά, που καθ΄ ομολογία του είχε κλέψει από τους κοινούς μας προπάτορες πρόσφυγες, η αγάπη μένει.
