Σκεφτόμουνα ,με οδύνη, λατρεμένα δικά μου ,πρόσωπα, που έχουν φύγει από τη ζωή, καθώς κατέβαινα προς το Σύνταγμα Δυνατός ο πόνος που σου λυγίζει τα γόνατα, όταν ξέρεις οτι κανένα τηλέφωνο δεν θα χτυπήσει που θα σε καλέσει ο Στάθης .Αδελφός πατέρας και πάνω απο όλα φίλος, Πόνος τόσο μεγάλος που δεν τον μοιράσθηκα με κανέναν παρά μόνο με την αδελφή μας Μαίρη. Τα υπέροχα παιδιά του, μου έδωσαν κρυφά κάτι απο την ”υλη” σ΄ ένα βαζάκι και ένα σημείωμα απο την εντατική που έλεγε μόνο Δήμητρα Δήμητρα…
Και έφτασα στην Πλατεία.
Συνάντησα το βλέμμα του πατέρα του Ντέννυ , του κ, Ρούτσι. Μόνη χωρίς συνοδούς και κάτω απο καμμιά σημαία διαμαρτυρίας για την δολοφονία των παιδιών στα Τέμπη. Μου φάνηκε, ή φαντάστηκα, ότι το βλέμμα του ,αναζητούσε τον γιό του. Σαν να περίμενε ότι εκείνος θα παραμερίσει το πλήθος και θα τον φτάσει. Και ο εφιάλτης της απώλειας θα τελειώσει εκεί. Στο Σύνταγμα! Αλλωστε πως να γυρίσεις σ΄ ένα άδειο σπίτι με μια χάρτινη φωτογραφία στα χέρια…Και να μην ξέρεις ποιο χέρι σταμάτησε την αναπνοή του γελαστού παιδιού σου.
ΝΑΙ! Η συναισθηματική συμπαράσταση όταν εσύ χάνεις το έδαφος κάτω απο τα πόδια σου με την απώλεια λατρεμένων δικών σου προσώπων είναι ότι πιο σημαντικό στις βάρβαρες αυτές στιγμές που δυστυχώς δεν μπορεί κανείς μας να αποφύγει.Πόσο ,μάλλον, όταν ο θάνατος είναι βίαιος , ξαφνικός , απο την ανευθυνότητα των υπευθύνων δεν καταπίνεται …Δεν ξεπερνιέται…
Ενιωθα σαν υπνωτισμένη κοιτώντας τον κ Ρούτσι στα μάτια. Ούτε πλησίασα ουτε του είπα λέξη , Και τι να πεις.. Και ξαφνικά δίπλα μου , δυο δικηγόροι που είχαν έρθει συμπαραστάτες, του απεργού πείνας και μου υπενθύμισαν το κυνηγητό που υπέστη το Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ ,όταν ζητήσαμε τα οκτώ απο τα δέκα μέλη του,, να σεβαστούν οι συνάδελφοι ,τον ανείπωτο πόνο της κ. Καρυστιανού. Το ξεπέρασα σαν να μήν το άκουσα και άρχισα να κατηφορίζω προς την Ακαδημίας… Και είπα μέσα μου και εσείς ξεχάσατε ότι το ίδιο Πειθαρχικό σας είχε στείλει διαμαρτυρία για την κακοποίηση νέων συναδέλφων μέσα στα δικαστήρια, απο διάσημο συγχωρεμένο πια συναδελφό σας .Διαμαρτυρία όμως που πρέπει να πω ότι είχε βρει ανταπόκριση. Διαμαρτυρία που έφερε και την υπογραφή του αείμνηστου συναδέλφου Παύλου Γερακάρη, Τώρα τι γίνεται; Το αίτημα του κ. Ρούτσι είναι αίτημα -πιστεύω- όλων μας…
Και Δεν υιοθετώ αυτά που λένε οι νομικές παρέες.
Οτι ”Καλός δικηγόρος είναι αυτός που γνωρίζει καλά τους νόμους. Καλύτερος όμως είναι εκείνος που γνωρίζει τους δικαστές”
Ας Είναι…
