Μέρες Πολυτεχνείου 2025-Γράφει η Ευτυχία Καρύδη Φαράκου

      Εκείνες τις μέρες 15-16 του Νοέμβρη 1973,όλοι οι δρόμοι γύρω από το Πολυτεχνείο Στουρνάρη, Μάρνη, Πατησίων, Τοσίτσα είναι γεμάτες κόσμο. Λεωφορεία με συνθήματα:” Κάτω η Χούντα της Χιλής”, πιο κει ζωγραφισμένα πορτραίτα με μαϊμούδες πλάι στη φωτογραφία του Μαρκεζίνη. Ο οποίος έχει δεχθεί, όπως και άλλοι… (όχι κατ΄ ανάγκην δεξιοί…) να αναλάβουν, συνεργαζόμενοι με τους χουνταίους, επιτελικές κυβερνητικές θέσεις ώστε να ομαλοποιηθεί η κατάσταση (sic). Εξουσία! Κίρκη που είσαι!

   Oι νέοι όμως δεν ξέρουν απ ΄αυτά τα τερτίπια. Όταν ο Γρηγόρης Φαράκος, (συντελεστής, άρα υπεύθυνος και εκείνου του χρόνου), δίχως να αυτομολεί , αλλά και δίχως φοβάται να σταθεί ενώπιος ενωπίω, βγάζει στο φως αρχειακά ντοκουμέντα. Μια μέρα αχάραγα. Αυτός! Το τέρας της πιο ατάραχης ψυχραιμίας, με περιμένει ασυνήθιστα ανυπόμονα.

-“Δες!” μού λέει “Δες τί συνέβαινε, όταν εγώ νέος ρισκάριζα το κεφάλι μου”.

-“Μήπως θα υπήρχε ουδαμού επανάστασις αν δεν υπήρχον της νεότητος η τόλμη και η απειρία” του απαντώ. “Είναι από τον “Λουκή Λάρα” του Δημήτρη Βικέλα. Η δασκάλα μας, στο Πανεπιστήμιο Ευρυδίκη Κοντολέοντος, που δεν έχανε ευκαιρία, να βάλει το ξυπνητήρι, όπως άλλωστε όποιος είναι όντως δάσκαλος, ακόμα και σε συνθήκες ανελευθερίας, μάς είχε δώσει να το μεταφράσουμε στα Γαλλικά”.

Μέσα σε ένα ταραγμένο και αλλοπρόσαλλο σχολείο. Οι μαθητές, κάποτε τουλάχιστον, έρχονταν να ρωτήσουν εμάς τους δασκάλους, για εκείνες τις ημέρες, στα 1973, γνωστές ως ημέρες του Πολυτεχνείου. Οι εξυπνότεροι (!) από εμάς, επί επτά χρόνια από δειλία βολεμένοι στην ησυχία μας, δεν δυσκολευόμαστε καθόλου να απαντήσουμε. Γεμάτοι αυταρέσκεια μιλάγαμε ακάτασχετα, προσπαθώντας να κερδίσουμε ανάστημα. Κι όχι πώς να φανούμε χρήσιμοι.

Χρήσιμοι! Μού χρειάζεται η λέξη. Μού χρειάζεται και η πραγματεία, γιατί περί αυτού πρόκειται, του Δημήτρη Βεριώνη “Θάνατοι στη χούντα”. Μέσα στην τόση τύφλωση τα βραχνιασμένα από την πολυκαιρία συνθήματα. Να ένα βιβλίο για έναν πραγματικό, ουσιαστικό εορτασμό για την επέτειο του Πολυτεχνείου.

Το έχω ξαναπεί δημόσια. Θα το επαναλάβω. Αν όντως υπήρχε Ακαδημαϊκή κοινότητα, ο Δημήτρης Βεριώνης, καθώς και άλλοι νέοι άνθρωποι του ύψους του, που ποιος ξέρει πόσους κόπους έχουν καταβάλει, για να μάς ανοίξουν τα μάτια, θα είχαν αναγορευθεί “αυτεπάγγελτα”καθηγητές Ανωτάτων Σχολών. Αλλά…Αλλά ο διδακτισμός με τα αναπαυτικά αναμασημάτα της πεντάρας, δεν το επιτρέπει.

Σ΄ αυτούς τους στερεοτυπημένους κλειδοκράτορες του διδακτισμού. Και τους άλλους, που θα σπεύσουν να καταθέσουν στεφάνους ποζάροντας στους φακούς. Του Μανώλη Αναγνωστάκη:

”Φοβάμαι

τους ανθρώπους που εφτά χρόνια

έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι

μια ωραία πρωία

βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια

κραυγάζοντας:

“Δώστε τη χούντα στο λαό”.