Σημείωμα του Αντρέα Ρουμελιώτη. Ας με συγχωρέσει ο συνάδελφος που δεν του πήρα την άδεια για να το ανεβάσω,, αλλά με συγκλόνισε η ανάρτηση του .Ο Αποχαιρετισμός του στον Κυρ Αλέκο έφερε και δικές μας μνήμες ιστορικές όπως η δολοφονία της Ματίνας. Η Σταματίνα Κανελλοπούλου ήταν εργάτρια. Δολοφονήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 1980 κατά τη διάρκεια της πορείας στην επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου σε ηλικία 21 ετών.
Αντίο Κυρ Αλέκο. Το έμαθα που δάκρυσες για την Ματίνα και …
ΕΦΥΓΕ ΚΙ Ο ΚΥΡ ΑΛΕΚΟΣ, το ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς, ο Αλέκος Φλαμπουράρης, πρώην υπουργός Επικρατείας και «πνευματικός του Τσίπρα», όπως τον «έμαθαν» οι περισσότεροι.
Σ’ ΕΝΑ ΤΡΙΚΟΥΒΕΡΤΟ ΓΛΕΝΤΙ ΤΟΝΕ ΓΝΩΡΙΣΑ, στο σπίτι του Γιάννη του Μπανιά, αρχές της δεκαετίας του ‘80, και ΟΛΟ ΣΕ ΓΛΕΝΤΙΑ ΣΥΝΑΝΤΙΟΜΑΣΤΑΝ τα τελευταία χρόνια, κι όταν ήτανε υπερυπουργός. Λόγω κοινών φίλων κι έτσι, γάμων, ονομαστικών εορτών, δεν ξέρω ‘γω τι, έτυχε να μας βάζουνε να καθόμαστε κάθε φορά στο ίδιο τραπέζι, χωρίς ωστόσο πέρα απ’ τ’ αστεία να ανταλλάξουμε ούτε μια κουβέντα για τα πολιτικά.
ΗΤΑΝ ΚΑΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ και δεν ισχύει αυτό για όλους όσους πεθαίνουν ή είναι… Αριστεροί. ΕΓΚΑΡΔΙΟΣ πάντα. Τον συναντούσα στον λόφο του Στρέφη, παραδίπλα μέναμε μια εποχή. Τον είχα κόψει απ’ την αρχή για τύπο τίμιο, ντόμπρο και ευθύ, έως και καλοκάγαθο θα ‘λεγα, δοτικό, ευαίσθητο και επιεική, παρ’ όλο που γαλουχήθηκε στην εποχή των «-ισμών», της παρανομίας, των αλληλοσυκοφαντιών, των συντροφικών μαχαιρωμάτων και των δηλητηριωδών διασπάσεων, είχε πάντα δίπλα του το παράδειγμα «των καρκινοπαθών της Κυρίας Εύης» και ερχόταν αυτομάτως στα ίσια του.
Ο ΚΥΡ ΑΛΕΚΟΣ δεν νομίζω ότι είχε τέτοια κόμπλεξ και μικρότητες γιατί υπήρξε ως άνδρας ωραίος, γοητευτικός για τα κορίτσια της εποχής, μορφωμένος, με χιούμορ και σαν ποκαδόρος ήταν ανοιχτόμυαλος.
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΙΛΑΓΑΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ, ενώ έτυχε να μας βάνουνε να καθίσουμε όλες τις φορές στο ίδιο τραπέζι; Εμένα δεν μ’ άρεσε ποτέ να πολιτικολογώ ακατάσχετα ή να συζητάω για μπάλα και «στημένα» με τη μουσική να παίζει στη διαπασών, πάνω στη χαρά και στο τσακίρ κέφι, την ώρα που όλοι πίνουνε και χορεύουνε.
ΕΚΕΙΝΟΣ; «Ο Ανδρέας είναι αντί-ΣΥΡΙΖΑ, αλλά προχθές δάκρυσα που διάβασα το κείμενό του για τη δολοφονία της Σταματίνας Κανελλοπούλου από τα ΜΑΤ», είπε στον (με-γάλλο) εκδότη μας, τον Νικολά Μανεσιωτή, και εκείνος μου το ρουφιάνεψε πίσω (με την καλή έννοια).
Α ΡΕ, ΚΥΡ ΑΛΕΚΟ! Ώστε έτσι ε; Τώρα που «σε βρήκα» μπόσικο θα στα σούρω ένα χεράκι! Γι’ αυτό δεν άνοιγες κουβέντες πολιτικές με μένανε, όχι γιατί δεν άντεχες τα πολλά τα σου ‘πα, μου ‘πες μεσ’ τη βαβούρα. Τόσο ισχυρή είναι και στα δικά μας τα μέρη η καχυποψία κι ο κακός ο λόγος ευκολόβγαλτος, με τ’ αυτιά μας πάντα πρόθυμα να τον ακούσουν.
ΩΣΤΟΣΟ, ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΟΤΙ ΔΑΚΡΥΣΕΣ στη θύμηση αυτού του κοριτσιού που μας στοίχειωσε, της είχαν αφαιρέσει το πίσω μέρος απ’ το κεφάλι με τα γκλομπ, την έντυσαν νυφούλα πριν το ξόδι τα κορίτσια στην Ανθούπολη. Δάκρυσες γιατί μετείχες μια ζωή ολόκληρη στην Αριστερά, για λόγους συναισθηματικούς, από ευαισθησία πρώτα απ’ όλα.
ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΕΓΡΑΨΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ, κι ας πέσει κάτου, ότι ήσουνα καλός άνθρωπος και αυτό μόνο ξεχωρίζει τσανθρώπους. Που δεν υπάρχει περίπτωση να στο μεταφέρουνε τούτοι, να το πεις στον πρόεδρο να μου δώκει και μένα καναϋπουργείο που χρειάζομαι ΤΏΡΑ ΠΟΥ ΞΕΓΥΡΕΙ, γιατί καλό λόγο δεν λένε τούτνοι για κανένα, έτσι τους μάθανε στην εποχή σου…
Αντί στεφάνου για τον κυρ Αλέκο. Οι σημειώσεις του Γιάννη Ρίτσου πάνω στα πακέτα των τσιγάρων του (φωτογραφία του Athanasios Karabatsos από τα άδυτα του Μουσείου Μπενάκη) …………………………………. ΟΛΟ ΣΤΟ 1ο ΣΧΟΛΙΟ……………………………………….
