Σχήμα οξύμωρο, το ξέρω, να θέλω να σας πω μια καλημέρα αγνοώντας επιδεικτικά τα τρέχοντα και να σας παρασύρω για μια βόλτα στην Αθήνα . Έτσι όπως μας έκαναν όταν ήμασταν παιδιά. Μια βόλτα στο Ζάππειο, στο Θησείο, στην Ακρόπολη ,στα καφενεδάκια της Πλάκας.
Ελάτε να ξεκουράσουμε τα μάτια μας, στη Ρωμαϊκή Αγορά σ΄ ένα ξεδίπλωμα νοητικής ενδοχώρας. Μ΄ αυτοσχέδιους Μαιάνδρους να κεράσουμε τον έρωτα και τον θάνατο που μας κυνηγάει.
Ας πούμε ότι τούτο το καλοκαίρι είναι διαφορετικό, γιατί ο Χειμώνας παραμονεύει και αναπόφευκτα θα έρθει. θα κουλουριαστούμε και πάλι στους καναπέδες μας έχοντας χάσει ένα κομμάτι από την καρδιά μας, γνωρίζοντας ότι και αυτή τη φορά πάνω στην άμμο γράψαμε τα όνειρά μας.
Μια βόλτα λοιπόν ,στο θέατρο του Διονύσου για να νοιώσουν τα κύτταρα μας τη δροσιά των τελετών του δράματος, ν΄ ακούσουν τις συνεδριάσεις της Εκκλησίας του Δήμου . Και εμείς να ρωτήσουμε γιατί δεν γίνονται οι συνεδριάσεις πια στην Πνύκα. Να ρωτήσουμε γιατί δεν συμμετέχουμε. Να ρωτήσουμε γιατί μόνο ο Αλκιβιάδης επέζησε στη μνήμη των κυττάρων μας. Να ρωτήσουμε γιατί πια ο κόσμος δεν είναι μαγικός και οι νεράιδες χαθήκαν ,μ ΄ εκείνη την Αθήνα που δεν είναι πια δική μας.
