Της Δήμητρας Γκουντούνα
Αλήθεια, τι γιορτή! Τι τραγούδια, τι αγάπη όταν ετοιμάζαμε τα πλακάτ, γιατί την άλλη μέρα ήταν Πρωτομαγιά. Τα απλώναμε δίπλα – δίπλα και κρυφοκοιτάζαμε ποιο είναι το πιο όμορφο το πιο έξυπνο… και γιορτάζαμε όλοι…ΟΛΟΙ μια γροθιά..!
Πρωτομαγιά με το δάκρυ στην άκρη του ματιού για τους αγωνιστές που είχαν δώσει πολλά περισσότερα από ότι θα μπορούσε να φαντάζει στην δική μας παιδική ψυχή. Δεν είναι αργία φωνάζαμε είναι απεργία. Είχαμε την εντύπωση ότι η φωνή και ο ενθουσιασμός μας θα παρέσυρε όλη την υφήλιο.
Και αργότερα όταν μας κυνηγούσαν με τις μάνικες του νερού, θεωρούσαμε ότι αυτό απλά ήταν δροσιά στην ψυχή μας. Τα καταφέραμε… λέγαμε, για να μας κυνηγάνε έτσι. Είναι αλήθεια ότι είχαμε και ηγέτες τότε στον συνδικαλισμό. Δεν αλληθώριζαν προς την εξουσία. Αγωνίζονταν για τα δικαιώματα μας.
Αλήθεια πως τους αφήσαμε τούτους εδώ και μας έφτασαν σ ΄ αυτό τον εφιάλτη…; Πως η Πρωτομαγιά γίνεται μετακινούμενη γιορτή για να …μαζέψουμε λουλουδάκια; Ποιος έχει χρόνο για να μαζέψει μαργαρίτες…; Έτσι έκαναν και στο Σικάγο το 1886, στην Πρωτομαγιά; Έτσι έγινε και στη Θεσσαλονίκη με τον πρώτο καπνεργάτη νεκρό; Πόσα κεκτημένα κληρονομήσαμε από εκείνους; Γιατί τα παραδίδουμε όλα αμαχητί; Έτσι θα μας έβλεπε ο Ρίτσος και θα έγραφε Μέρα Μαγιού μου μίσεψες; Πως αφήσαμε να χαθεί η ελπίδα μας, όταν χάθηκαν αυτές οι γενιές;
Και τώρα μόνοι πορευόμαστε, όχι μόνο με κομμένες αποδοχές συντάξεις και ανεργία .Μόνοι με την αξιοπρέπεια μας κομμένη σε χίλια κομμάτια. Μ΄ εκείνο το παγερό συναίσθημα που δεν σ΄ αφήνει ν΄ αντιδράσεις και λες δεν μπορεί να γίνει αλλιώς… Πρέπει να πληρώσουμε γιατί κάναμε καταχρήσεις στο παρελθόν. Μας έπεισαν τελικά ότι μαζί τα φάγαμε ζώντας μέσα στην χλιδή…. Για φαντάσου και δεν το πήραμε είδηση ότι ήμασταν μέσα στη χλιδή. Πήραμε όμως είδηση ότι είμαστε όλοι απατεώνες καταχραστές και παλιό-λαός. Για αυτό να μη μιλάμε… Σσσς! Ησυχία μην ενοχλούμε κιόλας…!
