της Κωστούλα Τωμαδάκη
Στο τεράστιο καζάνι της Αθήνας που βράζει , η ζωή κάθε άλλο παρά ονειρεμένη μπορεί να είναι για τα τρία κορίτσια που ψάχνουν διέξοδο. Στην 6η ταινία του Δημήτρη Αθανίτη (Αντίο Βερολίνο),την οποία θα δούμε
στις επιτυχημένες “Νύχτες Πρεμιέρας“ , η Αθήνα είναι για μια ακόμη φορά η πρωταγωνίστρια μαζί με τις Αλεξάνδρα Αιδίνη, Κατερίνα Φωτιάδη , Νικολίτσα Ντρίζη.
«Τρεις Μέρες Ευτυχίας» για την Ιρίνα που ετοιμάζεται να φύγει στον Καναδά για να ξεφύγει από την `οικογένειά “της που την εκδίδει .Η Άννα παντρεύεται για να διώξει το φάντασμα της διαλυμένης της οικογένειας. Η Βέρα , στο ξεκίνημα της καινούργια της ζωής , έρχεται αντιμέτωπη με την κρυμμένη πραγματικότητα της οικογένειας της. Μέσα σε τρεις μέρες οι δρόμοι τους διασταυρώνονται απροσδόκητα στο παγωμένο τσιμέντο της μεγαλούπολης και ενηλικιώνονται βίαια. Ποιος είπε ότι η ζωή είναι ονειρεμένη όταν χαθεί η ανθρώπινη επαφή σε μια πόλη όπου’’ μια σπίθα αρκεί για την έκρηξη ακόμη κι εκεί που δεν την φαντάζεσαι»
Άκρως επίκαιρη η νέα σου ταινία με τα τρία κορίτσια να ενηλικιώνονται βίαια μέσα στην Αθήνα της κρίσης.. Είναι μια ασεβής πόλη η Αθήνα, Δημήτρη;
Ασεβής και άγρια. Μεγάλώσα στο κέντρο της Αθήνας κι εχω ζήσει σε διαφορετικές περιοχές, πάντα στο κέντρο. Έζησα έντονα τις αλλαγές στην πόλη και τις είδα να γίνονται όλο και πιο βίαια. Κάποτε έμενα για μερικά χρόνια στην Ομόνοια. Δεν ξέρω αν σήμερα θα το έκανα. Τώρα έχω την αίσθηση ότι μια σπίθα αρκεί για την έκρηξη ακόμη κι εκεί που δεν την φαντάζεσαι.
Αυτή η απανθρωπιά του κέντρου της Αθήνας πόσο συχνά αναδεικνύει την ανθρωπιά;
Αυτό είναι ένα στοίχημα, συνέχεια ανοιχτό, ποτέ δεδομένο. Απ΄ τη μια νιώθω την ανάγκη να πάνε στα άκρα οι αντιθέσεις, να μην διστάσουμε μπροστά σε καμιά σύγκρουση. Από την άλλη δεν ξέρω τι θα βγει, τι καινούργιο θα έρθει. Πιστεύω στη διαφορετικότητα, αλλά σε μια διαφορετικότητα που δεν οχυρώνεται μέσα σε ομάδες και κώδικες και καταλήγει συντήρηση και εξουσία.
Θα μας πεις δυο λόγια για τις τρεις πρωταγωνίστριες;
Ξεκινώντας να κάνω την ταινία, είχα στο μυαλό μου δυο πρόσωπα. Την Αλεξάνδρα Αιδίνη και την Νικολίτσα Ντρίζη. Είχα μια φευγαλέα εικόνα τους, κι έτσι χρειάσθηκε να τις συναντήσω, να τις ακούσω κι από κοντά. Αμέσως πείσθηκα ότι ήταν οι δύο ηρωίδες μου. Το ίδιο έγινε και με την Κατερίνα Φωτιάδη, που δεν την ήξερα. Είναι μαγική η στιγμή που συναντάς τα πρόσωπα που θα δώσουν ζωή στην ιστορία σου. Ξέρεις βαθιά μέσα σου ότι είναι αυτά κι ας τα συνάντησες μόλις πριν λίγα λεπτά.
Η ταινία σου θίγει και την οικογένεια.
Αν υπάρχει μια λέξη που συμπυκνώνει όλη την κατάσταση που ζούμε, είναι η οικογένεια. Από την παιδεία μέχρι την πολιτική, η οικογένεια έχει διαποτίσει με μια καταστροφική αντίληψη την κοινωνία μας. Η οικογένεια έχει λειτουργήσει ενάντια στην κοινωνία. Σαν ένας μικρόκοσμος αυτοτελής, που ασχολείται αποκλειστικά με το συμφέρον του. Η κοινωνία μας είναι ένα άθροισμα από τέτοιους μικρόκοσμους, χωρίς συλλογικό όραμα. Γι αυτό δεν πάει πουθενά.
Οι ηρωίδες μου ανακαλύπτουν την αλήθεια για τις οικογένειες τους. Ερχονται αντιμέτωπες με αντιδράσεις τόσο βίαιες που δεν περιμένουν. Ωστόσο δεν παραιτούνται, παλεύουν. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει ενηλικίωση, πραγματική χειραφέτηση, αν δεν ξεπεράσεις την οικογένεια σου. Οποια κι αν είναι αυτή.
Γιατί «Τρεις Μέρες Ευτυχίας» Μοιάζει με διορία.
Δεν είναι διορία, είναι ο χρόνος μέσα στον οποίο συμπυκνώνεται η δράση της ταινίας. Οι ηρωίδες μου βρίσκονται σε μια ειδική στιγμή της ζωής τους, σε μια καμπή. Άρα δεν υπάρχει πολυτέλεια χρόνου. Πρέπει να αποφασίσουν γρήγορα.
Θεωρείς ότι ο καλλιτέχνης, ο σκηνοθέτης είναι προνομιούχος σήμερα γιατί μπορεί να εκφραστεί;
Είναι δυνατή η αίσθηση ότι μπορείς να εκφραστείς. Δεν ξέρω αν αυτό είναι ένα προνόμιο. Ουσιαστικά κάθε φορα ξεκινάς από την αρχή και κάθε φορά αυτό το προνόμιο, πρέπει να το κατακτήσεις. Κανείς δεν στο προσφέρει εν λευκώ. Από την άλλη, σαν σκηνοθέτης παρατηρώ, ακούω ακατάπαυστα. Αν έχει μια δύναμη η έκφραση μου, είναι και γιατί ίσως συμπυκνώνει με ένα τρόπο υπόγειο και περίπλοκο σαν διαδρομή, τη σκέψη, την επιθυμία πολλών.
Πιστεύεις ότι η εποχή που διανύουμε αντικατοπτρίζεται στο σινεμά;
Αντικατοπτρίζεται εν μέρει θα έλεγα. Για να συνεχίσω όμως απο την προηγούμενη ερώτηση, πιστεύω ότι ότι το σινεμά δεν μπορεί να αρκείται στην καταγραφή. Χρειάζεται να αγγίζει την επιθυμία. Αρα να έχει και να προβάλει ένα όραμα.
