Πραγματικά δεν ξέρω. Οι Κυριακές έχουν το χρώμα της καρδιάς. πότε γελαστές και πότε θλιμμένες και πότε γεμάτες βόλτα και παιχνίδι. Είχαν και ένα είδος προστασίας ,δεν είχανε; Ίσως γιατί έβλεπες και τους δυο γονείς μαζί. Ίσως γιατί υπήρχε εκείνο το φευγαλέο πατρικό χάδι που σου έδινε την άδεια να μην διαβάσεις… γεωμετρία .Ίσως….
Πόσο μακρινές στ΄ αλήθεια είναι τούτες οι εικόνες ,όταν σήμερα τις Κυριακές μας τις ακολουθούν …οι Δευτέρες. Τώρα το ανήσυχο βλέμμα του πατέρα είναι καρφωμένο πάνω σε λογαριασμούς εφορίες χαράτσια και στην ανασφάλεια. Πάνω σ΄ ερωτήματα που δεν έχουν απάντηση .Πάνω στη ζωή μας που δεν είναι πια ιδιοκτησία μας αλλά ενοικιαζόμενη στον κάθε τυχάρπαστο εμπνευστή των μνημονίων. Στον κάθε αλαζόνα πολιτικό που στέλνει έξω το παιδί του να σπουδάσει, γιατί εδώ καταργεί μαζί με την ελληνική ιστορία και τους καθηγητές… Γιατί εδώ οι Κυριακές μας έχουν αποκτήσει το χρώμα το γκρίζο.
Γιατί μέσα βαθιά στην καρδιά μας σιγομουρμουρίζουμε που πήγε αυτός που ξέρει να μιλά που ξέρει πιο πολύ και να πιστεύει ….είτε γιατί αυτός ήταν ο πατέρας μας είτε γιατί αυτός ήταν ο εμπνευσμένος ηγέτης… Τώρα οι Κυριακές μας μένουν σιωπηλές….
Αφιερωμενο στη φίλη μου Ρέα Ξυραφίδου που αισθάνεται το ιδιο για τις Κυριακές
