kk_lambriana@yahoo.com
Το θέατρο Πέτρας χθες το βράδυ, με αφορμή τα 30 χρόνια από την λειτουργία του, υποδέχθηκε στη «σκληρή» πέτρινη αγκαλιά του, τη Χάρις Αλεξίου – τους Nouveau Sextet και τους 6,000 θεατές που ήταν εκεί για να τους αποθεώσει.
«Δυο κόσμους έχει ψυχή μου» και πολλές άλλες επιτυχίες δικές της, τραγούδησε με ήχους έθνικ και τζαζ. Γιατί και οι μουσικοί της, όπως μας εκμυστηρεύτηκαν – αυτοί οι έξι ετερόκλητοι μουσικοί – την θεωρούν Τζαζ. Ίσως να είναι η μούσα του αυτοσχεδιασμού τους. Το μυστικό που τους κάνει τόσο εξαίσιους και άμεσους πάνω στη σκηνή, πέραν από το αναμφισβήτητο ταλέντο τους.
Την ώρα που τραγουδάει τη Βλάχα, λίγο ο ήχος του κλαρίνου, λίγο ο παραδοσιακός ήχος, λίγο η τσαχπινιά της Χαρούλας, είναι σαν να βάζει στην πρίζα ολόκληρη Ελλάδα και να την τρέφει με εκείνη την θαλπωρή του χθες που ήρθε και χάθηκε στο σήμερα.
Εκείνο το ολόγιομο φεγγάρι ήρθε και έκλαψε, την ώρα που η Χάρις τραγουδούσε την Πανσέληνο, αλλά και τη στιγμή που έφερε ξανά στη μνήμη το Μάνο Χατζιδάκι.
Ωστόσο, τα λόγια τα πολλά είναι βαρκούλες χάρτινες που λιώνουν γρήγορα στο νερό.
Ένα ξέρω!!! Κάποιες στιγμές αν δεν την ζήσεις, δεν μπορείς να καταλάβεις ούτε μέσα από χίλιες λέξεις τι σημαίνει Χάρις Αλεξίου.
