Της Λαμπριάνας Κυριακού
Είχα ακούσει πολλές φορές τις σειρήνες να ηχούν στ΄ αυτιά μου, δύσκολη η αποφυγή τους έως και αδύνατη, αλλά έπρεπε και με χωρίς ωτοασπίδες να προχωρήσω, μέσα από αυτή τη λαίλαπα της κρίσης που συνεχίζει ακόμη ακάθεκτη, να θεριεύει και να καίει πολλά από τα χρόνια της δημιουργικότητας μας.
Πολλές φορές είχα νιώσει ότι η κρίση με είχε εφαρμόσει μέσα στα δικά της καλούπια με την λέξη ΥΠΟΜΟΝΗ να χορεύει πολύ συχνά στο μυαλό μου, ο συμβιβασμός να κρούει το καμπανάκι της απάθειας και τα όνειρα να παραμένουν κρυμμένα μέσα στο μπαούλο. Ανήμπορη και τσαλακωμένη να μετρώ μόνο όχι αυτά που μπορώ να κάνω αλλά τα λάθη μου. Αν ήταν λάθη τελικά, μιας και σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς που ζούμε δεν είναι εύκολο να κάνεις όσα επιθυμείς. Ωστόσο εμένα είχε μείνει στο μυαλό μου φυτεμένη η σκέψη, πώς μπορείς να κάνεις όνειρα σε μια πατρίδα που είναι χωμένη μέσα στο λάθος και πως μπορείς να ακουστείς , αφού οι περισσότεροι θεληματικά είναι βαρήκοοι .
Πίστεψα σ αυτή την προπαγάνδα του συστήματος. Μάλλον πίστεψα σε αυτό το σύνθημα των εποχών: « κλέβουν το μέλλον των παιδιών μας – πρέπει να μεταναστεύσουν για να βρουν δουλειά». Ε! κι εγώ «πενθούσα τα χρόνια που έρχονται χωρίς εμάς και τραγουδώ τα άλλα που πέρασαν, όπως λέει και ο ποιητή Ελύτης.
Ώσπου μια μέρα, μου ήρθε η φώτιση με τον ίδιο τρόπο που σου έρχεται και ο ουρανός στο κεφάλι. Στην αρχή μου πήρε πέντε λεπτά να συνέλθω από τη ζαλάδα, αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι άνθρωποι μικρότερης ηλικίας από μένα και λίγο μεγαλύτερης, αντί να βαράνε της ζωής την πόρτα, κάθονται και περιμένουν να μπει η άνοιξη.. χωρίς όνειρα, βολεμένα στο τίποτα. Άλλα εθισμένα έως το κόκκαλο με τις πολιτικές τους ιδεολογίες , άλλα αποβλακωμένα στις εμμονές, να τρέχουν πίσω από προσωπικότητες να πάρουν λίγο φως, έτσι για να έχουν μια αιτία να δικαιολογήσουν την ύπαρξη τους, να νιώσουν σημαντικά μέσα σε αυτή την κοινωνία που γίνεσαι πιο αρεστός όταν υπάρχεις μέσα από τα Life style περιοδικά.
Έτσι ερώτησα τον εαυτό μου: πως μπορείς να υλοποιήσεις τα όνειρα σου αν δεν βάλεις μπρος τους στόχους σου, αν δεν βρεις το δικό σου φως να προχωρήσεις. Πόσο σωστή ήταν η γιαγιάς μου, αλλά ποιο μυαλό να κρατήσει: «αν δεν βάλεις στόχους στη ζωή σου τότε μην κάνεις ούτε όνειρα γιατί πολύ απλά δεν θα τα συναντήσεις ποτέ, αν δεν στηριχθείς πάνω στην δική σου προσωπικότητα θα είσαι πάντα δεύτερος και ένα από τα ίδια.»
Και έτσι ξαναρώτησα τον εαυτό μου, τι είχα κάνει εγώ για αυτά που ονειρευόμουνα; Απλά τα περίμενα να έρθουν. Κάποια ήρθαν και χωρίς προσπάθεια, ήθελα να τα κρατήσω, αλλά μάταια κρατιόντουσαν γιατί χωρίς ΑΓΩΝΑ η ζωή δεν έχει συνέχεια.
Ωστόσο σήμερα ήθελα να γράψω γι αυτούς που κάνουν όνειρα μόνο στον ύπνο τους και βλέπουν την ζωή μόνο ως ένα ταξίδι ασήμαντο μέσα στο χρόνο.
Δεν είμαι ειδήμον, αλλά αν θες να επιτύχεις στη ζωή σου, σύντροφε, δεν περιμένεις το αύριο να ξημερώσει, για να αρχίσεις τη δουλειά. Βρες τα με τον εαυτό σου, κάνε μια αυτοκριτική και βάλε στόχους να πραγματοποιήσεις τα όνειρα που είναι πραγματικά για σένα. Μην ξεχνάς ότι μέσα από τους πολέμους και την πείνα γεννήθηκαν οι πιο αξιόλογοι άνθρωποι, μέσα από τις στάχτες γεννήθηκαν οι ποιητές, οι συγγραφείς οι μεγάλες προσωπικότητες. Κάνε θυσίες , πήγαινε κόντρα στον άνεμο, μάθε και γνώρισε τον κόσμο. Κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει εαν εσύ δεν μπορείς να πάρεις την ζωή σου στα χέρια σου.
Μην περιμένεις από κανένα να σου απλώσει το χέρι, εσύ αντιθέτως να απλώνεις πάντα το δικό σου.
Θέλει πολύ τέχνη η ζωή για να κρατηθεί μες το άπυρο… θέλει προσπάθεια να νιώσεις ότι είσαι άνθρωπος, θέλει σοφία για να καταλάβεις ότι αυτό που ζεις είναι πολύ πολύτιμο για να το εξευτελίζεις με την απάθεια..
και θα τελειώσω έτσι με τέσσερις στίχους του Χατζιδάκι
Κι είχα πολλά όνειρα, Κύριε…
τόσα πολλά που γέμισε η κάμαρά μου
Και δεν χωρούσαν τα έπιπλα και τα παπούτσια μου
έπειτα δεν χωρούσε κι εμένα…
