της Δήμητρας Γκουντούνα
Οι ιδέες μας έγιναν στάμπες σε μπλουζάκια και οι ήρωες μας έγιναν …δρόμοι. Χάλκινες επιγραφές .Οδός τάδε καιξεμπερδέψαμε με την ιστορία.
Και το όνειρο κρεμασμένο στα πατάρια των σπιτιών μας μαζί με εκείνα τα νεανικά μας ρούχα που φορούσαμε στις πορείες και μας τα σκίζανε οι ΜΑΤατζήδες… της εποχής. Μ΄ εκείνα τα βιβλία που σε ξεγέλαγαν ότι αν ενωθούμε οι προλετάριοι θα νικήσουμε … Ανταλλάξαμε τα κείμενα του Μακρυγιάννη με ισολογισμούς και χρέη και εκείνες τις επιστολές του Κολοκοτρώνη με την χυδαία προπαγάνδα πολλών εφημερίδων και τηλεοπτικών ειδήσεων..
Παραχαράξαμε το μέλλον μας ,δεν μας είπαν ποτέ την αλήθεια για την ιστορία και την σκλαβιά αυτού του τόπου… Πότε ελευθερωθήκαμε ακριβώς; Και με ποιο τρόπο; Βάζοντας ενέχυρο τούτη την χώρα πότε στους Άγγλους με το πρώτο δάνειο; πότε στους Βαυαρούς; ,πότε στους ελευθερωτές του Νέου Κόσμου; Μικρή και αφιλόξενη έγινες Πατρίδα… Τους καρπούς σου θα δρέψουν αυτοί, που αιώνες τώρα σε κλέβουν,,
Αλήθεια ‘’αμπελοφιλοσοφία’’ θα μουρμουράτε, όσοι διαβάζεται, τούτες τις γραμμές.. Ναι μπορεί δε λέω… αλλά φταίει που μου έπεσε στα χέρια χθες το βράδυ ο λυγμός του Σεφέρη, όταν έγραφε στις σημειώσεις του…
(Ένα κολοσσιαίο βάρος με πλακώνει όσες φορές πέσω σ΄ αυτή την ατμόσφαιρα του Υπουργείου Εξωτερικών. Μικρά μυαλά, μικρές λεπτομέρειες και φόβος, φόβος. Θεέ μου όλους τους συνέχει ο φόβος.. Αλλά με τις ιδιοσυγκρασίες τους τις ψοφοδεείς, πως μπορούν να διευθύνουν την πολιτική ενός λαού που πολεμά.. )
Δεν φταίω λοιπόν εγώ και τόσο, αλλά κάθε φορά που έρχεται ο καιρός να ψηφίσω ανατρέχω στην ιστορία μέσα από τα μάτια των ιστορικών, των ποιητών, μπας και κάνω κάνα λάθος και με την ψήφο μου πάρω στο λαιμό μου ένα έθνος. Γιατί η κάθε εκλογή είναι και δική μου ευθύνη και δεν το κρύβω πολλές φορές με αποπλάνησαν.. μόνο για τα μικράτα μου δεν εχω μετανιώσει γιατί τότε ψήφιζα με την καρδιά.. μετά με την λογική της ελπίδας.. τα έκανα σαλάτα.. Η Ιστορία είναι εδώ και είναι αμείλικτη και η ευθύνη του καθενός μας χωριστά.. Ευθύνη.. μεγάλη πολύ μεγάλη…
