Του Χρήστου Βλαχογιάννη
Το τι γέλιο έχω ρίξει αυτές τις ημέρες δεν περιγράφεται. Καινούργιο συκώτι έχω φτιάξει ο άνθρωπος. Και να σκεφτεί κανείς ότι την Κυριακή το βράδυ αγωνιούσα όπως όλοι οι Έλληνες για τα γεννητούρια.
Μα την Παναγία ζαλίστηκα από το πολύ το ζάπινγκ και την κόντρα φιλέτο ανάλυση. Βέβαια, τους ίδιους και τους ίδιους έβλεπα σε όλα τα παράθυρα, όποτε τα εμπέδωσα με ήχο… Dolby surround!
Πέφτω αποκαμωμένος να κοιμηθώ και σηκώνομαι πρωί – πρωί με την αγωνία ν’ ακούσω ποιος είναι ο νέος μας πρωθυπουργός. Βρε τι ανοίγω παράθυρα, τι αλλάζω κανάλια παντού τα ίδια. «Εντός της ημέρας θα ανακοινωθεί το όνομα του νέου πρωθυπουργού» ήταν τα μαντάτα από το μέτωπο και ξαφνικά κατάλαβα ότι πρώτα θα έχει βγει η Ελλάδα από το ευρώ και μετά θα τον βρουν ο Παπανδρέου ο Γ’ με τον Αντωνάκη μου.
Έτσι κυλούσαν βασανιστικά οι ώρες πάνω στο πετσί μου κι εγώ είχα γίνει το ανέκδοτο του σπιτιού, αφού πριν καλά – καλά προλάβω να μπω μέσα φώναζα στη γυναίκα μου. «Χρύσα βγάλαμε νέο πρωθυπουργό» κι εκείνη με κοιτούσε πάντα με το ίδιο απορημένο βλέμμα.
Πέρασαν 24 ώρες, πέρασαν 48 ώρες, πέρασαν 60 ώρες 13 λεπτά και κάτι δευτερόλεπτα, είδα κι απόειδα και τελικά αποφάσισα ότι δεν μ’ ενδιαφέρει να είμαι επίκαιρος με βάση το όνομα του νέου πρωθυπουργού, αφού όπως κι αν τον λένε για μένα η συνταγή παραμένει ίδια.
Όλοι τους είναι χαμένοι στη δίνη της εξουσίας και του εγωκεντρισμούς τους. Κολοτούμπες ολκής που αναπνέουν μόνο για την αφράτη καρεκλίτσα τους και ανάλογα με τις παραστάσεις χτυπούν τα τύμπανα του πολέμου. Προσχεδιασμένο έγκλημα εδώ και πολλές δεκαετίες με χαμένους όλους ΕΜΑΣ…
Υ.Γ: Ευχαριστώ το φίλο μου art Δημήτρη Μαρκίδη για τη εξαιρετική σύνθεση που έφτιαξε, βασισμένη πάνω στην ομώνυμη αφίσα της σειράς Lost. Και μακάρι όλοι αυτοί οι πολιτικοί που δρουν και μας τυρρανούν από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα να νόμιζαν ότι μας κυβερνούν και να μη συνέβαινε στον πραγματικό κόσμο μας.
