Της Δήμητρας Γκουντούνα
Ξεθεμελιώσαμε την όμορφη αυτή γωνιά της γης με κάθε τρόπο. Την βουτήξαμε στο τσιμέντο ,την κάψαμε, τη ρυπάναμε, πετάξαμε τα καλύτερα μυαλά στα ξένα και τη νοσταλγούμε μέσα από τυπωμένες πολυκαιρισμένες φωτογραφίες.
Ενα πράγμα δεν είχαμε παραδώσει.Την ψυχή μας. Την αλληλεγγύη στην οικογένεια την υποστήριξη του ενός μέλους στο πιο αδύναμο. Πάει κι΄ αυτό. Τους γεροντότερους τους κρατάμε με τα δόντια για την οικειοποίηση της σύνταξης τους. Έφυγε η υπέροχη εικόνα της γιαγιάς μ΄ εκείνη την ζεστή αγκαλιά με τα παραμύθια δίπλα από το τζάκι. Την βλέπουμε πια σαν ΑΤΜ. Πάνε ακόμη και εκείνες οι ιδιωτικές επαναστάσεις προς τους γονείς ,’’εγώ θα φύγω από το σπίτι’’… Και που να πάς; Και προς σε ποια κατεύθυνση να διαμαρτυρηθείς; Μας πήραν μακριά, λοιπόν, ανθρώπους, καταστάσεις, συνήθειες. Δε πα να φωνάζει η Κική Δημουλά ‘’Και αυτές τις πολυώροφες ανθρώπινες σχέσεις ποιος θα τις κατοικήσει;; Φύγατε όλοι; όλα η ποτέ δεν σας είχα;;’’
Φαίνεται ότι οι περισσότεροι από εμάς κατοικούσαμε στη συνοικία του ονείρου. Μήπως τώρα αυτά που γράφω μου δώσουν τίτλους όπως ‘’τι λες τώρα φθαρμένη γενιά του Πολυτεχνείου;’’ Μπορεί. μπορεί να έχω φθαρεί, μπορεί να με σήκωσες για λίγο από τον καναπέ, μπορεί. Τούτη την ώρα ομως νιώθω τόσο κουρασμένη …Και έγειρα προς την ελπίδα των σημειωμάτων κάποιων σημαντικών ανθρώπων που είχα την τύχη να συναντήσω.. Σ΄ ένα μικρό βιβλιαράκι που μου είχε χαρίσει ο ζωγράφος, ο πολύ μεγάλος και σημαντικός Νίκος Χατζηκυριάκος Γκίκας “Έχουμε μια ιστορία αιωνόβια, αλλά είμαστε νεοσύστατοι…‘’ Και απελπισμένοι συνεχίζω εγώ, “που αυτή η λέξι μ΄ ακολουθεί συχνά και δεν βλέπω να την αποτινάσσω για καιρ.”
Ναι θέλετε να σώσετε την Ελλάδα. Ναι σας πιστεύω. Απελπισμένα, ελπίζω ακόμη… Αλλά για την εξόντωση των Ελλήνων ποιος θ΄ απολογηθεί; Ποιος θ΄ απολογηθεί για μια Ελλάδα ακατοίκητη … Και τι θα κάνω λοιπόν κουρασμένη έτσι θα κάτσω και θα παρακολουθώ τη ζωή μου να φεύγει από τα επιλεγμένα πλάνα που μου λένε ότι όλοι ίδιοι είναι. Σε παραπλανούν. Όχι φίλε μου, πρώτα θα κάνω την αυτοκριτική μου. θα μαζέψω τα θέλω μου και θα κοιτάξω γύρω μου τους χειρότερα οικονομικά από μένα και θα διεκδικήσω αυτά που τους ανήκουν και μου ανήκουν. Θα πάω να ζητήσω την σύνταξη του διπλανού μου που αν δεν βάλει το χέρι στην τσέπη θα πάρει σύνταξη του Αγίου ποτέ. Και θα τον καταγγείλω. Θα ζητήσω απόδειξη από το γιατρό και τον φαρμακοποιό μου. Θα ζητήσω να μου δώσουν αναφορά που πάνε οι υπερβολικοί φόροι που μου επιβάλλουν. Θα μηνύσω την τράπεζα που μου έχει υπερδιπλασιάσει τους τόκους για την όποια καθυστέρηση. Θα καταγγείλω εκείνους που εκδικάζουν στα γρήγορα υπερ των τραπεζών και τους δικηγόρους που είναι σαν τα κοράκια σε τέτοιες περιπτώσεις. Οχι φίλε μου θα με βρεις ναι μεν κουρασμένη αλλά θα με βρεις απέναντι. Αν δεν μπορεί οποιοσδήποτε πολιτικός να με προστατέψει ,θα προστατευθώ μόνη μου. Και ναι θα τα καταφέρω….
