μιλάει στη Λαμπριάνα Κυριακού
Ο Μάνθος Καλαντζής είναι ένας εξαίρετος νέος ηθοποιός, γεννημένος στην Αθήνα. Αυτόν τον καιρό τον βλέπουμε στο Αγγέλων Βήμα στην παράσταση του Ερρίκου Ιψεν «Ο Μικρός Εγιολφ». « Από μικρός κόλλησα το μικρόβιο της υποκριτικής και δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου εκτός σκηνής» μου λέει και έτσι άρχισε να μου διηγείται στιγμές από τα φοιτητικά του χρόνια «Σπούδασα στην Φιλοσοφική Σχολή του Παν/μίου Κρήτης και κατόπιν αποφοίτησα από την Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης ΄΄Καρόλου Κουν΄΄.Υπήρξα τυχερός μπορώ να πω στην μέχρι τώρα πορεία μου κάνοντας ενδιαφέρουσες συνεργασίες και δουλειές περισσότερο στο θέατρο και λιγότερο στην τηλεόραση.Τα τελευταία χρόνια αυτοαποκαλούμαι εργάτης του θεάτρου , ως ιδρυτικό μέλος της Θεατρικής ομάδας Γέφυρα, ανεβάζουμε με τους συνεργάτες μου Λεωνίδα Παπαδόπουλο και Ελένη Δαφνή, έργα του κλασικού αλλά και σύγχρονου ρεπερτορίου σε σκηνές που εμείς επιλέγουμε προσπαθώντας να ακολουθήσουμε τα βήματα των καιρών.»
Έχετε στο ενεργητικό σας πολλές θεατρικές δουλειές όπως και τηλεοπτικές. Τώρα είστε στους Άσφαιρους στον Αlpha αλλά και στο Αγγέλων Βήμα. Μιλήστε μου λίγο για τον «Μικρό Έγιολφ» του Ερρίκου Ίψεν και συγχρόνως για το ρόλο σας.
Η ιδέα του “Μικρού Έγιολφ”, ένα κλασικό έργο του Ερρίκου Ίψεν, μας κέντρισε από την αρχή το ενδιαφέρον σε εμένα και τους συνεργάτες μου. Αποτελεί ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και ίσως λιγότερο παιγμένα έργα του Ίψεν, αποτυπώνοντας όλα εκείνα τα τυπικά ιψενικά στοιχεία που δίνουν το στίγμα της αριστοτεχνικής γραφής του. “Ο μικρός Έγιολφ” είναι ένα παιδί που πνίγεται στη θάλασσα. Μια ιστορία για την ανθρώπινη ευθύνη αλλά και ταυτόχρονα για την ανθρώπινη αδιαφορία.Ένα παραμύθι γεμάτο ένοχα μυστικά και ανομολόγητους πόθους, ή όπως αλλιώς μια ιστορία τόσο αληθινή όσο και η ίδια μας η ζωή. Ο Έγιολφ αποτελεί το θύμα της ζωής. Μια άτυχη παρουσία που γεννήθηκε κι έζησε σε χρόνο που δεν επέλεξε αλλά η τραγική μοίρα του παίζει το πιο άσχημο και θλιβερό της παιχνίδι.Στον μικρό Έγιολφ παρουσιάζεται μια τυπική ιψενική οικογένεια,αποξενωμένη,δυσλειτουργική με ένοχα μυστικά και ανομολόγητους πόθους. Το παρελθόν βαραίνει και το μέλλον υπονομεύεται, καθώς τα πρόσωπα είναι παγιδευμένα στις εμμονές τους. Μέσα από οδυνηρές δοκιμασίες μαθαίνουν να αποδέχονται την πραγματικότητα και να συνυπάρχουν.
Πόσο φρικτό είναι να έρχεσαι αντιμέτωπος με τον θάνατο του παιδιού σου;.. τύψεις.. ενοχές.. ανευθυνότητα!!
Αδιαμφίσβητητα η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου και δη από τον στενό οικογενειακό κύκλο και πόσο μάλιστα όταν πρόκειται να χάνεται απροσδόκητα ένα παιδί, αποτελεί από μόνο του το πιο τραγικό γεγονός.Το ίδιο το έργο μιλάει για την ανθρώπινη ευθύνη. Ο εννιάχρονος Έγιολφ είναι ένα πανέξυπνο παιδί που έμεινε παράλυτο εξαιτίας των γονιών του και μεγαλώνει σ’ ένα σπίτι όπου υπάρχει μεγάλη ένταση λόγω της ρήξης ανάμεσα στα μέλη της. Ο πατέρας του Άλφρεντ, ένας αποτυχημένος φιλόσοφος που ποτέ δεν ολοκλήρωσε ένα έργο ζωής, ένα βιβλίο για την «ανθρώπινη ευθύνη», αφοσιώνεται στο μικρό αγόρι και κάνει σκοπό της ζωής του να τον αναγάγει σε διάνοια. Η μητέρα του, η Ρίτα, αφοσιωμένη και τυφλά ερωτευμένη με τον άντρα της, απορρίπτει τον γιο και ίσως κρυφά να ελπίζει τον θάνατό του. Ο Έγιολφ, αντιδρώντας και μη θέλοντας να συνεχίσει να ζει μες στην ασφυκτική κατάσταση του σπιτιού, επιλέγει ν’ ακολουθήσει μια «ποντικοκυρά», ένα πρόσωπο λίγο βγαλμένο από τα παραμύθια, η οποία τον πνίγει σαν ποντίκι στη θάλασσα. Ένα είδος αυτοκτονίας δηλαδή.
Πόσο μας εξουσιάζουν οι ενοχές μας;
Οι ενοχές και οι τύψεις θα έλεγα ότι είναι δύο κυρίαρχα συναισθήματα που μας εξουσιάζουν και μας συντροφεύουν στη πορεία της ζωής μας.Στη συγκεκριμένη περίπτωση του έργου, παρουσιάζονται οι εύθραυστες ισορροπίες του συναισθηματικού δικτύου της οικογένειας σε μια διαρκή αναθεώρηση που προκαλείται από ανατροπές, ανασφάλειες, ενοχές και από τη διαχρονική αναζήτηση του ανθρώπου για το απόλυτο συναίσθημα. Αυτό το τρομακτικά άγνωστο που κρύβεται κάτω από την επιφάνεια των ανθρωπίνων σχέσεων και που αποκαλύπτεται τόσο απρόβλεπτα μέσα από συγκρούσεις και αδιέξοδα των ηρώων, αποδίδεται με τη μαεστρία του μεγάλου νορβηγού δραματουργού στο έργο της καλλιτεχνικής του ωριμότητας, ΄΄ο μικρός Έγιολφ΄΄.
Ο άνθρωπος εν μέρει συναντιέται κάποια στιγμή με τη σωτηρία της ψυχής του – με τη λύτρωση;
Πιστεύω πως η μόνη σωτηρία της ψυχής του ανθρώπου επέρχεται με την λυτρωτική ανακούφιση του θανάτου. Έτσι και στη περίπτωση του μικρού Έγιολφ,αυτό το πλήρες αριστούργημα, αντιπροσωπεύει την ώριμη στιγμή του Ίψεν. Είναι ένα δοκίμιο στις έννοιες της ενοχής και του ελέους, του κοινωνικού προορισμού και του καθήκοντος. Κάτω από τις συγκρατημένες πράξεις των ηρώων του κυλούν αδυσσαλέα πάθη: όπως σ’ ένα παγωμένο ποτάμι, κάτω από την επισφαλή κρούστα του κρύβονται χειμαρρώδεις υδάτινοι όγκοι. Μέσα από την ιστορία του Άλφρεντ και της Ρίτα συνειδητοποιούμε πως η επιδίωξη ενός απόλυτου σκοπού είναι η μεγαλύτερη πλάνη. Ο Ίψεν μας διδάσκει πως μόνη σωτηρία του ανθρώπου είναι η απεμπόληση των σκοπών και η παραδοχή της πτώσης, η οποία ενδεχομένως οδηγεί στην ανάσταση και στη λύτρωση.
Ποιο είναι το μήνυμα που θέλει να δώσει ο Ίψεν μέσα από αυτό το έργο;
Μέσα από τον μικρό Έγιολφ, ο ίδιος ο Ίψεν σκιαγραφεί τις εύθραυστες ισορροπίες του συναισθηματικού δικτύου της οικογένειας σε μια διαρκή αναθεώρηση που προκαλείται από ανατροπές, ανασφάλειες, ενοχές και από τη διαχρονική αναζήτηση του ανθρώπου για το απόλυτο συναίσθημα. Αυτό το τρομακτικά άγνωστο που κρύβεται κάτω από την επιφάνεια των ανθρωπίνων σχέσεων και που αποκαλύπτεται τόσο απρόβλεπτα μέσα από συγκρούσεις και αδιέξοδα των ηρώων, αποδίδεται με τη μαεστρία του μεγάλου νορβηγού δραματουργού στο έργο της καλλιτεχνικής του ωριμότητας.
Ο θεατής λαμβάνει αυτά τα μηνύματα;
Θεωρώ ότι στόχος του έργου όσο και του ίδιου του δραματουργού είναι να εισπράξει αυτά τα μηνύματα και ο θεατής που περνούν από την σκηνή στη πλατεία.Πιστεύω ότι η αριστοτεχνική σκηνοθεσία αλλά και το κλίμα που καταφέρνει ο Λεωνίδας Παπαδόπουλος να περάσει στη παράσταση, θα περάσει και στο θεατή αναπόδραστα και θα αποτελέσει αν μη τι άλλο πόλο συζήτησης για φλέγοντα θέματα που ταλανίζουν τις ψυχές μας.
Ποιοι άλλοι παίζουν στην παράσταση;
Την παράσταση που μετέφρασε και σκηνοθέτησε ο Λεωνίδας Παπαδόπουλος εκτός των άλλων παίζει η Ελένη Δαφνή, ο Λεωνίδας Αργυρόπουλος, η Μαργαρίτα Σάββα, ο Φώτης Τσοτουλίδης και η Ειρήνη Γραμματικοπούλου.
Ποια είναι τα μελλοντικά σχέδια σας;
Το επόμενο βήμα της ομάδας Γέφυρα είναι να ανεβάσει το θεατρικό έργο ΄΄Vieux Carre΄΄ του Τένεσι Ουίλλιαμς στο Θέατρο Πόλη που αναμένεται να κάνει πρεμιέρα στα μέσα του Φλεβάρη.
