Του Γιάννη Γαβρίλη Καράσογλου
μουσικό παραγωγό – δημοσιογράφο
Ευφάνταστη η σκηνοθετική ματιά της Νίκαίτης Κοντούρη, στο έργο «Το Γλυκό Πουλί της νιότης» που παρακολουθήσαμε χθες το βράδυ με την μοναδική Κάτια Δανδουλάκη.
Ο ”Εχθρός Χρόνος” – από το μονόπρακτο του 1948 από όπου ”γεννήθηκε” το ”Γλυκό πουλί… – βρίσκει την σημερινή του προβολή για να παρουσιαστεί, χωρίς να χάνει την αυθεντικότητα και την υπονομευτική ενέργεια του, το κλασσικό αυτό έργο του Τένεσι Ουίλιαμς.
Η Νικαίτη Κουντούρη, σεβόμενη την απαράμιλλη διαχρονικότητα της μετάφρασης του Μάριου Πλωρίτη διασκευάζει ευρηματικά και προτείνει μια παράσταση όπου τα ανόμοια στοιχεία που την απαρτίζουν αποκτούν την θεατρική τους υπόσταση και (γιατί οχι) την ρεαλιστική τους ουσία.
Προσωπικά ουδόλως δεν με ενόχλησαν οι έξη τηλεοπτικές οθόνες που προβάλουν σε όλη την διάρκεια της παράστασης άλλοτε παράλληλες δράσεις, άλλοτε πάλι τα όνειρα, τις σκέψεις η τις επιθυμίες των χαρακτήρων του έργου. Ως σκηνοθετική άποψη την βρήκα ενδιαφέρουσα.
Ίσως αν αντίστοιχη να ήταν η πρόταση της κ. Κουντούρη για τον χαρακτήρα της Χέβερλυ (μεταφραζόμενη, Ουράνια) τον οποίο υποδύεται ικανοποιητικά η κ. Ιζαμπέλλα Μπαλτσαβια, σε σχέση με την όλη θεατρική ατμόσφαιρα που σαφώς παραπέμπει στην δεκαετία του 50 όπου εξελίσσεται η ιστορία.
Και πολύ καλή στιχουργός αποδεικνύεται η κυρία Κουντούρη στο μοναδικό τραγούδι της παράστασης με τίτλο ”Μια άσπρη Κάντιλακ”.
Η Κάτια Δανδουλάκη υποδύεται την Αλεξάνδρα Ντε Λάγκο υπεύθυνα, πειστικά, πειθαρχημένα και με την θεατρική της εμπειρία μας προσφέρει την ικανοποίηση μιας σοβαρής όσο και υπεύθυνης υπόκρισης με μέτρο στις πολλές διακυμάνσεις που έχει αυτός ο απαιτητικός ρόλος- χαρακτήρας του Ουίλιαμς. Προσωπική μου γνώμη, πολύ καλά έκανε και φέτος ασχολήθηκε με δραματικό έργο. Δεν υπερβάλλω. Είναι η Αλεξάνδρα Ντε Λάγκο.
Ο κ. Γιάννης Ποιμενίδη υποκρινόμενος τον Τσάνς (Chance-Ευκαιρία-Τύχη μεταφράζεται) Γουαίην, τον εμβληματικό αυτό ρόλο, παρ’ όλες τις καλές στιγμές του ειδικά στο δεύτερο μέρος της παράστασης δεν μας συνεπήρε όπως θα έπρεπε. Καθώς ο χαρακτήρας που περιγράφει στο έργο του ο Ουίλιαμς είναι το ”παν”, είναι η αρχή και το τέλος, είναι ο Χρόνος, είναι η Νεανικότητα, το Πάθος και το Λάθος, είναι η ανικανότης και η προσπάθεια επιβολής, είναι η Χαμένη Ευκαιρία, η αγωνία της μετάβασης στα γεράματα, είναι ο ζιγκολό που δεν ”πουλάει” πια, η αδυναμία εκπλήρωσης των προσδοκιών, είναι ο μεταφορέας ασθένειας που ”καταστρέφει” την αγαπημένη του Χεβερλυ. Οχι πως ο νέος και άπειρος ακόμη ηθοποιός δεν προσπαθεί με προσήλωση να αποδώσει έναν τέτοιο καθοριστικό ρόλο.
Ξεχωριστός, ο ”παλαιάς κοπής” και έμπειρος κ. Κοσμάς Ζαχάρωφ ως πολιτική φιγούρα του ανάλγητου και ”βίαιου” Μπός Φίνλεϊ.
Καλοστημένοι και οι δεύτεροι ρόλοι που επωμίστηκαν οι κ. Κωνσταντίνος Φάμης, Λευτέρης Βασιλάκης και Μιχάλης Κοιλάκος και η κ. Ολυμπία Σκορδίλη (στην κ. Ιζαμπέλλα Μπαλτσαβια αναφέρθηκα πιο πάνω).
Εξαιρετική η μουσική που έγραψε η κ. Ελένη Καραϊνδρου ειδικά για την παράσταση, λειτουργικά τα σκηνικά του κ. Γιώργου Πάτσα καθώς προσεγμένα ήταν και τα κοστούμια που σχεδίασε, οι φωτισμοί της κ. Μελίνας Μάσχα με τις πάρα πολλές εναλλαγές σημαντικό και άμεσο στοιχείο της παράστασης, η επιμέλεια της κίνησης ( ειδικά στην ερωτική σκηνή που πολύ έξυπνα μεταφέρεται στην σκηνή ως ένα Τάνγκο) εμπνευσμένη. Καθοριστικά και τα video που επιμελήθηκε ο κ. Στέφανος Παπαδόπουλος.
Εν κατακλείδι. Μια προσεγμένη και ενδιαφέρουσα παράσταση.
