Του Θέμη Δημητρακόπουλου,συγγραφέα,πολιτικού επιστήμονα.
Μοιάζει σκοτεινό το εγγύς μέλλον για την Ευρώπη.
Η ανασύνταξη σε μια σειρά χώρες-κλειδιά των πιο συντηρητικών δυνάμεων σε συνδυασμό με την αδυναμία μιας ευνουχισμένης, ανήμπορης και υποταγμένης στις αγορές Δημοκρατίας να πείσει την κοινωνία και να αναχαιτίσει το μαύρο κύμα που δεν κρύβεται πια, και βέβαια με την πρόσθετη επιβάρυνση –και εκμετάλλευση απο τα πιο σκοτεινά κέντρα– του πελώριου ανθρωπιστικού και γεωπολιτικού ζητήματος των μεταναστευτικών ροών, μόνο δεινά προμηνύεται για τη Γηραιά Ήπειρο.
Αναβίωση των ξενοφοβικών εθνικισμών, περιχαράκωση σε κλειστά σύνορα, ακύρωση της ανεκτικότητας στη διαφορετικότητα που με τόσο κόπο είχε κατακτηθεί, ραγδαία φτωχοποίηση μεγάλου τμήματος της ευρωπαϊκής κοινωνίας, ξεχασμένοι ρεβανσισμοί, τοπικιστικές αποσχιστικές τάσεις.
Οι δε πρώην χώρες της ανατολικής Ευρώπης και του αλήστου μνήμης Υπαρκτού -και νυν νεότευκτα μέλη της Ε.Ε.- αποτελούν τα χειρότερα υποδείγματα για το τι μπορεί να εγκυμονεί το διόλου μακρινό μέλλον.
Τι μπορεί να ανακόψει αυτή την πορεία;
Η ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία, κι ακόμη χειρότερα η ευρωπαϊκή Αριστερά, δείχνουν ανήμπορες να αντιδράσουν, μοιάζει να πελαγοδρομούν σε μια κατάσταση που δεν κατάφεραν να προβλέψουν – αν και θα ‘πρεπε.
Επιπλέον, η πρώτη φαίνεται τώρα να πληρώνει το τίμημα του εναγκαλισμού της με τη Χριστιανοδημοκρατία και γενικότερα την ευρωπαϊκή νεοφιλελεύθερη συντηρητική παράταξη.
Κι έτσι η κοινωνική δυσφορία, η οργή και το αίσθημα αδικίας πολλών εκατομμυρίων Ευρωπαίων πολιτών, αντί να διοχετεύεται σε μια ελπιδοφόρα σοσιαλιστική, ανθρωπιστική κατεύθυνση, συσσωρεύεται επικίνδυνα στα δεξιά – και στα ακροδεξιά.
Κυριαρχεί, ολοένα και πιο έντονη, μια αίσθηση fin de siècle, όπως πριν από κάθε μεγάλο πόλεμο.
Δεν ξέρω τι σημαίνει πόλεμος, σήμερα.
Τι σόι πόλεμος θα ξεσπάσει οσονούπω, γιατί, δυστυχώς, φαντάζει πλέον αναπόφευκτη μια εκτεταμένη, παγκόσμια σύγκρουση – ωστόσο με τι όρους και με τι όπλα, δεν μπορώ να το προδικάσω.
Κι εμείς; Η χώρα, εδώ;
Δεν έχω απάντηση. Δεν γνωρίζω καν τη σωστή ερώτηση.
Το μόνο που θα μπορούσα να προτείνω είναι η ανάγκη επανεκτίμησης και αποτίμησης της κατάστασης με όρους υπερτοπικούς, υπερπολιτικούς (αν μου επιτρέπεται ο νεολογισμός) – και όχι μίζερα και στενά ”εθνικούς”, ”κομματικούς”, ”ιδεολογικούς”.
Το διακύβευμα δεν είναι πια, αν ήταν και ποτέ, η Ελλάδα.
Η τελευταία, άντε προτελευταία, τρύπα της φλογέρας είμαστε σήμερα.
Ας προσπαθήσουμε να δούμε τη μεγάλη εικόνα. Χωρίς να τρομάξουμε, όσο αποκρουστική κι αν μας φαίνεται – και όντως είναι.
Η Ιστορία κάνει κύκλους, στη σπεροειδή της ανέλιξη. Σε ποιο σημείο της σπείρας θα βρεθούμε στον επόμενο τόνο, θα δείξει.
Για να μπορούμε να ελπίζουμε, ας φροντίσουμε τουλάχιστον να μην περάσουμε μόνοι μας το σκοινί στο λαιμό μας.
Είναι θέμα πρωτίστως της κοινωνίας, κι όχι μόνο, ούτε τόσο, της πολιτικής τάξης.
[ΘΔ]
