Του Θέμη Δημητρακόπουλου,συγγραφέα,πολιτικού επιστήμονα.
Δεν απορώ, όχι.
Πού ένα τμήμα, μειοψηφικό ευτυχώς, ψηφοφόρων του Συριζα βρίσκεται κοντά, πολύ κοντά με αυτό που ονομάζουμε χρυσαυγιτισμό.
Αλλά και πολύ κοντά με τον ”λόγο” του Αδωνη και του Ψαριανού για παράδειγμα. Αυτών δηλαδή που νομίζουν ότι αντιμάχονται, ενώ κατά βάθος αποτελούν την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.
Το διαπιστώνει κανείς εύκολα με αφορμή γεγονότα όπως η τρομοκρατική επίθεση προ ημερών στο Μάντσεστερ ή το χτεσινό χτύπημα κατά του Λουκά Παπαδήμου.Και τα εμετικά, απολίτικα και ανιστόρητα, ρυπαρογραφήματα που γράφονται στους τοίχους των τάχα ”αριστερών” βιτζιλάντι.
Ή ακόμη με τις εντελώς απολίτικες και χυδαίες επιθέσεις κατά του Σόιμπλε και της αναπηρίας του. Λες και δεν προσφέρει ο ίδιος ο Γερμανός υπουργός οικονομικών τις άπειρες ευκαιρίες για πολιτική κριτική και πολιτική απαξίωση – και άρα, πρέπει να τον γκρεμοτσακίσουμε στον Καιάδα του αρρωστημένου φαντασιακού μας μαζί με το αναπηρικό καροτσάκι του..
Ίδιο ”ταξικό”(ταξικό, να τρίζουν τα κόκαλα του Λένιν και του Τσε δηλαδή) μίσος, ίδιες θεωρίες συνωμοσίας, ίδιο φτηνό και αποκρουστικό ”χιουμοράκι”.
Ίδια μισανθρωπία και έλλειψη ενσυναίσθησης, καλλιέργειας, παιδείας, μόρφωσης, πείτε το όπως θέλετε.
Άνθρωποι που ψήφισαν –και πιθανόν να ξαναψηφίσουν– Σύριζα με την προσδοκία να λάβουν εκδίκηση όχι τα όνειρα, που λέει ο ποιητής, αλλά οι χειρότεροι, αποκρουστικοί εφιάλτες τους.
Γιατί αυτό που μετράει για δαύτους είναι ο εκμηδενισμός, η ισοπέδωση, η εξόντωση, αν είναι δυνατόν και η φυσική, του αντιπάλου – όποιου τελοσπάντων βαφτίζουν σαν αντίπαλο. Γιατί αύριο ”αντίπαλος” μπορεί να είμαι εγώ ή εσείς.
Η απαξίωση, η εξόντωση όχι με πολιτικό τρόπο και πολιτικά μέσα. Αλλά με ΟΠΟΙΟΝ τρόπο.
Το ζήσαμε και το ζούμε και με τις χυδαίες προσωπικές επιθέσεις κατά στελεχών του Σύριζα των τάχα ούλτρα-αριστερών που, ευτυχώς, αποχώρησαν το καλοκαίρι του ’15.
Όμως το φαινόμενο δεν είναι αποκλειστικότητα δεξιών και ακροδεξιών είτε αριστερών και ακροαριστερών.
Είναι σύμπτωμα και εγγενές χαρακτηριστικό μιας βαθιά συμπλεγματικής και απαίδευτης μερίδας (και διόλου αμελητέας) της κοινωνίας.
Που έχει μάθει πολύ περισσότερο να φθονεί και να μισεί με το θυμικό της παρά να σκέφτεται και να κρίνει και να αντιπαρατίθεται πολιτικά με τον εγκέφαλό της.
Κι αυτό ισχύει για όλα τα επίπεδα, από τα εκάστοτε κυβερνητικά έδρανα μέχρι τους καθ’ ημάς φεισμπουκικούς τοίχους και καταβόθρες.
Και θα χρειαστούν αρκετές γενιές με νέες αντιλήψεις, άλλη νοοτροπία και διαφορετική κοσμοαντίληψη για να θεραπευτεί και να απαλλαγεί η ελληνική κοινωνία απ’ αυτόν τον θανάσιμα ασφυκτικό βρόχο.
Βρόχο που απειλεί και ματαιώνει κάθε προσδοκία βιώσιμης ανάπτυξης και πολιτιστικής προόδου σε αυτό τον πολύπαθο τόπο.
Θέμης Δημητρακόπουλος
συγγραφέας, πολιτικός επιστήμονας
