του Κρικόρ Τσακιτζιάν
Πέρασαν τρία χρόνια από εκείνο το ξημέρωμα της 5ης Σεπτεμβρίου του 2016, όταν χτύπησε το τηλέφωνο και από την άλλη άκρη της γραμμής ακούστηκε μια ξέπνοη γυναικεία φωνή να μου λέει με βουβό λυγμό, «Ο Αλέξανδρος έφυγε». Ήταν Κυριακή, λίγο μετά τη μια τα μεσάνυχτα. Στο τηλέφωνο ήταν η Νάντια Γερολυμάτου, η σύζυγος του Αλέξανδρου Βέλιου και μου ανακοίνωνε πως ο Αλέξανδρος είχε κάνει πράξη, αυτό που έλεγε δημόσια όλο το προηγούμενο διάστημα. Είχε προχωρήσει σε ευθανασία.
Την είχαν ονομάσει «μη υποβοηθούμενη ευθανασία». Ένας νεολογισμός δικός του, μιας πράξης που είχε όλα τα χαρακτηριστικά της υποβοηθούμενης ευθανασίας, αλλά επειδή δεν βρισκόταν κανείς να τον υποβοηθήσει, προχώρησε μόνος του σ’ αυτή την πράξη.
Πόσο κουράγιο! Και τι αποφασιστικότητα!
Όλη την προηγούμενη νύχτα μιλούσαμε στο τηλέφωνο, για να ρυθμίσουμε τις τελευταίες λεπτομέρειες για το πώς θα επικοινωνούσα στον κόσμο, όλα όσα ήθελε να πει ο ίδιος γι’ αυτή την απόφαση που είχε πάρει, αλλά δεν θα μπορούσε, γιατί θα είχε φύγει για το μεγάλο ταξίδι.
Όλα ήταν μελετημένα και τακτοποιημένα. Σαν τον στρατηγό πριν από τη μεγάλη μάχη. Βαθιά μέσα μου πίστευα πως μπορούσε και να αναβάλλονταν η πράξη αυτή. Δεν ήξερα αν πράγματι είχε τη δύναμη ο Αλέξανδρος να φτάσει μέχρι το τέλος. Κι όμως την είχε! Την είχε βρει καιρό πριν! Πιστεύω από τότε που το ανακοίνωσε δημόσια και συγκλόνισε το Πανελλήνιο. Ειδικά όταν είδε να γίνεται κοσμοπλημμύρα στο θέατρο Κακογιάννης όπου παρουσίασε το βιβλίο του «εγώ κι ο θάνατός μου. Τα ο δικαίωμα στην ευθανασία», μου είπε: «Σήμερα είναι σαν να έζησα την κηδεία μου. Τώρα ξέρω τι θα γίνει όταν πεθάνω». Ήξερε πως θα έχει απήχηση στην ελληνική κοινωνία αυτή του η πράξη. Κι ο Αλέξανδρος υπερασπίστηκε με τον καλύτερο τρόπο την άποψή του για νομιμοποίηση στην Ελλάδα της ευθανασίας.
Όπως έλεγε ο ίδιος, «με την ευθανασία υπερασπίζομαι το δικαίωμα στη ζωή, που σημαίνει πως έχω το δικαίωμα να φύγω απ’ αυτή, όπως θέλω εγώ ο ίδιος».
Το μεγαλύτερο στήριγμά του σε όλο αυτό το Γολγοθά που βίωσε, ήταν η συζύγου του με τη στάση της. Η αφοσίωσή της στον ίδιο και η αποδοχή, όσο σκληρή κι αν ήταν, στην απόφασή του να προχωρήσει ο ίδιος σε ευθανασία.
Σήμερα η Νάντια Γερολυμάτου, έγραψε στο λογαριασμό της στο Facebook για τα τρία χρόνια από το φευγιό του Αλέξανδρου. « Σε ανάμνηση των χρόνων που πέρασαν… Σε όλη σου τη ζωή πάλεψες για τις ιδέες της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας. Και με το θάνατό σου, αυτές τις ιδέες υπερασπίστηκες. Πάντα είχα μια άρνηση στον μεταθανάτιο μελοδραματισμό, σε αυτά τα λόγια που απορρέουν από το πένθος. Για την ακρίβεια ένα από τα πράγματα που με εκνευρίζουν είναι αυτή η όψιμη αφυπνισμένη διάθεση συγκινησιακού λογύδριου. Έτσι μονάχα τούτο θα πω. Πέρασαν τρία ολόκληρα χρόνια από τότε που έφυγες με το κεφάλι ψηλά, αλλά εσύ είσαι εδώ περισσότερο από ποτέ. Είσαι στη σκέψη μου, στην καρδιά μου. Σ’ αγαπώ πολύ και μαζί με μένα, πολλά αγαπημένα σου πρόσωπα…».
