Για να καταφέρουμε να συναντηθούμε με την Κατερίνα Σούσουλα, διασχίσαμε μέσα από την αντιρατσιστική πορεία που οργανώθηκε στα Προπύλαια την περασμένη Πέμπτη. Τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία.
Το HairSpray είναι ένα έργο που θίγει τον κοινωνικό και φυλετικό ρατσισμό. Έπεφτε τρελή βροχή το απόγευμα αυτό. Στο εσωτερικό του Θεάτρου Ακροπόλ επικρατεί απόλυτη ησυχία. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί ακόμα να μαζευτούν. Άλλωστε ήταν νωρίς ακόμη. Η συνέντευξη έγινε στο καμαρίνι της Κατερίνας Σούσουλα, το οποίο μοιράζεται με την Ντορέτα Παπαδημητρίου. Η πρωταγωνίστρια του HairSpray, είναι δυναμική, εξωστρεφής αλλά πάνω απ όλα ταλαντούχα. Μιλήσαμε για την Τρέισι, το κορίτσι που υποδύεται, πως είναι Μάρκος Σεφερλής ως μητέρα, αλλά και για το πώς μπήκε στη ζωή της το Μιούζικαλ. Επίσης συζητήσαμε για το θέατρο γενικότερα αλλά και για το HairSpray που από την πρεμιέρα του κέρδισε μικρούς και μεγάλους.
Η Κατερίνα Σούσουλα μιλάει στη Λαμπριάνα Κυριακού σε μια συνέντευξη εφ΄όλης της ύλης.
ΛΚ: Πώς νιώθεις μετά από μια βδομάδα παραστάσεων, έφυγε το πρώτο άγχος; Το ρωτάω γιατί φέτος έχεις τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
ΚΣ: Έφυγε το πρώτο άγχος, αλλά ήρθε το άγχος της μονιμότητας της απόδοσης. Δεν ξέρω στ΄αλήθεια αν φεύγει το άγχος. Σίγουρα, το βάρος της ευθύνης του πρωταγωνιστικού ρόλου, είναι πολύ μεγάλο. Είναι η πρώτη φορά που έχω κάτι τόσο μεγάλο να φέρω εις πέρας. Απλά σαν άνθρωπος έχω μια παράξενη ψυχραιμία.
ΛΚ: Μέτρησες μέχρι τώρα σε πόσα μιούζικαλ έχεις παίξει;
ΚΣ: Σε κάμποσα δεν έχω παίξει (γέλια)
ΛΚ: Εγω σε θυμάμαι σε πάρα πολλά…
ΚΣ: μμμμ.. έχω παίξει στην Εβίτα… στο cats… στο hair… στην Οικογένεια ADAMS… στα Τέρατα του Θεοφάνους…στο Grease.. στο Spamalot σε πολλά
ΛΚ: Το μιούζικαλ τα τελευταία 12 χρόνια άρχισε να ανθεί στην Ελλάδα. Εσυ Κατερίνα, ξεκίνησες σε μια καλή εποχή. Ανθεί γιατί είναι της μόδας, ή πιστεύεις ότι το Μουσικό Θέατρο, ήδη έχει ριζώσει καλά και το περιμένει ένα μεγάλο μέλλον;
ΚΣ: Θέλω να πιστεύω πως ναι το περιμένει ένα μεγάλο μέλλον. Είναι προς το συμφέρον μου. (γέλια). Αυτός ο αστικός μύθος που υπάρχει γύρω από το μιούζικαλ ότι δεν έχουμε κοινό, και δεν είναι στην κουλτούρα μας, προσωπικά δεν το βλέπω. Στην αρχή είπα για να το λένε κάτι θα ξέρουν, αλλά βλέπω τον κόσμο να το αγαπάει και το κυριότερο να έρχεται. Το Μιούζικαλ είναι ένα ποπ είδος. Βασίζεται στη ψυχαγωγία στη τέρψη. Υπάρχουν και πιο δύσκολα θεάματα, όπως για παράδειγμα το Jesus. Ο κόσμος αποδέχεται το μιούζικαλ σιγά – σιγά το αγαπάει. Και μάλιστα δε θεωρώ ότι δεν είναι μέσα στην κουλτούρα της Ελλάδας. Δεν είναι τυχαίο που έχουμε επιθεώρηση, βαριετέ… Ο κόσμος θέλει να βλέπει δράση και θέαμα πάνω στη σκηνή. Αλλά οκ όλα τα πράγματα περνάνε φάσεις, κάνουν κύκλους και η αγορά αλλάζει και ας μην ξεχνάμε βρισκόμαστε και σε μια Ελλάδα της κρίσης..
(Φωτογραφία: Βιβιαν Μητσάκου)
ΛΚ: Ναι αλλά αν το σκεφτείς, το Μιούζικαλ μέσα στην κρίση άνθισε στη χώρα μας..
ΚΣ: Ναι μα βέβαια…. Και ο κόσμος αντί να κλειστεί στο σπίτι του ήρθε στο θέατρο. Κάναμε δουλειές, που ούτε εμείς οι ίδιοι το περιμέναμε. Ας πούμε με το Hair των Τζέιμς Ράντο και Τζερόμι Ράγκνι. Ήταν μια παράσταση που έχει μέσα ένα ρίσκο, κι όταν συζητούσαμε μεταξύ μας όλοι, συντελεστές και παραγωγή, λέγαμε, ότι αυτό το μιούζικαλ έχει δύσκολο περιεχόμενο και πώς θα το αγκαλιάσει ο κόσμος; Στο τέλος ήμασταν συνέχεια sold out. Νομίζω δύσκολα στις μέρες μας υπάρχουν παραστάσεις που αφήνουν το στίγμα τους. Τώρα βέβαια, μπαίνουμε σε άλλα χωράφια
ΛΚ: Δεν θα μπούμε τώρα σε άλλα χωράφια, θα πάμε στο hairspray που είναι και η αφορμή της συνάντησης μας. Οι περισσότεροι το γνωρίσαμε από την μεγάλη οθόνη το 2007 με τον john Travolta στον περιβόητο ρόλο της Edna Turnblad. Ταξίδεψες μας στην ιστορία αυτή να τη θυμηθεί και ο κόσμος;
ΚΣ: Αυτό που θα δείτε στη σκηνή είναι μια ιστορία βαθιά αντιρατσιστική – βαθιά ανθρώπινη. Θίγει την φυλετική διάκριση τα στερεότυπα και εστιάζει στην πραγματική δύναμη της ανθρώπινης ψυχής και τι μένει στην επιφάνεια στο τέλος, όσο κλισέ και ρομαντικό ν’ ακούγεται αυτό. Το HairSpray, είναι η ιστορία μιας κοπέλας, η οποία στην εποχή και στην κοινωνία που ζει θεωρείται ένα αουτσάιντερ με την απόλυτη ανατροπή ότι αυτή δεν το έχει νιώσει ποτέ μέσα της αυτή την απόρριψη. Αυτό το κορίτσι δεν ενστερνίζεται τα ταμπού της κοινωνίας. Δεν νιώθει διαφορετική επειδή έχει παραπανίσια κιλά και θέλει να γίνει χορεύτρια.
ΛΚ: Υποδύεσαι την Τρεισι την κόρη της Έντνας, τι κορίτσι είναι αυτό; Ας μιλήσουμε για το ρόλο σου.
ΚΣ: Η Τρέισι, το κορίτσι που υποδύομαι, νιώθει πολύ ωραία με την εμφάνιση του, με τη ψυχή του, με τα κιλά του, με το πρόσωπο του, με τα ρούχα του, με τα μαλλιά του, με το ταλέντο του, τις επιθυμίες του. Είναι ένα έφηβο κορίτσι που έχει φιλοδοξίες, και παλεύει ακόμα και για τα δικαιώματα άλλων ανθρώπων. Πολεμάει τις φυλετικές διακρίσεις και τα καταφέρνει.
ΛΚ: Έχεις ταυτιστεί μαζί της;
ΚΣ: Εγώ την πιστεύω την Τρέισι στ΄αλήθεια. Το Hairspray δε το βρίσκω ένα παραμύθι. Έχω ταυτιστεί σε πάρα πολλά σημεία μαζί της, σε κάποια όχι τόσο. Εγώ ήμουν πάντα ένας διαφορετικός άνθρωπος αλλά δεν αισθάνθηκα ποτέ διαφορετικά και δεν με αντιμετώπισε και η κοινωνία έτσι. Δηλαδή εκεί λίγο διαφέρω από την Τρέισι, στο σημείο της κοινωνικής αποδοχής. Δεν έχω να πω κάποια βαριά συγκινητική ιστορία, τι μπορεί να έχω αντιμετωπίσει από την κοινωνία και τον κόσμο. Εγω μεγάλωσα σε ένα σπίτι που ποτέ δεν μου είπαν, τι είναι αυτό που κάνεις, ή βρε παιδί μου αδυνάτισε… Πιο μικρή ναι είχα ακούσει στο χώρο του χορού αδυνάτισε, είσαι πολύ καλή αλλά. Και έλεγα μέσα μου, για να το λένε κάποιο δίκιο θα έχουν. Μάλλον εμείς οι άνθρωποι που δεν είμαστε 50 κιλά, δεν μπορούμε να κάνουμε χορό
ΛΚ: Ίσως να μην ήταν αρνητικό αυτό που έλεγαν γιατί έτσι κι αλλιώς στο χορό δεν αρκεί μόνο το ταλέντο, πρέπει να πληρεί το άτομο και άλλα κριτήρια.
ΚΣ: Ο επαγγελματικός χώρος για όλα τα αντικείμενα ζητάει κάτι πολύ συγκεκριμένο, και ναι δεν μπορούμε όλοι να είμαστε όλα. Για να ολοκληρώσω αυτό που λέγαμε πριν, ποτέ δεν με έχει αποκλείσει η κοινωνία, ούτε η δουλειά μου, ούτε οι άνθρωποι οπότε δεν ένιωσα την απόρριψη που ένιωσε η Τρέισι. Δεν μου είπαν ποτέ, αγάπη μου πως είσαι έτσι φύγε. Έχω να πω μόνο ότι για μένα, είναι ότι έχω τα δικά μου όνειρα θα παλέψω γι αυτά και θα τα υλοποιήσω.
ΛΚ: Ο Καθένας έχει δικαίωμα στο όνειρο Κατερίνα, και όταν κάνεις πράγματα που δεν προσβάλουν την κοινωνία, δεν έχει δικαίωμα κανείς να σε κακολογήσει… ίσα – ίσα που το διαφορετικό πάει την κοινωνία ένα βήμα πάρα πέρα.
ΚΣ: Πιστεύω η προσβολή στην κοινωνία είναι το πόσο επίκαιρα παραμένουν αυτά τα θέματα και τα θεάματα. Όσο αντιφατικό και να ακούγεται αυτό με την παράσταση είναι συγκινητικό να λες μια ιστορία πάνω στη σκηνή και ακόμα να έχει αντίκτυπο στον κόσμο. Αλλά προσωπικά, δεν μπορώ να μην νιώθω παράξενα που εν έτη 2020 πια, ακόμα τριβολίζει στο μυαλό και τη ψυχή μας το θέμα του κοινωνικού και του φυλετικού ρατσισμού. Ζούμε πολύ σκοτεινές μέρες και το βρίσκω πολύ λυπηρό ακόμα να μην έχουμε βρει το φως.
ΛΚ: Χωρίς Αφρικανούς σίγουρα δεν ανεβαίνει έργο. Η Θέμις Μαρσέλου, κατάφερε και βρήκε ταλέντα που ζουν και μεγαλώνουν στην χώρα μας… όταν η Τέχνη ανοίγει πόρτες νιώθω αισιοδοξία..
ΚΣ: Έχουμε παιδιά που παίζουν στην παράσταση, από πολλά μέρη αυτής της γης. Και από την Αφρική και από την Ασία. Είναι όλοι υπερβολικά ταλαντούχοι είναι λουκούμια επάνω στη σκηνή. Είναι φοβεροί συνεργάτες, είναι υπέροχα παιδιά Κάποια πηγαίνουν ακόμα σχολείο, είναι πιτσιρίκια και δεν είναι ακόμα εξιδεικευμένα σε αυτό και είναι τόσο ωραίο και πηγαίο το ταλέντο τους επάνω στη σκηνή, που πραγματικά συγκινούν. Είναι ταπεινά πλάσματα με πολύ δίψα γι αυτό που κάνουν.
ΛΚ: Αισιόδοξο αυτό, γιατί είναι από τις μειονότητες που είναι πιο κλειστές μεταξύ τους. Δηλαδή δεν τους βλέπεις εύκολα στα θέατρα. Είναι έξω ακόμα από την κουλτούρα του Έλληνα.
ΚΣ: Ο τρόπος που τους έχει αντιμετωπίσει ο κόσμος και η κοινωνία, δεν ξέρω αν τους αφήνει και επιλογή να μην είναι συσπειρωμένοι. Κι εμείς σαν Έλληνες το ξέρουμε πολύ καλά αυτό. Είναι άνθρωποι που έχουν ρίζες, κουλτούρα και πολιτισμό που θέλουν να συνεχιστεί και θα έπρεπε να την διαιωνίσουν. Η Πολυπολιτισμικότητα είναι εδώ και δεκαετίες στη χώρα..
ΛΚ: Μα γι’ αυτό είπα είναι θετικό μια παράσταση όπως το Hairspray, να ανεβαίνει στην εποχή μας, διότι πάνω απ όλα εκπαιδεύει το κοινό και του δείχνει ότι η κοινωνία μας πια, αποτελείται από πολλά πολιτιστικά στοιχεία. Ε! και δίνει το δικαίωμα σε αυτά τα παιδιά, να ενταχθούν με ασφάλεια στην ελληνική κοινωνία.
ΣΚ: Ακριβώς! Καταρχήν το πιο σημαντικό απ΄ όλα είναι αυτό που είπες στην αρχή, αν δεν έχουμε αυτούς τους ηθοποιούς δεν έχουμε παράσταση. Ότι και να πούμε για μένα και την Τρέισι, για τον Μάρκο για τον Κώστα, αν δεν έχουμε αυτά τα παιδιά πάνω στην σκηνή, δεν υπάρχει αυθεντική παράσταση. Το έργο είναι αυτοί.
ΛΚ: Πώς είναι να έχεις μητέρα το Σεφερλή;
ΚΣ: Η μαμά μου ο Μάρκος (γέλια). Είναι μια πολύ στοργική μαμά επάνω στη σκηνή. θέλω να πιστεύω ότι έχουμε πιάσει και συνεχίζουμε να ανακαλύπτουμε, όλο το φάσμα της σχέσης μεταξύ μάνας και κόρης – γονιού και παιδιού. Είναι μια κανονική μαμά και με την αγάπη της και με τη διδαχή της. Το έργο είναι πολύ έξυπνα γραμμένο, νομίζω ότι θα τα πάμε ωραία..
ΛΚ: Και αλληλοβοηθάτε η μια την άλλη σε αυτό το άνοιγμα στο όνειρο και τι εννοώ. Η μαμά σου ο Μάρκος, μεγάλωσε καταπιέζοντας όλα της τα όνειρα και τα θέλω…
ΚΣ: Εκεί έρχεται η διαφορά ανάμεσα σε αυτούς τους δυο χαρακτήρες και αυτό πυροδοτεί και όλη αυτή την ομορφιά επάνω στη σκηνή. Η μαμά φέρει τη γνώση και την ωριμότητα και τη συστολή της ωριμότητας και των εμπειριών στη ζωή. Είναι μια γυναίκα εσωστρεφής, γιατί η ίδια βιώνει τη συστολή του να βγει έξω στο κόσμο. Η Τρέισι είναι ακριβώς το αντίθετο.
ΛΚ: Ναι και σε μια Αμερική του 60 ήταν αλλιώς και για τις δυο…
ΚΣ: Ναι σε μια Αμερική που η γυναίκα ως πρότυπο έπρεπε να ήταν ψηλή, ξανθιά, barbie, μοντέλο. Έπρεπε να έχει το τέλειο χαμόγελο, με τον τέλειο σύζυγο και τα τέλεια παιδιά. Ε! η Έντνα είναι ένας κανονικός άνθρωπος ο οποίος έχει πάρει αυτή την απογοήτευση από τη ζωή, και την έχει κρατήσει μέσα της.
ΛΚ: Το ταξίδι σου στην Τέχνη, από ποια ηλικία άρχισε;
ΚΣ: Από τότε που δε θυμάμαι.. (γέλια) Η μαμά μου έχει να λέει ότι όταν ήταν έγκυος εμένα και δίδασκε ακόμα παραδοσιακούς χορούς, πήγαινε κοντά στο κασετόφωνο τότε για να βάλει το επόμενο τραγούδι. Το μωρό μέσα στην κοιλιά της ανταποκρινόταν πάρα πολύ, της έριχνε πολύ κλωτσίδι και σκεφτότανε, ή αυτό το παιδί δε θέλει με τίποτα και νευριάζει, ή χορεύει από τώρα. Μάλλον ήμουνα κι εγω μια μικρή Τρέισι. Βασικά ήξερα από μικρή ποια είναι η σχέση μου με την τέχνη και ότι θέλω να ζω μέσα σε αυτήν.
ΛΚ: και μετά μεγαλώνοντας φάνηκε και το ταλέντο σου
ΚΣ: Η αλήθεια είναι ότι από πολύ μικρή άρχισα να σπουδάζω τα πέριξ. Χορούς, τραγούδια, Ωδεία, χορωδίες, όργανα. Έμπαινα σε θεατρικές ομάδες. Μετά τα 18 συνέχισα τις σπουδές μου πάνω σε αυτά…
ΛΚ: Πάντως ήταν σημαντικό που οι γονείς σου, σε βοήθησαν σε αυτό. Θα μπορούσαν να δουν το ταλέντο σου αλλά να αδιαφορήσουν.
ΚΣ: Γι΄αυτό θα τους ευχαριστώ για μια ζωή. Δεν ένιωσα ποτέ μέσα στο σπίτι μου πως είμαι μόνη μου σε αυτό που κάνω. Είναι σημαντικό να σε στηρίζουν δυο άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με το χώρο αυτό. Αυτό σημαίνει ότι δεν ήξεραν και τίποτα να με συμβουλέψουν. Δεν είχαν τρόπο να με καθοδηγήσουν, είχαν μόνο την καλή τους θέληση…
ΛΚ: Θέλεις να κάνεις κλασσικό θέατρο; σε ενδιαφέρει;
ΚΣ: Ναι θέλω πάρα πολύ και έχω όνειρο να κάνω πολλά πράγματα και δεν αποκλείω ποτέ τίποτα. Θα ήθελα να κάνω πρόζα να δοκιμαστώ σε αυτό, να το προσπαθήσω. Ήδη στέκομαι επι σκηνή δίπλα σε πολύ σημαντικούς ηθοποιούς, σε πολύ μεγάλους μουσικούς, οπότε δε θα απέκλεια ποτέ τίποτε. Θέλω να τα δοκιμάσω όλα…
ΛΚ: Πώς βλέπεις το θέατρο στην Ελλάδα;
ΚΣ: Καταρχήν παράγουμε πάρα πολλή θέατρο. Είναι αμέτρητες οι παραστάσεις που ανεβαίνουν στην Ελλάδα.
ΛΚ: Ναι αλλά λίγες είναι καλές
ΚΣ: Ναι δεν είναι όλο το θέατρο πάρα πολύ ωραίο. Παρόλα αυτά πέρυσι που είχα την ευκαιρία να δω περισσότερο θέατρο, είδα υπέροχες δουλειές και ξεχώρισα συγκεκριμένες παραστάσεις. Δεν ξέρω αν μου επιτρέπουν τα χρόνια μου – που είναι λίγα – να έχω πραγματική γνώμη και να την εκφράζω, θα ήθελα το θέατρο να μένει λίγο πιο πολύ. Βλέπω τις παραστάσεις να γίνονται και να φεύγουν. Ακόμα και οι πολύ ωραίες και οι επιτυχημένες. Πρέπει ένα έργο να έρθει να μεστώσει και να συγχρονιστεί λίγο περισσότερο με τον κόσμο. Έχουμε πραγματικά πολύ ικανούς ανθρώπους. Είδα δυο δουλειές του Άρη Μπινιάρη και έπαθα σοκ. Έφυγα με την καρδιά στο στόμα και είπα αυτό είναι θέατρο. Ο Νικορέστης Χανιωτάκης κάνει υπέροχες δουλειές, ο Γιώργος ο Σουλειμαν, όχι επειδή είναι φίλος μου, το ίδιο. Δηλαδή υπάρχουν διαμαντάκια πολλά… θα ήθελα με κάποιο τρόπο οι παραστάσεις να μένουν λίγο πιο πολύ. Να ακούγονται να έχουν βάρος. Και νομίζω η παράσταση που το πέτυχε αυτό ήταν το Master Class με την εκπληκτική ερμηνεία της Μαρίας Ναυπλιώτου. Βούιξε η Αθήνα με αυτή την παράσταση.
ΛΚ: Ομολογώ ότι το Master Class είναι η καλύτερη παράσταση που έχω δει τα τελευταία δέκα χρόνια. Δεν είναι τυχαίο που ο κόσμος την κρατάει για 2η χρονιά στη σκηνή…
ΚΣ: Όλα αυτά με την κατάλληλη επιχειρηματικότητα, μπορούν να γίνουν βιομηχανία. Να γίνουν παραστάσεις που θα τρέχουν χρόνια, και άλλες σεζόν θα συνεχιστεί το ίδιο έργο ίσως με την ίδια ηθοποιό ίσως και με άλλη..
ΛΚ: Αυτό που συμβαίνει στην Αγγλία. Η ποντικοπαγίδα παίζεται περισσότερο από 60 χρόνια στο ίδιο θέατρο, με διαφορετικούς συντελεστές κάθε χρονιά.
ΚΣ: Βέβαια και πολλά θεατρικά και πολλά Μιούζικαλ μένουν σταθερά και ξέρει ακόμα και ο τουρίστας ότι θα πάει να δει αυτό.
ΛΚ: Νομίζω εμείς που αγαπάμε το Μιούζικαλ, θα ευγνωμονούμε τη Θέμις Μαρσέλου…
ΚΣ: Η Θέμιδα δεν είναι ότι αγαπάει πολύ το Μιούζικαλ. Το ξέρει κιόλας. Θέλει να βλέπει όλη την ομορφιά του έργου στη σκηνή. Γι αυτό το δουλεύει και το μελετάει παρα πολύ. Η θέμις, έχει να μας δείξει πολλά περισσότερα στο μέλλον. Θα την ευχαριστώ γι όλη μου τη ζωή που μου έδωσε την ευκαιρία να είμαι η Τρέισι. Ήταν η πρώτη κουβέντα που μου είπε όταν γνωριστήκαμε σε μια ακρόαση στα δεκαοκτώ μου. Άγνωστη μεταξύ αγνώστων. Όταν με είδε μου είπε, εμείς κάποια στιγμή θα κάνουμε το Hairspray. Και να που μετά από κάποια χρόνια αυτό που είπε η Θέμιδα, έγινε. Ένα μεγάλο ευχαριστώ θέλω να πω και σε όλους στους ηθοποιούς και συντελεστές που συνεργάζομαι μαζί τους. Στην Άννα Αθανασιάδη τη χορογράφο μας, τον Ηλία Καλούδη που είναι ο μαέστρος μας, στον Μπουζάνη που έκανε την Μουσική διδασκαλία. Όλη την ορχήστρα μας. Στην Παναγιώτα Κοκορού που έκανε τα κουστούμια μας. Τους βοηθούς της Θέμιδας, Μαρία, Βαρβάρα και Στέργιο. Όλους αυτούς τους ταλαντούχους που έβαλαν το λιθαράκι τους να γίνει αυτή η υπέροχη παράσταση. Χωρίς αυτούς δε θα είχαμε παράσταση.
ΛΚ: Νομίζω εδώ θα βάλουμε μια τελεία. Ήρθε η ώρα να ετοιμαστείς και απ ότι βλέπω σε περιμένει πολύ δουλειά..
ΚΣ: Η αλήθεια είναι ότι θέλω δυο ώρες να ετοιμαστώ. Να τεστάρω τι μικρόφωνο μου να κάνω τις ασκήσεις μου κλπ…
ΛΚ: Σ ευχαριστώ πάρα πολύ Κατερίνα
ΚΣ: Κι σε ευχαριστώ.
