Η σπαρακτική φωνή μιας γυναίκας
Η Σοφία Σεϊρλή υποδύεται την Ισμήνη στις «Ευγενείς αγωνίες» του Σωτήρη Σαμπάνη,
μια παράσταση για τις πιο ταραγμένες περιόδους της μεταπολεμικής Ελλάδας
Μια κακοποιημένη σωματικά και ψυχικά γυναίκα υποδύεται η Σοφία Σεϊρλή στις «Ευγενείς αγωνίες»
Η Ισμήνη μικρή. Λατρεύει να ξηλώνει κλωστή κλωστή ξεφτισμένα μαντιλάκια, να βλέπει τους καπνούς από τα τσιγάρα που κάνουν ωραία σχήματα στο φως της μηχανής στον κινηματογράφο, να μετράει μέχρι το εβδομήντα πέντε για να ξαναγεμίσει το καζανάκι, να ανοίγει το ραδιόφωνο για να ακούσει τραγούδια και θέατρο. Η Ισμήνη ενήλικη. Μένει με τα αδέλφια της στην Αθήνα. Δουλεύει σε μια βιοτεχνία παιχνιδιών. Ερωτεύεται, χωρίζει, μένει δώδεκα μέρες νηστική, με τσιγάρα, νερό και αναμνήσεις μόνο. Η Ισμήνη μεγαλύτερη και παντρεμένη.
Ο άντρας της λέει ότι θα χωρίσουν την ώρα που πρέπει και όλες οι καμπάνες του κόσμου χτυπούν χαρμόσυνα μέσα της. Και χωρίζει. Και πιστεύει πως από φόβο σμίγουν οι άνθρωποι, από φόβο φτιάχνουν οικογένεια… από φόβο χτίζουν σπίτια…
Το φόβο τους στεγάζουν εκεί μέσα… Μέσα από τις ταραγμένες περιόδους της μεταπολεμικής Ελλάδας, η ηρωίδα διανύει ενώπιόν μας τρεις φάσεις της ζωής της με μια σπαρακτική, αφοπλιστικά αληθινή φωνή στο έργο του Σωτήρη Σαμπάνη «Ευγενείς αγωνίες», που κάνει πρεμιέρα αύριο στο «Από Μηχανής Θέατρο», από την Εταιρεία Θεάτρου Συν-Επί (+Χ).
«Θα μπορούσε να τη συναντήσει κανείς, όμορφη παιδούλα, στην ελληνική επαρχία της ψυχροπολεμικής περιόδου, όπου οι ανάγκες για επιβίωση είχαν τσακίσει τα πιο ωραία αισθήματα ανυποψίαστων ανθρώπων, εξυφαίνοντας μια ύπουλη, υφέρπουσα βία.
Σ’ ένα παρόμοιο οικογενειακό περιβάλλον, η Ισμήνη -δίχως ίχνος εγωισμού και τότε-, βυθισμένη στη σιωπή της, ξηλώνει τα ξέφτια από το κουρελάκι της, ακούει με μανία τις εκπομπές του ραδιοφώνου, δεν λείπει ούτε μια Κυριακή από τον κινηματογράφο και προπαντός δεν βλέπει την ώρα να τελειώσει η σχολική χρονιά για να πάει διακοπές σε νοσοκομείο της Αθήνας. Πού και πού ανοίγει ένα τετράδιο και γράφει. Τι να γράφει άραγε; Μεγάλες αλήθειες ενός μικρού κοριτσιού; Μάλλον, αντιστεκόταν από τότε, χτίζοντας τον δικό της μαγευτικό κόσμο απόλαυσης», σημειώνει ο συγγραφέας Σωτήρης Σαμπάνης.
«”Ευγενείς αγωνίες”, το άρωμα που ταιριάζει στην Ισμήνη. Μια -ακόμα- κακοποιημένη γυναίκα. Ψυχικά και σωματικά. Είκοσι τρία χρόνια γάμου με προσβολές, στερήσεις και σεξουαλική βία, κρυμμένη στη σιωπή της η Ισμήνη κάνει κουράγιο για το κοκκινομάλλικο παιδί που απέκτησε από τον παιδικό και μοναδικό της έρωτα, που τον έχασε πριν τον αποκτήσει. Είναι το μυστικό που θα κρατήσει από όλους μέχρι τέλους», λέει η Σοφία Σεϊρλή.
Κορίτσι από την επαρχία της δεκαετίας του ’50, όπου το ξύλο ήταν τρόπος να μεγαλώνεις παιδιά αλλά και ξέσπασμα των γονιών, αντίδραση στη φτώχεια και την ανέχεια. Ευαίσθητο και σιωπηλό, με μεγάλο θαυμασμό για τα δύο μικρότερα αδέρφια της, τη συγκινεί η βροχή, το σινεμά και αργότερα το θέατρο, όταν έρχεται στην Αθήνα του ’71 – η μόνη χαρούμενη περίοδος της ζωής της.
Γιατί… «σύντομα θα μπει σε ένα γάμο που ποτέ δε θέλησε και που θα είναι η καταστροφή της. Κάποια στιγμή θα αμυνθεί με τον πιο παράδοξο τρόπο: θα σταματήσει να πλένεται και το «αρσενικό» από σιχαμάρα θα την αφήσει. Θα σταθεί στα πόδια της, λίγο λίγο θα βρει τον εαυτό της, μέχρι που ένα βράδυ βροχερό, η ζωή θα της παίξει το πιο άσχημο παιχνίδι. Ατυχη; Ναι! Ομως μέσα από μια διαδρομή απολογισμού της ζωής της, βρίσκει την ελευθερία της και με το κεφάλι ψηλά, παρφουμαρισμένη με τις ”ευγενείς αγωνίες” κι ένα βαλιτσάκι αναμνήσεις θα ακολουθήσει τη μοίρα της», καταλήγει η ίδια.
Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Τάκης Τζαμαργιάς, τα σκηνικά – κοστούμια ο Νίκος Αναγνωστόπουλος. Ερμηνεύει η Σοφία Σεϊρλή. Το έργο που έχει βραβευθεί με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Θεατρικού Εργου από το Υπουργείο Πολιτισμού το 2009, θα εκδοθεί μαζί με επίμετρο από τις εκδόσεις «Αιγόκερως».
Αντιγόνη Καράλη
Πηγή: Έθνος
