Θα τον θυμάμαι πάντα με σεβασμό. Σ΄ εκείνη την πρώτη χειραψία στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης .Θα τον θυμάμαι στην ακτή των Καννών και στον συγχρονισμό της αγωνίας μας για το μεγάλο βραβείο. Θα τον θυμάμαι στα μεγάλα χτυπήματα κάτω από τη μέση όταν προσπαθούσε να βγάλει την Ελλάδα στις μεγάλες αίθουσες της Οικουμένης.
Θα τον θυμάμαι όταν ακούω τη λέξη σελιλόιντ. Θα τον θυμάμαι όταν θα διαβάζω ποίηση και όταν θα περνώ την είσοδο ενός κινηματογράφου. Θα τον θυμάμαι κάθε φορά που θα πρέπει να λέω όχι.Θα τον θυμάμαι όταν συναντάω κάποια πανέμορφη γυναίκα αφοσιωμένη στον άνδρα της και στην τέχνη του όπως είναι η σύντροφός του η Φοίβη. Δυστυχώς θα τον θυμάμαι ,αλλά δεν θα τον ξανασυναντήσω παρά μόνο στις ταινίες του.
Δεν θα μιλήσω για την τεράστια αυτή παρακαταθήκη που άφησε. Θα τον αποχαιρετήσω και θα τον ευχαριστήσω γιατί μέσα από την Τέχνη του μου έμαθε να σέβομαι τον κινηματογράφο και όχι μόνο να τον παρακολουθώ από μεράκι. Και το κυριότερο να σέβομαι την ιστορία τούτης της χώρας. Καλή μας αντάμωση Θόδωρε Αγγελόπουλε και δώσε εκείνα τα φιλιά που έμειναν στη μέση σ΄ εκείνο τον κοινό μας αγαπημένο φίλο…..
