του Alfred Gehri
διασκευή Άννα Παναγιωτοπούλου
σκηνοθεσία Μαριάννα Κάλμπαρη
Από 19 Απριλίου 2012 έως 10 Ιουνίου 2012
Στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης
Είκοσι χρόνια μετά την τελευταία και θρυλική πλέον παρουσίασή του στο θέατρο «Περοκέ» (1991-92), το έργο του Αλφρέντ Ζερύ, μοιάζει πιο επίκαιρο από ποτέ: Εν μέσω οικονομικής κρίσης του ‘30, μια ομάδα ανθρώπων -μικρογραφία ολόκληρης κοινωνίας- συνυπάρχει στο έκτο πάτωμα μιας παρισινής πολυκατοικίας.
Με άξονα την κωμωδία που χαρακτηρίζει την επιτυχημένη διασκευή της Άννας Παναγιωτοπούλου, παρακολουθούμε τη ζωή αυτών των ανθρώπων να ξετυλίγεται μέσα από τους έρωτες, τις συγκρούσεις, τα πάθη και πάνω από όλα τα όνειρά τους. Όνειρα μικρά και μεγάλα, όνειρα που τους δίνουν τη δύναμη να αντέξουν τις δυσκολίες της καθημερινότητάς.
Μόνο που μέσα στην πορεία του έργου, θα συνειδητοποιήσουν ότι πάνω και πέρα από τα όνειρα -που δυστυχώς τόσο σπάνια γίνονται πραγματικότητα- υπάρχει η αγάπη, η συντροφικότητα, η αλληλεγγύη, η αίσθηση ότι παραμένουμε ενωμένοι απέναντι σε κάθε δυσκολία. Και μόνο μέσα από αυτή την αίσθηση μπορούμε να βγούμε αληθινοί νικητές στο παιχνίδι της ζωής.
Η παράσταση χρησιμοποιεί τη φόρμα του μιούζικαλ για να ζωντανέψει αυτή την ιστορία που εκτυλίσσεται «πριν από τον πόλεμο, κάπου στο Παρί», αλλά θα μπορούσε με κάποιο τρόπο να συμβαίνει και κάπου στην Αθήνα του 2012.
Τα γνωστά, αγαπημένα τραγούδια του Σταμάτη Κραουνάκη σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου («Τι ώρα είναι, τι μέρα είναι και ποιά χρονιά», «Το τραγούδι της κουτσομπόλας», «Το τραγούδι της ζήλειας», «Η κουπαστή» , για να αναφέρουμε ενδεικτικά κάποια από τα συνολικά 17 τραγούδια που γράφτηκαν ειδικά για την διασκευή της Άννας Παναγιωτοπούλου), γίνονται ο άξονας μιας παράστασης που συνδυάζει την πρόζα με πολλή- ζωντανή- μουσική και πολύ χορό.
Ενός μιούζικαλ, που επιθυμεί να μιλήσει για την ανάγκη μας να ονειρευόμαστε, να αγαπάμε και να αγαπιόμαστε.
