H ζωγράφος Μαρία Ματάλα μιλάει στη Σμαράγδα Μιχαλιτσιάνου
«Mέσα από μια ονειρική θεώρηση της ζωής, τα έργα της Μαρίας Ματάλα δίνουν την ελευθερία στον θεατή να τα διαβάσει και να τα εξηγήσει με τον δικό του προσωπικό τρόπο», όπως παρατήρησε το 1992 ο Νίκος Χατζηκυριάκος –Γκίκας, ο οποίος και την παρότρυνε θερμά να προχωρήσει.
Έτσι, συνέχισε η σπουδαία εικαστική καλλιτέχνης να μεταφέρει όνειρα και μνήμες πάνω στον καμβά πειραματιζόμενη με διάφορες τεχνοτροπίες.
«Όνειρα ευχάριστα, όνειρα απραγματοποίητα, όνειρα έντονα και μνήμες ευχάριστες, δυσάρεστες, γλυκιές» σχολιάζει η ίδια …
Μπαίνοντας μέσα στα όνειρά της από τα έργα που εκθέτει σε δυο ομαδικές εκθέσεις στο μπαρ των καλλιτεχνών στο Art Gallery Café στη Βούλα και στον Πολιτιστικό Χώρο του “Παναιτώλιου” , της Αλσούπολης Δήμου Νέας Ιωνίας που παρουσιάζει μέρος της συλλογής της ”Δειλινά” ,βάζουμε έντονο χρώμα και παλμό στην πεζή ζωή μας , που τα δανειζόμαστε από την παλέτα της Μαρίας Ματάλα.
«Τα χρυσά ή τα ασημένια χωριά μου, που τα ζωγραφίζω αφαιρετικά δεν έχουν στέγες, ούτε φουρούσια, δεν έχουν τα χαρακτηριστικά αρχιτεκτονικά γνωρίσματα κάποιας περιοχής. Ο καθ’ ένας λοιπόν μπορεί να δει αυτό που θέλει εκφράζοντας οποίο συναίσθημα του προκαλεί η απεικόνιση ενός ένδοξου χρυσού παρελθόντος. Βλέπω τα χωριά σαν γλυπτά που η ίδια η ζωή δημιούργησε και διηγείται. Ο χρόνος σβήνει τα σημάδια και αφήνει μόνο την γλυκιά ανάμνηση. Έτσι, ένα γκρεμισμένο σπίτι, ένα ερειπωμένο κάστρο, ένα απλό χωριό έχει την ιστορία του, έχει ζήσει έντονα και μας μιλάει. Σε μάς μένει να το ακούσουμε…»
Η Μαρία Ματάλα με ξεναγεί στις εκθέσεις της και με βάζει μέσα «σε πέτρινα κτίσματα, γεμάτα ανεκπλήρωτους πόθους, κρυφές χαρές και λύπες, στέκονται όρθια σαν τείχη του νου και της ψυχής για πάντα. Μοναδικά έργα τέχνης, ερημωμένα, κάποτε αληθινά ερείπια, οικοδομήματα που άντεξαν με πέτρινη πίστη σαν άλλα ανθρώπινα ιδανικά, αποκτούν το δικό τους φώς.»
Το φως της ψυχής της ζωγράφου που διαχέεται σε όλο το έργο της και αντανακλάται σε «παλιές πέτρες κατεργασμένες από τεχνίτες με μεράκι για την τέχνη τους.»
Φως που ενώνεται «με τα ουράνια σώματα του σύμπαντος, γίνονται ήλιοι και φεγγάρια : οι ακτίδες τους θα ζεστάνουν το σώμα μας, θα φωτίζουν τον νου μας, και θα οδηγούν την ψυχή μας.»
Και η φύση η ονειρική ή βιωματική έχει για εκείνη «έντονα χρώματα και δική της ζωή και παλμό. Έτσι τα τοπία και οι νεκρές φύσεις είναι έργα με ιδιαίτερα έντονο χρώμα.»
Και στο χώρο της μνήμης εκθέτει… «τις φωτογραφίες των ταξιδιωτικών μου περιηγήσεων, συνήθως ερείπια σπιτιών ή θάλασσες μου ζητούν να ζήσουν Ξεφυλλίζοντας βιβλία με ασπρόμαυρες καλλιτεχνικές φωτογραφίες αισθάνθηκα την ανάγκη να ξαναβάλω χρώμα στα μνημεία και τις αρχαιότητες της Περγάμου, της Αρκαδίας, των Μυκηνών, του Μαντείου των Εφυρών, και να ξαναδώσω στην λαξευμένη πέτρα ζωή για να παιχνιδίζει με τον ήλιο.»
Και η θάλασσες που ζωγραφίζει ανταριασμένες…
« φουσκώνει, το υγρό στοιχείο ζει έντονα και κινείται αέναα, θέλοντας να βγει από τον πίνακα. Η ζωγραφική με σπάτουλα αποδίδει ανάγλυφα την δύναμη, την ένταση, την κίνηση και τους χρωματισμούς του υδάτινου στοιχείου.»
Ιδιαίτερη η ζωγραφική της Μαρίας Ματάλα …
«Εκτείνεται και στις πλάγιες πλευρές του πίνακα, ώστε το έργο μου να μπορεί να απλωθεί και σε συνέχεια άλλων θεματικά ομοειδών πινάκων».
Μιλάει για την τέχνη της και δεν παραλείπει να αναφέρει κάθε τόσο αυτούς που την ευεργέτησαν. Τον μεγάλο χατζηκυριάκο- Γκίκα και τον Δάσκαλο και Υπεύθυνο εκδηλώσεων του Παναιτώλιου, κο Βάρβογλη Δημήτρη, Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας, που ανέδειξε την δουλειά της.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η Μαρία Ματάλα γεννήθηκε στην Αθήνα. Φιλόλογος, με μεταπτυχιακό συγκριτικής λογοτεχνίας του 20ου αιώνα. Εκ φύσεως δεν εντάσσεται, δεν συνοδοιπορεί, και δεν προσκολλάται σε ρεύματα ή ζωγραφικές τάσεις. Πειραματίζεται, τολμά και επιδιώκει την δική της εξέλιξη, μέσα από πηγαίες επιλογές. Έχει μαθητεύσει κοντά στον Θανάση Στεφόπουλο, στον Γεώργιο Μόσχο, στην Λουίζα Δελφή στο εργαστήρι του Ιωσήφ Χατζηπαυλή, του Σταύρου Μπουράνη και της Εύας Μελά. Αγιογραφία διδάχτηκε από την Χριστίνα και την Ιωάννα Μπαλή. Πολύ καλές κριτικές έχει από τον Χαρίλαο Κορωναίο, και αργότερα από πολλούς άλλους ζωγράφους και ανθρώπους της τέχνης και των γραμμάτων όπως την Ντόρα Ηλιοπούλου – Ρογκάν, την Αικατερίνη Εξάρχου – Jeansonnet, την Παυλίνα Μπεχράκη την Κατερίνα Σακαλάκ και τον Μεγακλή Ρογκάκο.
Έργα της βρίσκονται στην Πινακοθήκη Κορίνθου, στο ATHENSFOUNDATION, και σε πολλούς Έλληνες και Γάλλους συλλέκτες.
Ζει και εργάζεται στην Γλυφάδα. Έχει πάρει πολλά βραβεία και διακρίσεις.
