Του Χρήστου Βλαχογιάννη
Να κλάψω ή να γελάσω; Τελικά σώθηκα ή παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του; Θ’ αντέξω για 30 χρόνια να κάνω υπομονή ή η κυβέρνηση πριν αλέκτωρ λαλήσει Σεπτέμβριο θα τα έχει κάνει θάλασσα;
Ερωτήματα 100% ρεαλιστικά ζητούν απαντήσεις, γιατί καλά τα ευχολόγια αλλά όταν μέρα με την ημέρα το βιοτικό σου επίπεδο καταβαραθρώνεται, τότε η ελπίδα πεθαίνει πρώτη και αφήνει τη σάρκα τελευταία.
Οι νεόπτωχοι της διπλανής πόρτας είναι γεγονός και δεν υπάρχει ούτε επιλεκτική, ούτε ελεγχόμενη χρεωκοπία στην αξιοπρέπεια και τις ανθρώπινες ζωές. Άνεργοι γονείς που δεν έχουν να προσφέρουν στα παιδιά τους τη στοιχειώδη ιατρική φροντίδα όπως είναι ο εμβολιασμός, αλλά και συνταξιούχοι που δεν έχουν να αγοράσουν τα φάρμακά τους, κατακλύζουν καθημερινά τα δωρεάν ιατρεία Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων. Και παρά τον διακριτικό – αξιοπρεπή τρόπο, δυστυχώς δεν είναι λίγες οι φορές που ζητάνε ακόμα και τρόφιμα.
37 χρόνια μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας στη χώρα μας, βιώνουμε το μεγαλύτερο εξευτελισμό μας. Χωρίς πυξίδα απλά ακούμε, βλέπουμε και προσπαθούμε να υποψιαστούμε την επόμενη μέρα μπας και σώσουμε κάτι από την παρτίδα. Επειδή ο πνιγμένος από τα μαλλιά τους πιάνεται…
Η ανθρωπογεωγραφία μας έχει αλλάξει και όπως πολύ σωστά επεσήμανε ο Κάρολος Παπούλιας «μισθωτοί και συνταξιούχοι έχουν κάνει ήδη πολύ περισσότερα απ’ όσα τους αναλογούν για ν’ αντιμετωπιστεί η κρίση». Κι όταν ένας άνθρωπος με την πολιτική πείρα του προέδρου της Δημοκρατίας τονίζει ότι «δεν δέχομαι ότι είναι ανίκητη η παραοικονομία», σίγουρα δεν μας αξίζει να υποφέρουμε άλλο πια.
Γιατί τότε, όσο κι αν διαφωνώ τόσο εγώ όσο και κάθε νοήμον άνθρωπος, θα δούμε πράξεις «αποτρόπαιες αλλά απαραίτητες», όπως είπε ο 32χρονος Νορβηγός μακελάρης Άντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ και τότε σίγουρα η οικονομική κρίση θα έχει γίνει και κρίση της ίδιας της Δημοκρατίας.
