της Μαρίας Καραβέλη
Κρίση! Κρίση οικονομική – κρίση Πολιτική – κρίση Εθνική – Κρίση Ηθική. Μα πάνω από όλα κρίση… Έλληνες! Έλληνες νέοι – Έλληνες ηλικιωμένοι – Έλληνες φοιτητές – Έλληνες εργαζόμενοι. Έλληνες άνεργοι. Μα πάνω από όλα Έλληνες…
Όταν τα όρια στενεύουν για τα καλά ο συνδυασμός αυτών των δύο μπορεί να γίνει εκρηκτικός.
25 Μαίου 2011. Ημέρα πιθανής αλλαγής; Ημέρα ελπίδας; Ημέρα μαζικού ξεσηκωμού! Ημέρα που οι Έλληνες αρχίζουν να δείχνουν την οργή τους.
Συγκεντρώσεις στις κεντρικές πλατείες των μεγάλων πόλεων της χώρας. Ειρηνικές συγκεντρώσεις (πλειν των ημερών των γενικών απεργιών 15/6, 28/6, 29/6), χωρίς όμως κομματικές υπάρξεις. Μόνο ενωμένες φωνές Ελλήνων, κοινή αγανάκτηση, κοινά αισθήματα, δυνατά χειροκροτήματα και ακόμα πιο δυνατά γιουχαΐσματα κατά των πολιτικών προσώπων.
Μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι όταν βλέπω τον λαό ενωμένο, να αγωνίζεται και να διεκδικεί είμαι πολύ περιφανή για εμάς, τους Έλληνες!
Είμαι 19 χρονών και μπορεί να μην έχω ακόμα πείρα για τις πραγματικές δυσκολίες της ζωής, ξέρω όμως καλά ότι δεν θέλω το μέλλον μου να είναι σαν το παρόν μου. Ότι θέλω να αλλάξει κάτι στην χώρα μου. Ότι θέλω να γίνουν πραγματικότητα τα όνειρά μου και να μην στέκεται κανείς εμπόδιο σε αυτά. Ότι θέλω να βρω την ελπίδα που χρόνια τώρα μου έχουν στερήσει ή που δεν την είχα και ποτέ.
Όλοι μας οφείλουμε στις 3 Σεπτεμβρίου να βρισκόμαστε εκεί, στην «πρώτη γραμμή», γιατί είμαστε Έλληνες και αγανακτισμένοι! Για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, με τα ίδια πρόσωπα όλοι.
Εγώ θα συνεχίσω να πηγαίνω στο Σύνταγμα, γιατί είναι το μόνο που μπορώ να κάνω αυτή τη στιγμή για την χώρα μου.
Έλα και εσύ..
