Της Σοφίας Κωνσταντινίδου
Όλοι λίγο πολύ γνωρίζουμε την κατάσταση που επικρατούσε στο κέντρο της Αθήνας μέχρι και σήμερα. Άνθρωποι εξαρτημένοι από τα ναρκωτικά και παραιτημένοι από τη ζωή βρισκόντουσαν παντού γύρω μας, με το που έβγαινες από το μετρό στο Πανεπιστήμιο. Την ίδια εικόνα αντίκριζε κανείς σε όλο τον πεζόδρομο του πανεπιστημίου, μαζί με χιλιάδες αλλοδαπούς που πουλούσαν ό, τι μπορεί κανείς να φανταστεί.
Το χειρότερο, όμως, που πουλούσαν κάποιοι είναι ο θάνατος είτε με τη μορφή σύριγγας είτε σε μικρά σακουλάκια. Και το θάνατο αυτό αγόραζαν παιδιά, τα οποία έβλεπες και πιανόταν η ψυχή σου…αρχικά από την ανυπομονησία που διέκρινες στα μάτια τους να αναζητούν τη δόση τους, αλλά και από την κατάσταση στην οποία βρισκόντουσαν. Δεν μπορούσαν να ανοίξουν καλά-καλά τα μάτια τους, έτρεμαν ολόκληροι, δεν είχαν τη δύναμη να κουβαλήσουν ούτε το ίδιο τους το σώμα. Με τα χέρια γεμάτα τρύπες και τις φλέβες τους σπασμένες, αναζητούσαν φλέβα σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του σώματός τους, όσο επικίνδυνο και αν ήταν αυτό.
Αφού, λοιπόν, κατάφερναν να πάρουν τη δόση τους έπεφταν στο πεζοδρόμιο και κοιμόντουσαν μέχρι να φτάσει η στιγμή που αβοήθητοι θα “έφευγαν” μία μέρα από υπερβολική δόση. Δεν είναι λίγες οι φορές άλλωστε, που ένα ασθενοφόρο ερχόταν να παραλάβει ένα από αυτά τα παιδιά, που βρισκόταν σε ημιθανή κατάσταση από αυτόν τον άλλοτε γρήγορο και άλλοτε αργό και εξευτελιστικό θάνατο.
Και στον επόμενο ακριβώς δρόμο μία εντελώς διαφορετική εικόνα, ένας τελείως διαφορετικός κόσμος. Άνθρωποι με κοστούμια, που πήγαιναν ή επέστρεφαν από τις δουλειές τους, δείχνοντας ότι αγνοούσαν, με όλη τη σημασία που μπορεί να πάρει αυτή η λέξη (δεν γνωρίζουν ή δεν ενδιαφέρονται) για την κατάσταση που επικρατούσε ένα στενό πιο κάτω. Μια τραγική εικόνα που κανείς δεν μπορούσε να εξαφανίσει, ώσπου πλησίασε η μέρα των περίφημων εκλογών. Η εικόνα αυτή στην Αθήνα άλλαξε ξαφνικά από τη μία μέρα στην άλλη. Όλοι, οι αλλοδαποί απομακρύνθηκαν, όπως και το μεγαλύτερο μέρος των ναρκομανών. Φυσικά είναι αδύνατο όλοι αυτοί οι άνθρωποι να εξαφανίστηκαν εν μία νυκτί, γι’ αυτό τις πιο βραδινές ώρες συναντάς ορισμένους στο πέρασμα σου. Όχι βέβαια το πλήθος ναρκομανών και αλλοδαπών που αντίκριζες παλιότερα.
Ο δρόμος πλέον έξω από τη Νομική είναι ένα ήρεμο στενό που σε τίποτα δεν θυμίζει την εικόνα θανάτου και βρωμιάς μαζί, που είχε λίγες μέρες πριν. Όπως ανακοινώθηκε όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν μαζευτεί σε χώρους συγκέντρωσης σε διάφορα μέρη, όπου και θα φιλοξενηθούν. Το μεγάλο ερώτημα, όμως, είναι για πόσο; Για πόσο καιρό θα παραμείνει το ιστορικό κέντρο της Αθήνας έτσι και οι φοιτητές θα περνούν χωρίς φόβο για να πάνε στις σχολές τους; Μήπως όταν τελειώσουν οι εκλογές γίνουν όλα όπως πριν;
