της Σμαράγδας Μιχαλιτσιάνου
«Δυστυχώς, ο θάνατος του πατέρα μου γίνεται όλο και πιο βαρύς κάθε μέρα. Ανεβαίνοντας στο πάλκο για την παράσταση που θα κάνουμε με τον Δημήτρη Κοντογιάννη είναι ένας τρόπος να είμαι πιο κοντά σε εκείνον. Να έχω μεγαλύτερη επαφή με τη ψυχή του, με το έργο του και με εκείνο τον ίδιο. Άλλωστε επιθυμία του πάντα ήταν να βρίσκομαι στο χώρο του τραγουδιού…”
Η κόρη του Μανώλη Ρασούλη, “Η Ναταλίτσα του”, όπως την παρουσίαζε με υπερηφάνεια ο ίδιος , δεν μπορεί να ξεπεράσει το θάνατο του πατέρα της. Οκτώ μήνες μετά “σπάει” τη σιωπή της στην “Avecnews” και μιλάει για την απόφασή της να υπηρετήσει ,μετά την κλασική μουσική, και το καλό ελληνικό τραγούδι ,ενώ “όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν”. Τα δάκρυά της Ναταλίας Ρασούλη δεν έχουν στεγνώσει ακόμα. Φαίνεται στα μάτια της . Δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει ακόμα πως την άφησε για πάντα ο μπαμπάς της. Ίσως, μέσα της να ελπίζει, ότι μια μέρα θα της χτυπήσει την πόρτα και θα τον δει.
“Κάθε μέρα είναι και πιο βαριά. Συνειδητοποιώ, ότι δεν είναι εδώ , ότι δεν μπορώ να τον πάρω ένα τηλέφωνο να μοιραστώ μαζί του κάτι… Δεν σηκώνεται αυτό” λέει η Ναταλία και προσπαθεί να κρύψει το λυγμό της . Όταν πέφτει η νύχτα η κατάσταση γίνεται πιο δύσκολη και οι κακές σκέψεις της βαραίνουν το νου. Θυμάται τις τελευταίες του στιγμές και δεν ξεχνά ην πικρία που ένιωσε ο Μανώλης Ρασούλης, όταν του έκοψαν την εκπομπή του από το κρατικό ραδιόφωνο…
“Νομίζω, ότι με την επιστολή που είχε δώσει στο Λευτέρη Παπαδόπουλο είχε πει τα πάντα. Δυστυχώς, η χώρα αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε μια ιδιαίτερη οικονομική, αλλά και ηθική και πολιτιστική παρακμή και αυτό είναι εμφανές. Είτε κόβονται εκπομπές σαν αυτή του πατέρα μου, που θεωρώ ότι ήταν μια εκπομπή αναγκαία για τη χώρα , είτε σε οποιαδήποτε άλλο τομέα. Άλλωστε αυτό φαίνεται. Τώρα πια έχουμε φθάσει σε ένα τομέα που νιώθουμε τόσο πολύ την κατάντια και την εκμετάλλευση που έγινε σε όλα αυτά τα χρόνια, και αυτό έχει ένα αντίχτυπο και στην κίνηση της κρατικής τηλεόρασης και ραδιόφωνου απέναντι στον πατέρα μου.”
Κι όχι μόνον. Αφού στα στερνά του βίου του ο Μανώλης Ρασούλης δεν λάμβανε ούτε καν τα χρήματα που του χρωστούσαν από τα δικαιώματα των έργων του και ζούσε με τη συνδρομή φίλων του…
“Αυτό είναι αλήθεια, ότι του όφειλαν πάρα πολλά χρήματα. Για την εποχή που ήταν εν ζωή του δίνονταν κάποια δικαιώματα . Αλήθεια επίσης, είναι ότι φεύγοντας ο μπαμπάς υπάρχουν πάρα πολλά μέρη από τα οποία του χρωστάνε πάρα πολλά χρήματα. Κι εκείνος ενώ το ήξερε αυτό πάλευε. Ο στόχος του ήταν ένας. Το Ελληνικό τραγούδι και η σχέση του με το παγκόσμιο γίγνεσθαι. Τα λεφτά δεν ήταν ποτέ προτεραιότητα του πατέρα μου.”
Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί, ότι ένας Μανώλης Ρασούλης, δεν θα είχα καν τα αναγκαία στο τελευταίο στάδιο της ζωής του…
“Αυτό δυστυχώς, είναι μία πραγματικότητα , που δεν αντικατοπτρίζει μόνο τη ζωή του πατέρα μου στους τελευταίους του μήνες. Αντικατοπτρίζει μια πραγματικότητα στο Ελληνικό τραγούδι με ανθρώπους, που ήτανε και σε πολύ χειρότερη κατάσταση από αυτή που ήταν ο πατέρας μου. Δεν ήταν δηλαδή, στην ψάθα, αλλά η αλήθεια είναι, ότι για το έργο που είχε προσφέρει δεν ήταν η πραγματική του αμοιβή αυτή.”
Η Ναταλία μπορεί να έχει γίνει μητέρα στο πλάι ενός σπουδαίου συντρόφου , του συζύγου της Κωνσταντίνου, αλλά πάντα θα ζει στη σκιά αυτού του σπουδαίου πατέρα και καλλιτέχνη , που έκανε το χρέος του στην Ελλάδα γράφοντας το σημαντικό διαχρονικό τραγούδι: “Αχ Ελλάδα σ΄αγαπώ και βαθιά σε ευχαριστώ…”
” Αυτό το τραγούδι ήταν το μέστωμα πολλών απόψεων και ιδεολογιών που είχε ο πατέρας μου . Θα έπρεπε να μιλάμε μια ολόκληρη ζωή για αυτό. Ένα γεγονός όμως, που του είχε κάνει πάρα πολύ μεγάλη εντύπωση και το έλεγε με χαρά για σχετιζόταν άμεσα με αυτό το τραγούδι ήταν , ότι κάποια στιγμή τον βρήκε ένας Έλληνας του εξωτερικού και του εξομολογήθηκε: ” Κύριε Ρασούλη, αυτό το τραγούδι μόλις το άκουσα κάτι έγινε μέσα μου και είπα στη γυναίκα μου: “Μαζέψτε τα πράγματά σας . Πάμε πίσω Ελλάδα”. Κι όταν γυρίσανε στην Ελλάδα ο μπαμπάς πήρε μια ιδιαίτερη χαρά και έλεγε: “Έδωσα αυτή τη συγκίνηση και συνέβαλα σε αυτή την απόφαση”.
Κάπου ανάμεσα μας κυκλοφορεί η ψυχή του Μανώλη Ρασούλης , κι αν ζούσε σήμερα δεν άφηνε να πέσει τίποτα κάτω από όλα όσα μας βασανίζουν…
“Σίγουρα. Είναι οκτώ μήνες που έχει φύγει. Η κατάσταση αυτή υπήρχε όσο βρισκόταν στη ζωή και τον επηρέασε βαθύτατα. Ήταν η μεγάλη αγωνία του. Ο πατέρας μου έφυγε όρθιος και σε σχέση με τα σημερινά δεδομένα στην Ελλάδα από την άποψη, ότι πρότεινε πάντα πράγματα για την κατάσταση αυτή, που υπάρχει στη χώρα. “Αυτή η χώρα πριν χρεοκοπήσει οικονομικά είχε ήδη χρεοκοπήσει πολιτιστικά” υποστήριζε. Είμαι σίγουρη, ότι αν αυτή τη στιγμή ήταν ζωντανός θα ήταν στην πρώτη γραμμή της μάχης.
-Μπορεί να κατέβαινε και στην πλατεία;
“Οι δικές του οι κινήσεις και οι προτάσεις ήταν πολλές φορές αρκετά πρωτότυπες και διαφορετικές. Μπορεί και να κατέβαινε. Μπορεί να οργάνωνε μια μεγάλη συναυλία . Δεν ξέρω, τι ακριβώς θα έκανε. Αλλά ότι θα πάλευε για όλα αυτά είναι σίγουρο.”
Πολυγραφότατος άφησε πλούσιο ανέκδοτο δισκογραφικό αλλά και συγγραφικό υλικό που θα κυκλοφορήσει, όταν έρθει η ώρα ….
” Άφησε πολλά. Αρκετά από αυτά τα τραγούδια έχουν ήδη δοθεί από τον ίδιο .Ήταν σε δημιουργική έξαρση. Οτιδήποτε λοιπόν, ήταν σχεδόν έτοιμο να γίνει, θα γίνει. Δεν σταματούσε να γράφει. Οι σκέψεις του είναι καταχωρημένες στα ημερολόγιά του, στα χαρτιά του κι αυτά θέλουν πολύ δουλειά και επεξεργασία να δούμε τι είναι και να βρούμε μια άκρη σε σχέση και με μας και με εκείνον , γιατί ακόμα δεν έχουμε συνέλθει από το σοκ.”
Η Ναταλία είναι από τα δεκαπέντε της στο χώρο του τραγουδιού, αλλά ποτέ δεν ικανοποιήσει την επιθυμία του πατέρα της να τραγουδάει. Ο Δημήτρης Κοντογιάννης , φίλος καλός του Μανώλη Ρασούλη που την ξέρει από παιδούλα στενοχωριόταν που την έβλεπε να την παίρνει από κάτω μετά τον θάνατο του Μανώλη Ρασούλη και έκανε τα αδύνατα- δυνατά να την πείσει. Αλλά δεν ήταν ο μόνος.
“Εκτός από το Δημήτρη και μια γνωστή τραγουδίστρια , που μιλήσαμε πρόσφατα, με έφερε ακόμα πιο κοντά σε αυτή την απόφαση στο να ξεκινήσω. Έχει χάσει κι αυτή τη μητέρα της και μου είπε , ότι το τραγούδι είναι ένας πολύ σημαντικός τρόπος επικοινωνίας με τους ανθρώπους που έχουν φύγει από τη ζωή. Θεωρώ, ότι ήρθαν όλα κάπως την κατάλληλη στιγμή. Νομίζω, ότι συμπληρώθηκε ένας κύκλος στο να κάνω αυτό το βήμα.
Μιλάει με ενθουσιασμό για την παράσταση που θα ξεκινήσει από την Αθήνα και θα ταξιδέψει σε όλες τις Πανεπιστημιουπόλεις της χώρας…
” Στηρίζεται ως επί το πλείστον στο καλό ελληνικό λαϊκό, ρεμπέτικο σμυρνεϊκό τραγούδι , κάποια τραγούδια του πατέρα μου από την “Εκδίκηση της γυφτιάς”, που βγήκε σε μια εποχή που αγαπήθηκε και αγκαλιάστηκε πάρα πολύ από τους φοιτητές. Από τους νέους ανθρώπους. Είναι τραγικά επίκαιρο και το θέμα είναι θα πρέπει να ξανάρθει αυτό το γνήσιο λαϊκό τραγούδι κοντά στους νέους ανθρώπους. Αυτός είναι ο στόχος μας.”
Η Ναταλία βρέθηκε εντελώς τυχαία στο χώρο του τραγουδιού, ώσπου αποφάσισε να σαλπάρει στα βαθιά νερά της κλασσικής μουσικής. Σαν παιδάκι τραγουδούσε στις οικογενειακές χαρές και στα επτά της χρόνια τα βήματά της την οδήγησαν στο Εθνικό Ωδείο, όπου σπούδασε βιολί και πιάνο.
” Η μουσική ήταν μια έκφραση για μένα και ήταν κάτι το οποίο με ευχαριστούσε είτε ερχόμουν σε επαφή με τον κόσμο , είτε ήμουν μόνη μου.”
Αξίζει να μάθει κανείς, πως αντέδρασε ο μπαμπάς της, όταν πληροφορήθηκε, ότι η κόρη του τραγουδούσε…
“Οι εξαδέλφες μου πιάσανε τον πατέρα μου ερήμην μου και του είπαν, ότι η Ναταλία τραγουδάει. Ο μπαμπάς ήρθε και μου είπε: “Ναταλίτσα, για πέσμου ένα τραγούδι”. Δεν είχε συνειδητοποιήσει, ότι τραγουδούσα στο σπίτι.
Τότε, ήμουν 15 χρονών και του είπα ένα τραγούδι του Δήμου Μούτση το “Καφέ τρένο” και με έβαλε να το πω σε κάποιες συναυλίες που το έκανε στις Αρχάνες. Εκείνη την εποχή ήταν μαζί του και ο Άκης Πάνου στην Κρήτη. Βγήκα δειλά-δειλά και ερμήνευσα το τραγούδι δοκιμαστικά και μου είπαν “Βγες και στη συναυλία”. Αυτό ήτανε. Έκτοτε μετά και στο “Επειγόντως” με τον Άκη Πάνου ήμουν κι εγώ μαζί τους και το ένα έφερνε το ένα τον άλλο.
Και τώρα τα φώτα θα άναψουν στο πάλκο για τη Ναταλία Ρασούλη…
” Τώρα, βγαίνω πλέον σε ένα χώρο που δεν θα είναι ο πατέρας μου εκεί. Τώρα, είναι διαφορετικό, αλλά είναι ο μοναδικός δρόμος επικοινωνίας και με τους γονείς μας, ειδικά με τον πατέρα μου, με τον οποίο είμαστε και συνεργάτες εκτός από πατέρας και κόρη. Νομίζω ότι είναι η κατάλληλη στιγμή. Έχω αυτή την αίσθηση και το αφήνω να με οδηγήσει…”
