Της Νίνας Ναχμία
Κάθε φορά που πρέπει να πάω από το προάστιο μου στο κέντρο που απέχει μόνο 8 χιλιόμετρα, είμαι μέσα στην τσίτα. Πώς θα πάω, πώς θα γυρίσω; Θα γυρίσω στραπατσαρισμένη; Θα γυρίσω υβρισμένη; μουντζωμένη; Θα γυρίσω εντελώς; Θα πάω σήμερα και θα γυρίσω αύριο; Μια τέτοια επερώτησης κάνω με τον εαυτό μου κάθε φορά που η ανάγκη με προωθεί προς το κέντρο.
Επίσης και κάτι άλλο που επερωτώ τον εαυτό μου είναι αν θα γυρίσω με το πορτοφόλι, που το θέλουν όλοι, ή θα έχει κάνει φτεράκια και θα έχει χωθεί στην τσέπη του κλέφτη της υπηρεσίας που βρήκε τον εύκολο τρόπο να βγάζει άνετα τον επιούσιο.
Δράμα χρυσή μου! Κυρίως αυτή την εποχή που τα πορτοφόλια γεμίζουν με τον δεκατοτρίτο ως δώρο, πολύ εύκολα θα γίνουν τα δώρα άδωρα. Εγώ, βέβαια από τότε που οι τσαντάκηδες έστειλαν μερικές φιλενάδες μου στο ΚΑΤ ως σακάτ, κατάργησα την τσάντα ως αξεσουάρ και ζώνομαι τον μάρσιπο, ως αυστραλέζικο καγκουρό. Τουλάχιστον έχω γλιτώσει, από το «παλτό» του ξηλώματος, ότι κάποιος μάγκας καραμπουζουκλής θα με σούρει για μερικά μέτρα και θα μ’ αφήσει εν πτήσει μέχρι να προσγειωθώ και να με μαζεύουν τα ασθενοφόρα. Τι λες τώρα για τέτοια είμαστε, γιορτάρες μέρες; Μόνο με μαχαίρι μπορεί ο άλλος να μου τη φέρει, αλλά αυτό του πέφτει κομμάτι άβολο, οπότε πάει να βρει αλλού την λεία. Εφαρμόστε το κι εσείς, κάτι ξέρει που σας το λέει η θεία Ευταλία. Έχουμε πείρα εμείς, ως πυραμίς.
Και τώρα ας επανέλθουμε στα επειδή και δια ταύτα της Τιβούλας, εφ ο και ετάχθημεν. Κατ’ αρχάς έχασα τελείως την Στάη, που όλο μύτη σκάει και όλο μέσα την έχει. Και είχα πάθει μια ταύτιση μ’ αυτήν την Θατσερική εκφώνηση των ειδήσεων που μου φέρνει κάτι, σαν να μου έκανε χάρη, που καταδεχόταν να μου τα πει. «Τι μας κάνεις μάνα μου;» «Χάρη σας κάνω και να ‘χετε χάρη που κάθομαι και ασχολούμαι μαζί σας και δεν πάω να την ξαπλώ… στην θερμαινόμενη πισίνα μου να ρουφάω το κινέζικο τσάι γουλιά γουλιά και να μη δίνω «μία» για την σκάρτη κενωνία. Σιγά που θα σκά…
Έτσι στον Αντένα, άλλαξε το σκηνικό των ειδήσεων. Φτήνυνε, ήρθε κάτι προς το… δυτικό του προάστιο, ένα πράγμα. Κάτι προς… το ότι πάρετε ένα δίφραγκο, (άστο κάτω κερά μου αυτό κάνει τρία). Τελείως η περιφρόνηση της Εκάλης και του Διόνυσου. Το βλέπεις και μόνη σου.
Άλλο επίσης που βρίσκω «μασουράτο», είναι αυτό το Σαρβάηβορ. Τσατάλια μ’ έχει κάνει από την τσίτα. Μην τους έρθει και πιάσουν οι Τούρκοι τ’ άρματα και ποιος τους συμμαζεύει. Οι Παπαφλέσσες μας τέλειωσαν ως είδος από την επανάσταση και οι μεμέτηδες το έχουν πάρει πολύ προσωπικά το παιχνίδι, ως αμανέ. Μη γυρίσουν πίσω ηττημένοι από τους «σταυροφόρους»! Ούτε που θέλουν να το σκεφτούν. Πολύ σόνικο τους πάει. Και κάνω άλλη μία επερώτησις στον εαυτό μου. Χάθηκαν οι άλλες χώρες να έρθουν να παίξουν μαζί μας; Μια Γαλλία, μια Πορνογαλλία, ένα Τζιμπουτί έστω. Τί βάζουν τη φωτιά με το σπίρτο, δεν μπορώ να το εννοήσω.
