Του Χρήστου Βλαχογιάννη
«Βρε καλώς τα λαγουδάκια που τα πάνε βολτίτσα, σε ταξίδι αναψυχής χωρίς καμία βαλίτσα» και μας έρχονται φουριόζικα και βαθιά νυχτωμένα να μας κόψουν τον κώλο και να δώσουμε ρέστα.
Ο λόγος για τους τροϊκανούς φυσικά. Τον σκληρό Πολ Τόμσον που σε ρόλο νταβατζή χτυπάει το χέρι στο τραπέζι σε ανίκανους υπουργούς και διατάζει ως άλλος Καίσαρας τις επιταγές του.
Από τη μία καλά κάνει ο τύπος και λοιδορεί τ’ ανεπάγγελτα ανθρωπάκια, αλλά γιατί έχει την εντύπωση ότι μπορεί να κάνει το ίδιο και σ’ αυτόν τον περήφανο λαό; Εκτός κι αν έχει προηγούμενα με τους έλληνες, γιατί όσο σκουλήκι τεχνοκράτης κι αν είσαι δεν γίνεται να θέλεις να καταδικάσεις έναν ολόκληρο λαό.
Αυτή η λύσσα τους με τον κατώτατο, τον 13ο και 14ο μισθό δεν έχει καμία λογική. Όλοι γνωρίζουν ότι μείωση και περικοπή τους αντίστοιχα, θα φέρει ακόμα μεγαλύτερη ύφεση δύο μονάδων, όμως οι γιάπηδες το χαβά τους. Μου θυμίζουν διαφήμιση γνωστής εταιρεία κινητής τηλεφωνίας όπου ό,τι και να του πει ο πελάτης απαντάει «έλα από το μαγαζί να δω στην αποθήκη».
Πονάει το κεφάλι; Ασπιρίνη. Πονάει το στομάχι; Ασπιρίνη. Πονάει το νεφρό; Ασπιρίνη. Τέτοιοι κομπογιαννίτες ούτε στις ελληνικές κωμωδίες του 60’ δεν υπήρχαν, όχι παρθενογένεσης σωτήρες του 2012.
Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω με τίποτα είναι πως κι ενώ οι ίδιοι οι δανειστές μας παραδέχονται το λάθος φάρμακο, συνεχίζουν με την ίδια συνταγή. Και μπορεί ο τοκογλύφος να σε έχει δεμένο χειροπόδαρα, όμως ακόμα κι αυτός ξέρει ότι αν σε πνίξει δε θα πάρει ποτέ πίσω τα λεφτά του. Συνεπώς ή δεν έχουν εξασφαλίσει ακόμα και την τελευταία σπιθαμή που μας ανήκει ή βλέπουν τους φελλούς που συναναστρέφονται και σου λένε «κοπάνα τους, αντέχουν τα πάντα».
Δυστυχώς όμως δεν αντέχουμε άλλο με τίποτα και θα ήθελα να παραθέσω την άποψη της συμμαθήτριάς μου της Μυρτώς, όπως την ανάρτησε στο facebook. «ΤΕΛΙΚΑ ΠΟΥ ΘΑ ΦΤΑΣΕΙ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ ?
ΜΕΧΡΙ ΠΟΤΕ ΘΑ ΑΝΤΕΞΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΛΑ ΘΕΑΤΕΣ?».
Υ.Γ: Θα παραφράσω τους στίχους του Bertolt Brecht για να καταθέσω με τη σειρά μου τη θλίψη που νιώθω για όσα έχουν καταγραφεί στη σκληρή μου μνήμη τούτο το σκοτεινό και παγωμένο Σαββατοκύριακο.
