Του Χρήστου Βλαχογιάννη
Κυριακή πουρνό – πουρνό. Μπαίνω βιαστικός στο αυτοκίνητο για να προλάβω να δω το γιο μου πριν μπει στη θάλασσα για τους αγώνες του στο Κιάτο. Είναι μόλις 7:30 και μπροστά από το Hilton έχουν ήδη αποκλείσει τους δρόμους που οδηγούν προς το Σύνταγμα.
Οι υποχρεώσεις μου με θέλουν πρώτα στο Φάληρο και όπου κι αν στρίψω το κεφάλι μου παντού αστυνομικοί. Μπορεί να μην κυκλοφορεί ψυχή εκείνη την ώρα, όμως αυτοί με τα καλά τους, στέκονται αγέρωχοι για να εμποδίσουν «ανυπότακτους» πολίτες να παρεισφρήσουν στη μεγάλη τους… γιορτή.
Άλλες σκέψεις δεν υπάρχουν. Ούτως ή άλλως ήμασταν υποψιασμένοι για το τι θα γίνει. Τα δρακόντεια μέτρα ασφαλείας είχαν ακουστεί από την αρχή της εβδομάδας και δεν σήκωναν καμία αντίρρηση!
Αν και είχα άλλα πράγματα στο νου μου, το πρώτο που ένιωσα με την τσίμπλα στο μάτι ήταν αηδία και ντροπή. Η γενιά του πολυτεχνείου είχε γίνει η χούντα της Δημοκρατίας και προστάτευε τα ποταπά συμφέροντά της με τους ένστολους που κάποτε μαχόταν για μια καλύτερη ζωή. Αλήθεια, τι ειρωνεία κι αυτή!
Μετά κενό κι άντε ξανά το βράδυ να ξυπνάει το «μικρόβιο», με την είδηση για ελεύθερους σκοπευτές στην ταράτσα της βουλής. Απέναντι σε ποιους; Σε άοπλους πολίτες, που μετά από face control έδιναν τα διαπιστευτήρια τους ότι θα ήταν ήσυχα αρνάκια έτοιμα για σφαγή.
Την ίδια ώρα το Gaziantepe περιέπλεε στα Δωδεκάνησα και τις Κυκλάδες, το Piri Reis έφτανε στην Αμοργό, όμως οι διοικούντες την Ιερουσαλήμ ήταν περήφανοι για τη «νίκη» τους κατά της Δημοκρατίας. Και δεν είχαν πάνω τους ούτε ίχνος ντροπής.
Δυστυχώς γι αυτούς όμως, κατάφεραν να «προστατεύσουν» μόνο το βλαχο-μπαρόκ (όπως το κατάντησαν) «κράτος των Αθηνών», αφού στην επαρχία οι ελεύθερες φωνές βοούσαν χωρίς τελάληδες και παπαγαλάκια για να κρύψουν την οργή. Κι εκεί οι αστυνομικοί δεν επαρκούσαν για να φυλακίσουν την αθάνατη ελληνική ψυχή.
