Της Νίνας Ναχμία
Είδα τον άνθρωπο και τρόμαξα! Κάποιος άλλος το ’πε, αλλά εγώ συμφωνώ και προσαυξάνω. Γιατί για μένα, ο άνθρωπος, για να ’ναι ανθρώπινος άνθρωπος, δεν πρέπει να ’χει τίποτα ανθρωπίσιο. Πρέπει να ’χει καρδιά σκυλίσια, μάτια βοϊδίσια, ψυχή αηδονίσια και υπομονή γαϊδουρίσια. Α, και αθωότητα περιστερίσια. Να είναι όμως κι έξυπνος, ώστε να έχει καταλάβει πως περιουσία του δεν είναι ότι υλικό αγοράζει με χρήμα αλλά ότι έχει ν’ αγαπάει και ότι τον αγαπάει, που, παρ’ όλο που δεν το πλήρωσε σε χρήμα, είναι ανεκτίμητης αξίας και δεν ανταλλάσσεται ούτε συναλλάσσεται. Αυτό όμως φαίνεται πως πιο καλά το καταλαβαίνει το βόδι βόδι, παρά ο άνθρωπος βόδι. Γι’ αυτό κι εγώ το έχω σε μεγαλύτερη εκτίμηση.
Έχετε προσέξει τι τρυφεράδα έχουν τα μάτια του; Καμιά κακία, κανέναν θυμό, καμιά απληστία για ληστεία. Ούτε που του περνάει απ’ την βοϊδοκεφαλή του να κάνει σχέδια του στυλ… «ο θάνατός σου η ζωή μου.» Ούτε στήνει παιχνίδια θεαματικότητας, ούτε μπλοφάρεται απ’ αυτά. Γιατί, τι να τα κάνει το βόδι τα λεφτά. Να τα μηρυκάσει με το βοσκίδι του κι όταν τα αποβάλει, να γίνουν πλούσιο λίπασμα;
Σιγά τώρα που θα σκάσει το μοσχάρι για το τι θ’ αποπατήσει. Όσο για τα μηχανάκια τηλεθέασης, να μη σας πω που τα έχει γραμμένα. Ενώ ο άνθρωπος, σκοτώνεται και σκοτώνει γι’ αυτά τα χάρτινα λιπάσματα. Γι’ αυτό ρίχνει στην αγορά και ότι περίττωμα διαθέτει, μια που αυτό πιστεύει πως θα κάνει να τσιμπήσει το βόδι άνθρωπος. Έτσι κάνουν νούμερα, τα …νούμερα. Όλα τ’ άλλα τα σπουδαία και μεγάλα, αποπατημένα τα ’χουν. Τώρα θα μου πείτε, τι μ’ έπιασε και σας μπαρουφιάζω με αμπελοφιλοσοφίες και, σιγά τα φρέσκα σύκα που σας φέρνω δηλαδή. Ε, κάπου δεν πρέπει να τα πω κι εγώ να ξεσκάσω για να μη σκάσω; Πού να πω τον πόνο μου, στις γάτες ή στους διαβάτες; Στους πελάτες που έμειναν ακόμα ευαίσθητοι θα τα πω. Να μου φύγει λίγο βάρος που συσσωρεύεται μέσα μου και μου φουντώνει τον πόνο της αδικίας για το είδος στο οποίο ανήκω πού, μια ζωή εμπαίζεται και παίζεται κι’ όλο έξω απ’ το παιχνίδι μένει. Να τα πω σ’ αυτούς, έστω και λίγους, που δεν καταφέρανε ακόμα να τους εκπαιδεύσουν σε στρατιωτάκια της κοροϊδίας, άρξαστε μαρς, όλα τ’ αλέθει ο κιμάς, κυρίως τηλεθεατάς. Αυτούς που κανείς δεν μπόρεσε να τους ανταλλάξει τα τελευταία ψήγματα μυαλού με το μάρκετινγκ για να ζουν αυτοί καλά κι εμείς όλο χειρότερα. Αγάντα παιδιά αφήστε το τηλεχειριστήρι και αρπάχτε κανένα ποτιστήρι να δροσίσουμε τις γνώσεις μας που πουρώσανε στη μαρμίτα της τηλετουρλού κομπινατούρας. Αγάντα παιδιά και θα νικήσουμε. Γιατί άμα τα ψαράκια σταματάνε να τσιμπάνε, η παραμύθα αλλάζει στόρι, θέλοντας και μη. Αγάντα, γιατί το να σου τρώνε το μυαλό είναι πολύ πιο μη αναστρέψιμο από το να σου τρώνε το ψωμί!
