Του Χρήστου Βλαχογιάννη
Το τρεχαντήρι των διακοπών έχει ανοίξει για τα καλά τα πανιά του, όμως οι περισσότεροι έλληνες το κοιτούν απλά ν’ απομακρύνεται χωρίς να μπορούν να σαλπάρουν μαζί του.
Κάποιοι θα πουν «ε, και τι έγινε». Φυσικά και το ζητούμενο δεν είναι η θερινή ραστώνη, αλλά η πίκρα που φωλιάζει στις καρδιές μας. Στους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας που είδαν όλη τους τη ζωή να πηγαίνει χαμένη, τους γονείς που δεν μπορούν να προσφέρουν στα παιδιά τους και τους νέους που μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας ψάχνουν την ουτοπία, που θα τους κρατήσει στη πατρίδα.
Πίστευα πως η κρίση θα μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, όμως τελικά το μίσος είναι αυτό που φωλιάζει στις καρδιές μας. Μίσος γι αυτόν που έχει ακόμα δουλειά, μίσος γι αυτόν που δεν έχει πουλήσει το καλό του το αμάξι και μπορεί να του βάζει βενζίνη για να κάνει καμιά βόλτα και το χειρότερο, μίσος γι αυτόν που μπορεί να κάνει διακοπές.
Είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Τρανό παράδειγμα οι κάτοικοι του χωριού της Αγίας Μαρίνας, όπου ενώ η μεγάλη πυρκαγιά της Αχαΐας έχει κατακάψει τα πάντα δίπλα τους, αυτοί αγέρωχοι συνέχιζαν το μεταμεσονύκτιο γλέντι τους χωρίς να συμβαίνει τίποτα. Στη λογική.. «το σπίτι του γείτονα να καεί, αρκεί να σωθεί το δικό μας».
Κάτι τέτοια βλέπει ο Σόιμπλε και προτίμησε να παίξει Sudoku στο i pad του παρά να παρακολουθήσει την κρίσιμη συζήτηση που διεξαγόταν στη γερμανική βουλή για την έγκριση του δεύτερου ελληνικού πακέτου στήριξης ύψους 130 δις. Περισσότερη αγωνία μπορεί να είχε αν θα κάνει new record, παρά αν θα σωθεί η Ελλάδα.
Η ανακοίνωση των τελικών στοιχείων για την εκτέλεση του προϋπολογισμού επιβεβαιώνουν τον εκτροχιασμό της ελληνικής οικονομίας, παρά τις αιματηρές περικοπές που έχουν γίνει. Κι εμείς για το μόνο που ενδιαφερόμαστε είναι να μην καεί η δική μας η γούνα!
Καλημέρα Ελλάδα, αυτή η χώρα δε θ’ αλλάξει ποτέ.
