Κριτική θεάτρου: Μιχαέλα Αντωνίου
Το σύγχρονο θέατρο έχει να επιδείξει πλειάδα συγγραφέων που παίζουν με τη γλώσσα και τη σιωπή, την δράση και την αδράνεια, την ύπαρξη και την ανυπαρξία. Μερικοί είναι φορείς συγκεκριμένων τάσεων.
Άλλοι εισάγουν καινοτόμες τεχνικές. Πολλοί δίνουν βάρος στη γλώσσα και άλλοι στους χαρακτήρες. Ο Μπράιαν Φρίελ, με πορεία στο παγκόσμιο θέατρο άνω των πέντε δεκαετιών, είναι ένας δραματουργός που συνδυάζει πολλά. Είναι σύγχρονος, καθημερινός, ποιητικός, μα και σκληρός. Χρησιμοποιεί το λόγο. Επικεντρώνεται στην ανθρώπινη ύπαρξη και την προσπάθειά της να τραβήξει το αναπάντεχο μονοπάτι της ζωής. Οι ήρωες του έχουν παρελθόν, συναισθηματικό εύρος και εξέλιξη. Είναι χαρακτήρες που περιμένουν να γεμίσουν από τις ερμηνείες των ηθοποιών. Τα έργα του, ανοιχτά και σφιχτά ταυτόχρονα, περιμένουν ανεβάσματα με καθαρή ματιά και κατανόηση στην ανθρώπινη ύπαρξη.
Το Μόλλυ Σουήνι αφηγείται την ιστορία μια γυναίκας που, έχοντας χάσει την όρασή της σε βρεφική ηλικία, έχει οικοδομήσει ολόκληρο τον κόσμο της σε ένα φωτεινό σκοτάδι. Όμως οι άνθρωποι γύρω της δεν μπορούν να συλλάβουν ότι μπορεί να είναι ευτυχισμένη ζώντας έτσι, δεν κατανοούν την διαφορετικότητά της. Επιθυμούν να την εντάξουν στη δική τους «φυσιολογική» ζωή και μ’ αυτόν τον τρόπο την συνθλίβουν. Το Μόλλυ Σουήνι είναι ένα έργο ρεαλιστικό, μα και αλληγορικό. Μιλάει για την όραση και την τυφλότητα, για την ανικανότητα των ανθρώπων να αποδεχτούν τους συνανθρώπους τους, να τους σεβαστούν, να τους αγαπήσουν όπως είναι.
Ο σκηνοθέτης, Κοραής Δαμάτης, χρησιμοποιώντας την άμεση και καίρια μετάφραση του Ερρίκου Μπελιέ, έχει αναγνώσει με ευαισθησία και διεισδυτικότητα όλα τα επίπεδα του έργου και των χαρακτήρων. Δεν μετέρχεται τερτίπια και εντυπωσιασμούς. Θέτει τους ηθοποιούς στο κέντρο της σκηνοθεσίας του και τους αφήνει να καταθέσουν την ερμηνεία τους. Επιπλέον, έχει καταφέρει να βγάλει τον ρεαλισμό του Φρίελ. Δεν είδε μονάχα τη σκοτεινή πλευρά του έργου. Ή, για να το θέσουμε καλύτερα, πέρασε στη σκηνοθεσία του αυτό που όλοι μας γνωρίζουμε, ότι ακόμα και η πιο ερεβώδης στιγμή της ζωής μας κρύβει ένα χαμόγελο. Ότι δεν μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος τον πόνο χωρίς της χαρά, τον χαμό χωρίς την προσδοκία για την αναγέννηση.
Ο Δαμάτης δεν αφήνει τους υποκριτές του να αναλωθούν σε άσκοπες κινήσεις. Έχει περιορίσει τον καθένα απ’ αυτούς σε έναν λιτό, παραλληλόγραμμο χώρο τοποθετημένο μετωπικά προς τους θεατές, χωρίς περιττά αντικείμενα ή φτιασίδια. Μ’ αυτόν τον τρόπο τους έχει βοηθήσει να επικεντρωθούν στο σώμα τους και αναδείξουν τις ψυχικές διακυμάνσεις των χαρακτήρων τους. Η Μόλλυ της Ευδοκίας Ρουμελιώτη έχει θεατρικότητα. Η Ρουμελιώτη φτιάχνει μια γυναίκα που έχει μάθει να προσλαμβάνει τον χώρο με το σώμα της. Αφηγείται απλά τις χαρές και τις λύπες της ζωής της, και συντρίβεται από την τρέλα της. Ο Δημήτρης Καραμπέτσης ως κύριος Ράις έχει αλήθεια, συγκρότηση και ευαισθησία. Καταφέρνει να δημιουργήσει έναν πολυεπίπεδο χαρακτήρα που ακροβατεί μεταξύ της επιστημονικής ακρίβειας και των συντριμμιών της προσωπικής του ζωής. Ο Καραμπέτσης είναι άμεσος, δραματικός και ποιητικός. Ο Φρανκ του Γιώργου Πυρπασόπουλου είναι ολοζώντανος και αναγνωρίσιμος. Ο Πυρπασόπουλος ιχνογραφεί τον ανικανοποίητο, εγωιστή άνθρωπο που κυνηγάει χίμαιρες και αγαπάει τη ζωή – μια ζωή ακριβώς όπως την έχει χτίσει στην φαντασία του. Έχει χιούμορ, μα και εσωτερική ζωή.
Την παράσταση συμπληρώνει το καλαίσθητο σκηνικό του Απόστολου Βέττα. Ένα σκηνικό γεμάτο αντικατοπτρισμούς και διαφάνειες με φόντο τα σκεπασμένα έπιπλα μιας ζωής που δεν θα ζήσει πια κανείς. Οι φωτισμοί του Νίκου Καβουκίδη χρωματίζουν το χώρο και τις λευκές φιγούρες των ηθοποιών, δίνοντας βάθος και ατμόσφαιρα. Ενώ, η μουσική της Νέννης Ζάππα συμπληρώνει στις ζωές των ηρώων της παράστασης.
Μια παράσταση με ζωή, για τη ζωή.
