Η Παράσταση τελειώνει – Πως βίωσαν οι πέντε γυναίκες τον “Κοινό Λόγο” – ποια είναι τα μελλοντικά τους σχέδια

alt
Facebook
Twitter
LinkedIn

Της Λαμπριάνας Κυριακού
kk_lambriana@yahoo.com

Κοινός Λόγος. Σπαραγμός. Κοινά βιώματα. Πόλεμοι που  έχουν κοινό σύμμαχο το θάνατο. Ξεριζωμός – προσφυγιά – ξένος στον ίδιο σου τον τόπο.

Είναι πολύ δύσκολο να ανεβάσεις στη θεατρική σκηνή, τις περιπέτειες ενός λαού που στην διαδρομή της ιστορίας του, κρύβει τόσο θάρρος, αξιοπρέπεια και τόση επιμονή για τη ζωή. Έλληνες που στον ξεριζωμό τους ανακάλυψαν ότι δεν είχαν πατρίδα, ήταν ξένοι στον ίδιο τους τον τόπο.

Φωτογραφίες,  που θυμίζουν αλλά δεν μιλάνε, μέσα στο χρόνο. Ο χρόνος και οι άνθρωποι  που έχτισαν και γκρέμισαν πατρίδες… πόσες σάπιες στιγμές θα συνεχίσουμε να ζούμε, χωρίς να βάλουμε τη λήθη μας, εμπόδιο ;  Που είναι αυτός ο “ΚΟΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ” της συνείδησης μας και πως  απόκτησε λέξεις που δεν μεταφράζονται!

Καταλυτική η παράσταση του “Κοινού Λόγου”.  Αφυπνίζει και το πιο μουδιασμένο μυαλό. Οι μαρτυρίες της Έλλης Παπαδημητρίου, δοσμένες από  τις συγκλονιστικές ερμηνείες της   Λυδίας Κονιόρδου, της  Ελένη Κοκκίδου, της  Μαρία Κατσανδρή , της Ελένη Ουζουνίδου και της Τάνιας Παλαιολόγου, ξυπνούν αλλά περισσότερο διδάσκουν, στον Έλληνα «τα πάθη» του, αυτά που δεν έπρεπε να ξεχάσει  ποτέ.

Ο «Κοινός Λόγος» με αποσπάσματα από τις μαρτυρίες της Έλλης Παπαδημητρίου, αλλά και τη διδαχή του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, φτάνει στο τέλος του. Η συνάντηση μου με τις πρωταγωνίστριες, έγινε στον πανέμορφο θεατράκι του Παπάγου. Μαγικός χώρος αμφιθεατρικός. Όπως και ο λόγος τους κοινός και καθοριστικός, πάνω στο σανίδι, που συγκίνησε για ακόμη μια φορά το κοινό.

Δώσατε πάνω από πενήντα παραστάσεις, σ΄ ολόκληρη την Ελλάδα, ποιές ήταν οι αντιδράσεις του κόσμου; Εισέπραξαν το μήνυμα του ‘Κοινού  Λόγου;

alt

Λυδία Κονιόρδου:

Θέλουμε να το ελπίζουμε! Το  κοινό που ήρθε και μας τίμησε σε όλες τις παραστάσεις σε ολόκληρη την Ελλάδα χειροκροτούσε όρθιο, δεν μας λέγανε απλά ήσασταν υπέροχες, μας ευχαριστούσε. Υπήρχε μια πολύ βαθιά συγκίνηση και αυτό δεν συμβαίνει συχνά στο θέατρο, αφυπνίσαμε όχι μόνο μνήμες αλλά κρυμμένες  δυνάμεις  που έχει αυτό ο τόπος μέσα του για να μπορεί να επιβιώνει να μπορεί να ξεπερνάει τη δυσκολία, για να μπορεί να κάνει και χιούμορ με τη δεινή του θέση  και αυτό δίνει κουράγιο να σταθεί όρθιος να δει  καθαρά τη ζωή για να αντιμετωπίσει   τις δυσκολίες του την επόμενη μέρα. Και ειδικά μέσα από την ματιά των γυναικών. Γιατί οι γυναίκες είναι φτιαγμένες για την επόμενη μέρα.  Νιώσαμε ότι το Κοινό  θυμήθηκε πράγματα ξεχασμένα. Ο καταναλωτισμός, ο κομφορμισμός, όλα αυτά  μας έχουν  λίγο κοιμίσει… Όταν ξεχνάς ποιος είσαι, τότε ξεχνάς και ποιος θέλεις να είσαι.


altΕλένη Κοκκίδου:

Ναι βέβαια είναι η συνειδητοποίηση ποιοι είμαστε…για άλλη μια φορά  ο κόσμος έχει ξεχάσει ποιος είναι – ποια είναι η καταγωγή του ποια είναι η παράδοση του και γιατί βρίσκεται εδώ που βρίσκεται. Ο κόσμος έχει την ανάγκη να αυτοπροσδιοριστεί. Αυτό κάνει ο κοινός λόγος και γι αυτό ο κόσμος μας έλεγε σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ –  δεν ήταν το συγχαρητήρια –  μου έκανε εντύπωση που μας έλεγαν ευχαριστούμε που μας κάνατε να κοιτάξουμε μέσα μας . Όχι γιατί εσείς παίζεται ωραία. Όχι.  Γιατί εσείς φέρνετε στο παρόν το παρελθόν αυτό που προσδιορίζει το τι είμαστε. Τη δύναμη μας σαν λαός, το τι έχουμε περάσει, το πώς έχουμε ξεπεράσει τα εμπόδια. Το πόσο φαγωνόμαστε μεταξύ μας, όλα τα καλά και τα κακά. Ποια είναι τα μεγαλεία της ελληνικής φυλής και τα φοβερά ελαττώματα. Η δύναμη ψυχής των γυναικών  να φέρουν   εις πέραν την σωτηρία της οικογένειας και όχι μόνο. και από την άλλη αυτό που μας χωρίζει , όπως ο εμφύλιος. Εκεί που είχαμε ένα εχθρό έξω απ την ίδια μας την χώρα αποκτήσαμε ένα εχθρό μέσα απ την ίδια μας την χώρα.

alt

Μαρία Κατσανδρή:

Το σίγουρο που έχουμε καταλάβει είναι το εξής: οι άνθρωποι είχαν την ανάγκη να ακούσουν αυτόν τον Λόγο τον Κοινό. Αυτό τον λόγο των κοινών ανθρώπων, που είναι πανανθρώπινος, πέραν ότι αφορά την ιστορία την δικιά μας. Αυτός ο Κοινός Λόγος σπάει τα σύνορα, μιλάει για τα μεγάλα ζητήματα και θέματα, όπως η αξιοπρέπεια, το θάρρος η λεβεντιά και αυτή η βαθιά πεποίθηση ότι η ζωή συνεχίζεται και την ιστορία μας την φτιάχνουμε εμείς.


alt

Ελένη Ουζουνίδου: Έχει πάει καθαρά πεντακάθαρα και δυνατά το μήνυμα στον κόσμο. Το είδαμε στις παραστάσεις εκτός Αθηνών αλλά κυρίως στην  Αθήνα περισσότερο. Όχι γιατί γέμιζε το θέατρο με κόσμο, αλλά γιατί το κοινό έκλαιγε.

Πρώτη φορά στη θεατρική μου εμπειρία  βλέπω το κοινό να έρχεται με τέτοια θέρμη  και συγκίνηση να μας ευχαριστήσει στα καμαρίνια. Έρχονται με δάκρυα στα μάτια, μας αγκαλιάζει μας φιλάει.


alt

Τάνια Παλαιολόγου: Εννοείται. Ο κόσμος που ήρθε,  μας έδειξε, ότι είχε πολύ ανάγκη να ακούσει αυτές τις ιστορίες. Γιατί συνειδητοποίησα και συνειδητοποίησαν . πως τα προβλήματα μας τα σημερινά,με των ανθρώπων που έχουν  ζήσει εμφύλιο – μικρασιάτικη καταστροφή  δεν είναι προβλήματα ουσίας. Η ουσία δεν είναι στην κατανάλωση δεν είναι στην περιουσία, η ουσία είναι στην ανθρωπιά μας. Εμείς τους βασικούς μας άξονες τους έχουμε. Αυτοί οι άνθρωποι πάλευαν για τις ζωές τους. Ο ρόλος της γυναίκας έχει μεγάλη σημασία σ΄αυτό το έργο. Ειναι για να  βοηθήσει την οικογένεια της να επιβιώσει. Αυτές οι δύσκολες στιγμές , των ανθρώπων που ζήσανε για να της διηγηθούν  –  και να περάσουν στην επόμενη γενιά. Να περάσουν το μήνυμα της ιστορίας.  Και το γεγονός ότι ο κόσμος ερχόταν και έλεγε ευχαριστούμε πάρα πολύ ΤΟ ΕΙΧΑΜΕ ΑΝΑΓΚΗ, μας δίνει να καταλάβουμε ότι το μήνυμα πέρασε.

Γιατί σαν λαός συνεχίζουμε να ζούμε κάποια δεινά; Είναι που ξεχνάμε ή απλά δεν παραδειγματιζόμαστε καθόλου απ τα λάθη μας;;

Λυδία  Κονιόρδου:

alt

Όταν ξεχάσεις από πού έχεις έρθει  και όταν ξεχάσεις το τι έχει ζήσει αυτός ο τόπος και οι παππούδες μας ναι είναι μια από τις αιτίες. Αν δεν εχεις παρελθόν και μνήμη, δεν μπορείς να αναγνωρίσεις το τώρα και δεν μπορείς να διαγράψεις το μέλλον σου, το τι θέλεις να γίνεις.  Είσαι καράβι χωρίς πυξίδα. Και αυτό το είχαμε πάθει σαν χώρα. Ενα μεγάλο ποσοστό είχαμε αποκοιμηθεί , έρχεται αυτό το μεγάλο σοκ που ζούμε μέχρι τώρα – ήταν και από κάποιους αναμενόμενο – πολύς κόσμος, δεν το πίστευε ότι θα συμβούν ασύλληπτες καταστάσεις.  Οπως και στη Σμύρνη. Δεν το πίστευε ότι  θα του συνέβαινε. Πώς να διανοηθεί αυτό που του συνέβαινε; Ακριβώς για αυτό μιλάει το ‘εργο . Και οι αντιστοιχίες είναι παραπάνω από φανερές.κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί την καταστροφή της Σμύρνης ,Ακόμη και την παραμονή της καταστροφής , δεν μπορούσε να φανταστεί αυτό που θα του γινόταν.κι ομως – τα σημάδια αλλά και οι  προειδοποιήσεις, υπήρχανε. Απλά ο κόσμος  δεν ήθελε να  το πιστεψει.

Ξένοι στην ίδια τους την πατρίδα ;

Υπάρχει μια άλλη αναλογία που έχει να κάνει με τους ξένους. Μόνο που τότε οι ξένοι στην Ελλάδα ήταν Έλληνες, Χριστιανοί ορθόδοξοι.

Γενικά μέσα από την ματιά των γυναικών, οι γυναίκες είναι φτιαγμένες έτσι για να μπορούν να επιβιώσουν, να φροντίσου τα παιδιά τους. Η Ελλάδα υποδέχθηκε, τους πρόσφυγες λίγο πολύ όπως υποδέχθηκε και άλλους.

Αυτό  που έχουμε να μάθουμε , αν δούμε τη δύσκολη στιγμή που βρέθηκαν εκείνη την εποχή, οι άνθρωποι την βιώνουμε εμείς τώρα.  Τα παιδιά μας φεύγουν για έξω… Ξένοι, ξανά μετανάστες. Οικονομικοί πρόσφυγές, σε ένα οικονομικό πόλεμο. Επρεπε να ανοίξουμε την καρδιά μας. Ήρθε η ώρα για την αλληλεγγύη. Και μέσα στην παράσταση βγαίνει από ένα κομμάτι της Ελένης Κοκκίδου ότι οι άνθρωποι στην έσχατη φτώχεια και πείνα, μοιράζονταν την σταφίδα. Αυτό πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις.

Σήμερα που εμείς ζητάμε από τους Ευρωπαίους να σταθούν αλληλέγγυοι προς εμάς, εμείς οι ίδιοι δεν δείχνουμε  αλληλεγγύη στους ανθρώπους που ζητάνε μια θέση κάτω από τον ήλιο. Φεύγουν  από τις χώρες τους σκοτώνονται – χάνουν την ίδια τους τη ζωή.  Στον καιρό τώρα της παγκοσμιοποιήσης , ο μόνος τρόπος που υπάρχει για να μπορείς να επιβιώσεις, είναι η αλληλεγγύη.

Γιατί όμως δεν δείχνουμε  αυτή την αλληλεγγύη, έχουμε γίνει τόσο ατομικιστές;;

Νομίζω πως ναι. Γιατί νομίζουμε πως αν πετύχουμε τις καλές ευκαιρίες και τις καλές προσφορές, θα μπορέσουμε να επιβιώσουμε. Ο καθένας βάζει και βγάζει τις προσφορές, ανάλογα με το πώς τον συμφέρει, αν εμείς μείνουμε στο θέμα της κατανάλωσης και της ύλης και δεν ανοίξουμε την καρδιά μας ο ένας στον άλλο.   για να δείξουμε την ανθρωπιά μας  δεν θα επιβιώσουμε. Γιατί το απομονωμένο ζώο μπορεί εύκολα να το φάει το αρπαχτικό, όταν είναι όλοι μαζί δεν είναι τόσο εύκολο.  Και όταν έρθει ώρα να το θυμηθούμε. Πετάξανε το κόκαλο της εύκολης ζωής και της ψευδαίσθηση ότι θα γίνουμε όλοι ζάμπλουτοι  και μας πήρανε αυτό που μας πήρανε αυτό το παιχνιδάκι.

Να αλλάξει η ζωή αλλά όχι υπέρ των υλικών αλλά υπέρ της αξιοπρέπειας..

……….


altΕλένη Κοκκίδου:

Σαν λαός ξεχνάμε. Συνεχίζουμε να ζούμε αυτά που ζούμε  γιατί η παιδεία μας έχει τρομερό πρόβλημα. Δεν έχουμε την κατάλληλη παιδεία όχι μόνο μέσα στα σχολεία αλλά και στα σπίτια μας, μας λείπει αυτό που θα μας υπενθυμίζει την ιστορία μας. Από  αυτό πάσχουμε, από την έλλειψη μιας συνέχειας πολιτισμικής.

Κυρία Κοκκίδου είστε τόσο συγκινητική στη σκηνή, που θα χαρακτήριζα   την ερμηνεία σας μεταφυσική, νιώθω ότι έχετε ένα μεταφυσικό σύνδεσμο με τις γυναίκες αυτές. Είναι λες και τα ζήσατε χθες και τα διηγείστε σήμερα!

Ναι παίζει ρόλο το τι έχεις ζήσει και πως σε αγγίζουν τα πράγματα. Ναι εγώ έχω μια ευαισθησία και πάντα φέρνω στο νου μου. τους ανθρώπους που έχω συναντήσει, που έχουν ζήσει τέτοιες δύσκολες στιγμές στη ζωή τους. Από τη γιαγιά μου, που την άκουγα να περιγράφει τα δεινά τους μέχρι τις μεγάλες γυναίκες που έχω συναντήσει  στη ζωή μου/Τα ακούσματα αυτά είναι στο μυαλό μου.Οι δικές τους στιγμές  είναι πάνω στη σκηνή.Αυτές φέρνουνε τις στιγμές τους και τον σπαραγμό τους .   Σε αυτές ανατρέχω, Αυτές έρχονται πάνω  στη σκηνή,..


………

Μαρία Κατσανδρή:

altΟι Έλληνες έχουμε μνήμη μικρού παιδιού η την ξεχνάμε  την ιστορία μας, η  δεν την ξέρουμε . Και δεν είναι μόνο αυτό. Εδώ οι άνθρωποι που έχουν θέσεις εξουσίας  – σε εισαγωγικά  το βάζω – θεωρούν ότι ο δρόμος  της διαφυγής από τη Σμύρνη ηταν…  συνωστισμός στα πλοία. Δεν θέλω να το χαρακτηρίσω αυτό, πάω πάρα πέρα και λέω ότι οι Έλληνες έχουμε μεταλλαχτεί. Σαν να θέλουμε να ξεχάσουμε, σαν να μην θέλουμε να μάθουμε από τα λάθη μας. Δεν ξέρω γιατί. Αλλωστε είναι μεγάλη ιστορία που δεν μπορουμε ν΄ αναπτύξουμε σε μια συνέντευξη . Βεβαίως επειδή εγώ είμαι αισιόδοξος άνθρωπος, πιστεύω στην μειοψηφία και η μειοψηφία αλλάζει το ρου της Ιστορίας και οι επαναστάσεις επίσης από τις μειοψηφίες γίνονται.

Εχω την εντύπωση, ότι οι ερμηνείες σας στον ΚοινόΛόγο  που εχουν γίνει σε διαφορετική χρονική στιγμή, κάθε φορά δίνεται άλλη διάσταση .Διαφορετική το 1997,διαφορετική το 2004 και διαφορετική σήμερα το 2013.

Εμένα η σχέση μου με τον Κοινό Λόγο αρχίζει, από την αγάπη αυτών των κειμένων. Έχω συνδεθεί μαζί τους – έχω κι εγώ μια ιστορία μαζί τους. Και απ την άλλη όσες φορές και να τα διαβάσεις βρίσκεις καινούργια πράγματα και  κυρίως. καινούργιες αντιστοιχίες .

Ενώ πριν 16 και πριν 9 χρόνια, οι αντιστοιχίες ήταν άλλες. Σήμερα ο Κοινός Λόγος είναι ακόμη πιο σύγχρονος, ακριβώς γιατί σήμερα βρισκόμαστε σ΄αυτήν την ιστορική στιγμή που πρέπει κάποιος και κυρίως μόνοι μας, να ξαναθυμηθούμε ποιοι είμαστε. Έχουμε ξεχάσει την ταυτότητα μας. Εδώ οι περισσότεροι έλληνες και δεν ξέρουν Ελληνικά.

……….

alt

Ελένη Ουζουνίδου:

Και το ένα και το άλλο. Ξεχνάμε και δεν παραδειγματιζόμαστε. Δεν έχουμε καμία αίσθηση του τι συνέβαινε τότε με το τι συμβαίνει τώρα. Ενώ είναι δυο γενιές πίσω, και μιλάμε γι αυτά που έχουν ζήσει οι γιαγιάδες μας, δεν μας αγγίζει τίποτα.

Πως νιώθεις που παίζεις και βλέπεις τη φωτογραφία της γιαγιάς σου;;

Άσε είναι ένα αίσθημα που δεν μπορεί να το εξηγήσω.. Δεν μπορώ να το εκφράσω μόνο συγκίνηση μου προκαλεί …

……….

Τάνια Παλαιολόγου:

altΕδώ ξεχνάμε τι έχει γίνει εδώ και τρεις μήνες. Δηλαδή περνάει ένας νόμος βγαίνουμε στο δρόμο, αντιδράμε δήθεν,  λέμε μας κόβεται συντάξεις, μισθούς μας κόβεται από την παιδεία τι θα κάνουν τα παιδιά μας, και αυτό το πράμα ξαφνικά ξεθυμαίνει και το ξεχνάμε και ερχόμαστε αργότερα και στηρίζουμε τον ίδιο άνθρωπο που ψήφισε ένα νομοσχέδιο. Ξεχνάμε πολύ εύκολα, γιατί την ιστορία μας δεν την γνωρίζουμε και δεν την βιώνουμε. Τα  προβλημάτα  τα παίρνουμε επιφανειακά, σαν πληροφορίες..  δεν κάθονται μέσα μας. Ακόμα και τώρα που όλα αυτά έχουν μαζευτεί και έχουν ένα αντίχτυπο στην ποιότητα της ζωής. Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει τιποτα. Πρέπει να  πεινάσουμε και να μας διώξουν απ τα σπίτια μας,  για να ξεσηκωθούμε. Και για μένα ο «Κοινός Λόγος» είναι ένα μεγάλο  μάθημα.  Είναι γεγονός ότι αγνοούμε την ιστορία μας..

Ο “Κοινός Λόγος” τελειώνει.. τι θα λείψει περισσότερο σε σένα;;

Θα μου λείψουν όλες οι υπέροχες κυρίες.  και οι τέσσερις. Τις έχω αγαπήσει και τις νιώθω πολύ κοντά μου. θα μου λείψουν τα κείμενα αν και είναι μέσα στις αποσκευές μου πια. –  αυτή η παράσταση άφησε το  στίγμα της  μέσα μου.

……….

Ο “Κοινός Λόγος” στις 14 Σεπτεμβρίου κλείνει Αυλαία στη σκηνή αλλά όχι στη ψυχή!  Οι  πέντε γυναίκες,  από τη νέα θεατρική σεζόν αλλάζουν θεατρική στέγη.

alt

Που θα δούμε την Ελένη Κοκκίδου το χειμώνα;

Το χειμώνα  θα παίξω στο θέατρο BIOS. Το έργο είναι μια Μεσαιωνική αληθινή ιστορία του Αβελάρδου και της Ελοιζ, σε  σκηνοθεσία του Γιάννη Καλαβριανού. Είναι μια ιστορία πολύ γνωστή στην Ευρώπη,  που εμείς εδώ δεν την ξέρουμε ακόμη. Είναι  από αυτούς τους εμβληματικούς έρωτες που δεν ευωδώσανε στο τέλος.  Η παράσταση μας, θα αρχίσει το Φεβρουάριο.

Επίσης Θα παίξω στην τηλεόραση, σε μια καινούργια σειρά του Alpha. Πάνω στα πρότυπα του «Σ αγαπώ μ αγαπάς», αλλά θα λέγεται «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα» και είμαστε τρία ζευγάρια  και «σύζυγος» μου στη σειρά θα είναι  ο συνάδελφος μου ο Αντώνης Αντωνίου.

Φλαντρώ λοιπόν από τη σκηνή Νίκος Κούρκουλος  Κυρία Κονιόρδου, πείτε μου λίγα λόγια για τη νέα σας δουλειά.

Αυτό μου ζητήθηκε.  Να παίξω και να σκηνοθετήσω την Φλαντρώ. Έχει πολύ ενδιαφέρον αυτή η ανάρτηση.  Όταν είχα γνωρίσει τον Δημήτρη Χόρν όπως και τον αδελφό του, μου είχαν πει ότι υπάρχει ένα έργο που δεν παίζεται συχνά του Παντελή Χορν του πατέρα τους, που σου πάει πολύ , πρέπει μια μέρα να το παίξεις.

alt

Και να που ήρθε η στιγμή και χαίρομαι πολύ που παίζω και στο θέατρο Νίκος Κούρκουλος που ήταν ένας αναμορφωτής του εθνικού θεάτρου, το εξυγίανε το  ανακαίνισε, το έκανε ένα δυναμικό – δημιουργικό  τόπο συνάντησης καλλιτεχνών. Και χαίρομαι που θα παίξω στη σκηνή που φέρει το όνομα του.

Κυρία Κατσανδρή που θα σας δούμε το χειμώνα;

Φέτος θα με δείτε μαζί με τον Πέτρο Φιλιππίδη, στο Θέατρο Μουσούρη, στο έργο του Δημητρη Ψαθά «Φον Δημητράκης». Άλλο ένα πολιτικό κείμενο εκεί. Δεν είμαι απλά χαρούμενη γι αυτήν την συνεργασία, είμαι ευτυχισμένη.


Ελένη Ουζουνίδου, που θα σε δούμε τη νέα θεατρική σεζόν;

Είμαι στο εθνικό. Κάνουμε πρόβες για την «Γειτονιά των αγγέλων», του Ιάκωβου Καμπανέλλη σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου. Το έργο θα παιχτεί στην σκηνή Μαρίκας Κοτοπούλη το γνωστό ΡΕΞ,  Και εκεί μια Σμυρνιά κάνω, την κυρία Χρυσή που πεθαίνει ο γιός της. Αντί για κηδεία του κάνει γλέντι. ..

alt

Το κορίτσι με το ακορντεόν – Τάνια Παλαιολόγου – που θα σε βρούμε το χειμώνα;

Θα είμαι στο Εθνικό θέατρο μαζί με τη Ελένη Ουζουνίδου, στη «Γειτονιά των Αγγέλων» του Καμπανέλλη και είμαι πολύ χαρούμενη γι αυτό.



 

 

 

 

{youtube}6XJcxHNBJXs{/youtube}

Φωτογραφίες: Ευαγγελία Αρβανίτη

 

altaltaltalt

Σχετικά Άρθρα

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies για να σας προσφέρει μία καλύτερη εμπειρία.