Πρόκειται για ένα σύγχρονο ψυχόδραμα που καταγγέλλει με ωμότητα την σύγχρονη ομοφοβία που επικρατεί ακόμα στις μέρες μας κεκαλυμμένη με το πέπλο μιας δήθεν εκμοντερνισμένης απελευθέρωσης κραυγάζοντας πως όλοι έχουμε δικαίωμα στην αγάπη, την ευτυχία, την οικογένεια και την αποδοχή.
Ο Μιχάλης Κακέπης ερμηνεύει τον ρόλο του σκληρού και ομοφοβικού πατέρα αποδεικνύοντας μας πως είναι μία αληθινά πολύπλευρη καλλιτεχνική προσωπικότητα της οποίας το ταλέντο δεν περιορίζεται μόνο στην μουσική σκηνή στην οποία το κοινό των έχει αγαπήσει επί σειρά ετών.
Το τραγούδι του “Θέλω”κλείνει την παράσταση αποτελώντας εναν μοναδικό επίλογο σε αυτό το τόσο σκληρό και αληθινό έργο που βασίζεται σε αληθινή ιστορία.
{youtube}w_ikmE_gwtA{/youtube}
Αίσθηση προκαλούν τα κινηματογραφικά μέρη που προστέθηκαν φέτος από την σκηνοθέτη της παράστασης. Πρόκειται για ένα αληθινά ενδιαφέρον κομμάτι το οποίο αναμένεται να δώσει μία εντελώς νέα οπτική στους Βράχους. Το video art φέρει την υπογραφή του ταλαντούχου Δημήτρη Ζόγκα ενώ η σκηνοθεσία τους είναι δημιούργημα της ιδιαίτερης οπτικής της Αγγελικής Γκαλμπένη.
Ο Χάρης Ρώμας που προλογίζει το ομότιτλο βιβλίο που από πέρυσι κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Scene 10-7 γράφει χαρακτηριστικά:
“Χαιρετίζω την προσπάθεια της νέας συναδέλφου, Τζένης Κοσμίδου, να δοκιμάσει και να δοκιμαστεί στο δύσκολο είδος που ονομάζεται θέατρο καταγγελίας.
Το θέμα με το οποίο καταπιάνεται, ο ρατσισμός σε τρεις μορφές, του ισχυρού προς το ασθενές φύλλο (εκπροσωπείται εδώ από το ζεύγος «πατέρας – μητέρα»), του γηγενούς πολίτη προς τον αλλοδαπό μετανάστη (επίσης εκπροσωπείται εδώ από το ζεύγος «πατέρας – μητέρα») και κυρίως του αυτοαποκαλούμενου «σεξουαλικά υγιούς» προς τους ανθρώπους με άλλες επιλογές (το μένος του πατέρα για τον ομοφυλόφιλο γιό του), είναι προβλήματα υπαρκτά στο μεγαλύτερο φάσμα της κοινωνίας μας, όσο και αν υποκριτικά προσπαθούμε να παρουσιάσουμε την Ελλάδα των τελευταίων χρόνων ως μια χώρα προοδευτική, ελεύθερη και πολιτικά ορθή. Υπάρχουν ακόμα πολλοί Ηλίες που σπρώχνονται στην απόγνωση και σε έσχατες πράξεις αυτοκαταστροφής, επειδή εξοστρακίζονται, είτε εμφανώς είτε υπογείως, στο περιθώριο και εξευτελίζονται από μια πλειονότητα που δεν δέχεται τις ιδιαιτερότητες επειδή τις φοβάται.
Οι καλλιτέχνες οφείλουν πρώτοι να στηλιτεύουν τέτοιες σκληρές παθογενείς καταστάσεις, ιδιαίτερα αν μπορούν να το κάνουν με λογοτεχνική επιδεξιότητα όπως η Τζένη. Και πάλι μπράβο για αυτήν της την γενναιότητα.”
Παρασκευή στις 21.00μ.μ
Σάββατο στις 18.00μ.μ (λαική απογευματινή) και στις 21.00μ.μ.
Κυριακή στις 19.30μ.μ.
Απαραίτητη η τηλεφωνική κράτηση στο: 6945983264
Συντελεστές:
Κείμενο- Σκηνοθεσία: Τζένη Κοσμίδου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Μία Καλιντζόγλου, Τζαννής Σπανός
Φιλικά συμμετέχουν : Μιχάλης Κακέπης, Βαγγέλης Δουκουτσέλης, Τζένη Κοσμίδου, Βάλια Άσσου
Μουσική επιμέλεια: Χρήστος Στρατηγόπουλος
Σκηνογραφία: Αίας Μακρής
Σκηνοθεσία Βίντεο: Αγγελική Γκαλμπένη
Video Art: Δημήτρης Ζόγκας
Φωτογραφίες: Ivalina Dakova
Graphic Art: Διονύσης Βεργίνης
Παραγωγή: Scene 10-7
Θέατρο Άβατον
Ευπατριδών 3 Γκάζι
(Πλησίον του μετρό Κεραμεικός από την έξοδο της Τεχνόπολης
