της Δήμητρας Γκουντούνα
Είναι στο αίμα μου, όταν πέφτω κάτω, να μην κοιτάω το έδαφος, αλλά τον ουρανό. Ακόμη και όταν ‘πέφτω’ στα πατώματα, βλέπω από τι ξύλο είναι φτιαγμένα … Αυτή… η περιέργεια μ΄ οδήγησε πολλές φορές να καταλάβω ότι το ουράνιο τόξο μπορεί να καθίσει και στις παλάμες μου και ότι δεν είναι μόνο, αέρινες σταγόνες που θα εξαφανιστούν σε λίγο..
Τούτη την πεποίθηση προσπάθησα να την περάσω και στον Σπύρο, στον ανιψιό μου, μόλις εκείνος μου έφερε τα μαντάτα με την λέξη Νενικήκαμεν όταν πέρασε στο Πολυτεχνείο. Για δώρο λοιπόν του πήρα το ‘Μικρό πρίγκιπα’’ του Εξυπερύ που μου είχαν κάνει και μένα οι δικοί μου.
Το παλιόπαιδο όμως μου την έφερε. Μου έκανε δώρο ένα βιβλίο με την αφιέρωση ‘’η δική σου γενιά περπατούσε στα σύννεφα ,η δική μου γενιά ψάχνει τον τρόπο να διαλυθούν τα σύννεφα .. ‘’ έκδοση του 1980 από τις ‘’ροές’’ που το βρήκε;; το κέρατο το βερνικωμένο.. Το βιβλίο, για να μην σας τα πολυλογώ έχει για τίτλο Ακίο Μορίτα το Ιαπωνικό θαύμα’’ και όπως μου εξήγησε ο μικρός δεν μου το έκανε δώρο για να ανακαλύψω την γιαπωνέζικη τεχνολογία αλλά την τρομερή θέληση ενός ανθρώπου που μπορεί να καταχτήσει τη γη .Τούτος ο Ιάπωνας ο Ακίο, άφησε πίσω του την πλούσια οικογένεια του που ασχολούνταν με την παρασκευή του σακέ ( το εθνικό ποτό τους) πέταξε με τα αεροσκάφη του ναυτικού όταν έπεσε η βόμβα στην Χιροσίμα και αφού κατάφερε να επιζήσει, εγκατέλειψε την οικογενειακή επιχείρηση εγκαταστάθηκε σε μια ερειπωμένη καλύβα και από τα παιδικά παιχνίδια και φαναράκια που έκαναν προπολεμικά οι γιαπωνέζοι εκείνος βάλθηκε ν΄ αντιγράψει το μοναδικό μαγνητόφωνο που είχε φέρει η Ιαπωνική Ραδιοφωνία. Και το αντέγραψε. Και από την καλύβα χωμένη μες τις κερασιές μαζί με τον μηχανικό Μασάρου Ιμπούκα δημιούργησαν την αυτοκρατορία της Sony….
Όταν διάβασα σκέφτηκα πολύ το νόημα της ενέργειας του Σπύρου, μου έδωσε έτσι απλά να καταλάβω, ότι μπορεί να βρισκόμαστε στην ατμόσφαιρα και τη θέση σαν χώρα που βρίσκονταν οι Γιαπωνέζοι προπολεμικά ,αλλά η καινούργια γενιά θα μας βγάλει από τα αδιέξοδα μας. Σκέφθηκα να του υπενθυμίσω ότι εμείς δεν έχουμε ούτε την επιμονή, ούτε την υπομονή των Γιαπωνέζων ,αλλά πάλι τι δικαίωμα εχω να τον κατεβάσω από τα δικά του σύννεφα;; Και που ξέρεις; Μπορεί τούτα τα παιδιά να περπατάνε στη γη αλλά το κεφάλι τους ν΄ ακουμπάει στον ουρανό που έλεγε ο μακαρίτης ο Λουντέμης. Αλήθεια που ξέρεις ;Θαρρώ ότι τούτη η γενιά δεν θα πάει χαμένη..
