«Τι γυρεύω εγώ εδώ» ένα βιβλίο στη δίνη της ανθρώπινης περιπέτειας

Κριτική βιβλίου: Μαίρη Βασάλου

Μπορεί κανείς να αναμετρηθεί με τους δαίμονες που φωλιάζουν μέσα του;

Δύσκολο;… ακατόρθωτο;  Η απάντηση δική σου, φίλε αναγνώστη.

Στο μυθιστόρημα της ποιήτριας Μαρίας Παπαδάκη  ‘Τι γυρεύω εγώ εδώ?’ καλείσαι ν’ ακολουθήσεις  μια γυναίκα που αποκαλύπτεται,   κατά τη διάρκεια ενός μακρύ οδοιπορικού σε τόπους απόμακρους και αλλότριους.

Την Εύη τοποθετεί η συγγραφέας να ζει  εγκλωβισμένη σ’ ένα άχαρο σπίτι, σε μια αφιλόξενη χώρα · ξένη μες στη δική της οικογένεια, ακόμη και στον ίδιο της τον εαυτό εξαιτίας μιας νέας μετάθεσης του συζύγου της, αυτή τη φορά στην ελληνική πρεσβεία στο Κίεβο. Και, δεν είναι ότι διάλεξε λάθος άνθρωπο στη ζωή της γιατί έχει δυνατά αισθήματα για τον Μάνθο, όπως και για τον πρώην εραστή, καθώς και για τον επόμενο που έρχεται…

Ο χιμαιρικός χαρακτήρας της αναζήτησης του έρωτα πέρα από τύπους, άκαμπτες συμβάσεις και κοινωνικές συνάξεις διαφαίνεται μέσα από τις γραμμές του βιβλίου όσο περιστρέφεται με μαεστρία από τη συγγραφέα γύρω  από την «πεζή» καθημερινότητα της ηρωϊδας της , που διψά ν’ αποδράσει από αυτήν  με όποιο τίμημα  και κόστος.

Κι όταν η μεγάλη της περιπέτεια ξεκινά, έχει να παλέψει με σκιές, ίντριγκες, ανθρώπους και καιρούς, που της φράζουνε τους δρόμους της υπαρξιακής της ελευθερίας και καραδοκούν να της συντρίψουν την τρικυμισμένη της ψυχή. Θα βγει αλώβητη ή ηττημένη;

Με εύστοχη ματιά κι εξίσου παιγνιώδη, «αμαρτωλοί όλου του κόσμου ενωθείτε», και με μία μουσικότητα όπου ο ποιητικός της λόγος παρεμβαίνει, δίνει αλλεπάλληλες νότες ρομαντισμού σε πολλά σημεία του κειμένου της:  Έρωτας είναι όταν μεθώ / με της φωνής σου την ηχώ και τ’ άγγιγμά σου /Έρωτας είναι οι κραδασμοί/ την ώρα που μ’ ακολουθεί, το κοίταγμά σου ».

Κι ακόμα, εικόνες ρεαλιστικές εναλλάσσονται  μιας γυναίκας των αισθήσεων και των έντονων αισθημάτων , που δεν την παρασύρουν, ανύποπτη, σε μια περιπέτεια, εφόσον η ίδια την επιλέγει · πότε να υπνοβατεί μέσα σ’ ένα πνιγηρό παρόν πότε να πλανιέται σ’ ένα ζωντανό παρελθόν που ξυπνά μέσα της κι άλλοτε με τις εσωτερικές της εκμυστηρεύσεις να οδηγείται  στο μέλλον που από μακρού  φαντασιώνεται μέσα της.

Η απρόσκοπτη ροή της αφήγησης  σε πρώτο πρόσωπο, οι λυρικές της περιγραφές, όπου χρειάζεται, οι περαστικοί χαρακτήρες του έργου της που σαν φιγούρες ενός περιπλανώμενου θιάσου διεκδικούν το ρόλο τους είτε αθόρυβα είτε λυσσαλέα στη δική της ιστορία και ιδιαίτερα, οι εσωτερικοί της μονόλογοι που παραπέμπουν στο τραγικό και το κωμικό , όπως είναι άλλωστε οι δύο όψεις της ζωής, ανταποκρίνονται στις αξιώσεις του αναγνώστη να διαβάσει ένα βιβλίο με δυνατή πλοκή, καλογραμμένο και με αγωνιώδες ενδιαφέρον έως την τελευταία του σελίδα.

Τέλος, θα έλεγα πως η  συγγραφέας παρακινεί τον  αναγνώστη της να εξερευνήσει τα φωτεινά σημεία του μυαλού, αλλά και τη σκοτεινή διάσταση του περιπαθή ανθρώπου που αναζητά  τόσα όσα η καρδιά του απαιτεί και που, χωρίς αμφιβολία, τον  θέλει να έχει ψυχή προκειμένου να τα ζήσει, να τα νιώσει…Μέχρις ότου έρθει η στιγμή να αναρωτηθεί αν αυτή η περιπέτεια έδωσε στη ζωή του- τι;…- νόημα ή πλάνη;

MAΡΙΑ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

Τι γυρεύω εγώ εδώ?

Μυθιστόρημα

«ΦΙΛΝΤΙΣΙ », σελ. 441