Από την Μάρα Μπέκα
Πολλές φορές στην ζωή μας τα γεγονότα μας ξεγελάνε. Οι άνθρωποι έχουν μάθει να δέχονται συμπεριφορές χωρίς να νοιάζονται από πού απορρέουν ή πως δημιουργήθηκαν. Πιστεύουν ότι η συστατική επιστολή ενός γνωστού, φίλου ή συγγενικού προσώπου αποτελεί και το εισιτήριο για να καλυτερέψει η ζωή μας. Πόσο λάθος…η εντύπωση αυτή!
Η δική μου ανάλυση στην σύσταση ενός προσώπου, κατάστασης ή και επιστολής προέρχεται από την αδυναμία και την ανασφάλεια όλων μας να γνωρίσουμε και να αγωνιστούμε. Ο φόβος του άγνωστου και το κακοποιημένο παρελθόν μας, αγκυλώνουν τις αυθόρμητες κινήσεις του μέλλοντος και μπλοκάρουν το μωρό που κρύβεται μέσα μας.
Έτσι οδηγούμαστε σε μια ψευδαισθησιακή κατάσταση, κρυβόμαστε πίσω από τις δηλώσεις των συνοδοιπόρων φίλων μας και χαμογελάμε στο λαμπερό αύριο. Τι γίνεται όμως όταν μπούμε μέσα στο παιχνίδι της συστατικής κατάστασης και αρχίζουμε να πρωταγωνιστούμε στο δικό τους σενάριο?
Αρνητικές σκέψεις ξεπηδούν σαν κομμάτια παζλ που ψάχνουν το χέρι που θα τα στρώσει στο τραπέζι. «Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει πρόβλημα και σε αυτή την ιστορία, εμένα δεν μου το είχαν αναφέρει αυτό. Κανείς δεν μου είπε ότι εδώ δεν θα συναντήσω πάλι το φως, τον έρωτα, την αγάπη. Γαμώτο περίμενα σαν τρελός να έχει αίσιο τέλος αυτή η γνωριμία, να μου κάνει, να κουμπώνω μαζί της…δεν μπορώ να χάνω άλλο χρόνο από την ζωή μου, πρέπει να βρω αυτό το κάτι διαφορετικό για μένα, το δυνατό, το μοναδικό, αυτό που μου ταιριάζει….Μήπως όμως λειτούργησα πάλι λάθος? Μήπως άφησα πάλι τους άλλους να με κατευθύνουν και να με επηρεάσουν? Μήπως τελικά οι συστάσεις είναι μια μεγάλη παγίδα που μας βολεύουν όλους…από την ανακάλυψη της ίδιας της ζωής? Τι κρίμα και γω νόμιζα ότι θα χαμογελάσω αυτή την φορά!!!
