σχόλιο του Νίκου Φιλιόπουλου
Στις αρχές του 2000 εφαρμόσαμε κι εμείς στην Ελλάδα το ενιαίο Ευρωπαϊκό νόμισμα το ΕΥΡΩ. Ρε τι χαρές και πανηγύρια κάναμε όλοι μας!!
Ο πρωθυπουργός πήγε σε ΑΤΜ τράπεζας και έκανε ανάληψη τα πρώτα ΕΥΡΩ – αλήθεια από πιο λογαριασμό – Εμείς τρέχαμε στα διόδια για να πληρώσουμε με δραχμές και να μας δώσουν ρέστα ΕΥΡΩ. Τώρα πως μπήκαμε στην νομισματική ένωση και αν έπρεπε να μπούμε, το ξέρουμε όλοι.
Άλλο είναι το θέμα!! Να μείνουμε η να φύγουμε. Έλα ντε, ποιος μπορεί να μας πείσει και για τις δυο εκδοχές.
Εγώ βέβαια δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτό το ερώτημα αλλά μπορώ να κάνω κάποιες σκέψεις σχετικά με όλα αυτά.
Γιατί το 1 και τα δύο ΕΥΡΩ έγιναν μεταλλικά και όχι χαρτονομίσματα; Τυχαίο; Δεν νομίζω.
Φτάσαμε στο σημείο το 1 και το 2ευρω να το δίνουμε φιλοδώρημα, δηλαδή 340 και 680 δραχμές.
Θυμάμαι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα με την διαφορά δραχμής και ΕΥΡΩ. Ένα μπουκαλάκι νερό, μικρό, έκανε 50 δραχμές, και με το ενιαίο νόμισμα 0,50 ΕΥΡΩ δηλαδή 170 δραχμές. Τυχαίο; Δεν νομίζω.
Την ευθύνη βέβαια για το παραπάνω παράδειγμα την έχει η τότε κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον κύριο Σημήτη. Οι Ευρωπαίοι και αυτοί που σχεδίασαν και εφήρμοσαν το ενιαίο Ευρωπαϊκό νόμισμα, τα ήξεραν και τα σχεδίασαν μια χαρά για να πάρουν τα χρήματα από τις τσέπες του λαού της κάθε χώρας που θα ήθελε να ενταχθεί (προσχεδιασμένο βέβαια ποιοι θα ενταχθούν με την σύμφωνη γνώμη των κυβερνήσεων) στο νέο ενιαίο Ευρωπαϊκό νόμισμα.
Όλοι αυτοί σχεδιάζουν πολλά χρόνια μπροστά.
