της Λαμπριάνας Κυριακού
Ποιος σπουδαίος καλλιτέχνης θα τολμούσε να βγει στην σκηνή και με τόση αυτογνωσία, να απογυμνωθεί μπροστά στο κοινό του, να καταρρίψει τον μύθο του για να μπορέσει να υποδυθεί με τόση καθαρότητα τον ίδιο του τον εαυτό;
Μόνο μια Χάρις Αλεξίου, μπορούσε να το κάνει… και το κατάφερε ανεβαίνοντας στη Σκηνή. Ελεύθερη πια, ξεδιπλώνει μπροστά στα μάτια των θεατών τις πιο πικρές και προσωπικές της στιγμές χωρίς να χαρίζεται σε κανέναν ούτε καν στην ίδια.
Γίνεται το κορίτσι που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε στην Οδό Αριστοτέλους με την ψυχή μας, που την συνόδευαν και την εμπιστεύτηκαν μεγάλοι συνθέτες, όπως ο Μάνος Λοίζος, ο Μάνος Χατζιδάκις. Αργότερα, ο Θάνος Μικρούτσικος, η Λίνα Νικολακοπούλου μέχρι και σήμερα που δεν φοβάται μετά από τόσες επιτυχίες να συνεργαστεί με νέους στιχουργούς.
Αυτή ήταν η Χάρις χθες, η Χαρούλα της καρδιάς μας. Απλή λιτή χωρίς «χρυσόσκονη»
Και ξέρετε όσο ο καλλιτέχνης αποδομείται και απογυμνώνεται μπροστά στο κοινό, τόσο το κοινό τον ΑΠΟΓΕΙΩΝΕΙ!!
Βαθύ Σκοτάδι! Της φωτίζει το πρόσωπο, μόνο το έντονο φως ενός i_pad. Η Χάρις των 45 χρόνων πορείας, αρχίζει να διηγείται και να τραγουδάει τα παιδικά της χρόνια.
«Σήμερα μας είπαν πως ο μπαμπάς είναι άρρωστος
Σήμερα φτάσαμε στην Αθήνα σε καινούργιο σπίτι αλλά άσχημο.
Σήμερα η μαμά έβαψε τα ρούχα μαύρα για να είναι έτοιμα…
Σήμερα ο μπαμπάς πήγε στην εκκλησία…… γύρισε και πέθανε.»
Συγκινεί και Συγκινείται!!
Πνοή θεού το «Χειρόγραφο» της Χάρις Αλεξίου. Γίνεται μουσικοθεατρικό και η σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη, μετατρέπει το θέατρο Βασιλάκου σε Ναό μυσταγωγίας.
Οι Φωτισμοί της Σοφίας Αλεξιάδου παίζουν με την ευαισθησία της και με το συναίσθημα του κοινού. Αριστερά της σκηνής, διακριτικά την συνοδεύουν τρεις ταλαντούχοι μουσικοί, ο Παναγιώτης Τσεβάς στο ακορντεόν-πιάνο, ο Γιώργος Λιμάκης στην Κιθάρα και ο Αναστάσης Μισυρλής στο Βιολοντσέλο.
Τα συναισθήματα ποια δεν χωράνε στο στήθος, τα δάκρυα δεν μπορούν μείνουν άλλο στα μάτια.
Τραγουδάει με την κιθάρα της. θυμάται – αυτοσαρκάζεται – γελάει και πονάει!!
«Λένε ο καθένας κουβαλάει τη μοίρα του. Η δικιά μου όμως ποια είναι»
Ανοίγει από το βάθος ένα μαύρο πέπλο και βγαίνει το καμαρίνι της. Η Βασίλισσα – όπως αυτοαποκαλείται – μιλάει με τον εαυτό της και του αποκαλύπτει όλη την αλήθεια της ύπαρξη της.
Το καμαρίνι με μια στροφή γίνεται σκηνή και η συναυλία αρχίζει!! «Εγω στα νιάτα μου ξημέρωνα – Ελλάδα Ευρώπη Αμερική, ότι αγαπούσα τ’ αποθέωνα αρκεί να ήσουνα εκεί»
Η παράσταση οδεύει προς το τέλος…
«Σήμερα κατάλαβα ότι δεν ανήκω σε κανέναν παρά μόνο στο τραγούδι. Χτες προσπάθησα να συγχωρέσω τους άλλους για τα λάθη τους και την κριτική τους. Σήμερα προσπάθησα να συγχωρέσω τον εαυτο μου για να λάθη του και την κριτική του. Σήμερα είπα Συγνώμη στη ζωή πρώτη φορά.
Σήμερα είμαι καλά γι αυτό ήθελα να έρθετε… καλώς τους – καλώς τους »
