Πρώτη φορά την είδα να τραγουδά ζωντανά, στην Κύπρο. Ήταν γύρω στο 2008, αν θυμάμαι καλά, όταν ο Θάνος Μικρούτσικος και ο Μίλτος Πασχαλίδης, επισκέφθηκαν το νησί για τις καθιερωμένες μουσικές παραστάσεις στις γνωστές μουσικές σκηνές του νησιού.
Περήφανος και σίγουρος ο Θάνος Μικρούτσικος, είπε χαρακτηριστικά «Αυτή η ερμηνεύτρια που βλέπετε και θα ακούσετε για πρώτη φορά, ήρθε για να μείνει». Πέρασαν 8 χρόνια από τότε.. και άλλα τόσα από τα πρώτα της βήματα, πλάι στο Μίμη Πλέσσα, αργότερα στην Σπείρα – Σπείρα του Σταμάτη Κραουνάκη. Επίσης την είδαμε ως κορυφαία του Χορού στην Ιφιγένεια εν Αυλίδι με την Καριοφυλιά Καραμπέτη… Συνεργάστηκε με τους Οδυσσέα Ιωάννου, του Μανώλη Μητσιά, Γιάννη Κότσιρα, Γιάννη Κούτσα, Τάνια Τσανακλίδου, Πάνο Κατσιμίχα, Γιώργο Ανδρέου, Χρήστο Θηβαίο με Grammy Neil Dorfsman, John Benitez, Shane Shanahan και Ara Dinkjian…
Εφέτος το χειμώνα, την συναντήσαμε στο Θέατρο Badminton, στην παράσταση αφιερωμένη στην ζωή του Νίκου Καββαδία «Ταξίδι στο Σταυρό του Νότου» σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη, με τον Στέλιο Μάινα και τον Σταύρο Ζαλμα, όπου δέχτηκε μεγάλη επιτυχία. Παράλληλα όμως, ξεκίνησε και σόλο εμφανίσεις σε στέκια της χώρας. Με αφορμή λοιπόν, την νέα της μουσική παράσταση με τίτλο « Το Ένα φέρνει τ’ άλλο» συναντήσαμε την Ρίτα Αντωνοπούλου – λίγο πριν ανέβει στη Μουσική σκηνή Σφίγγα που θα βρίσκεται για δυο βράδια 16 και 23 Απριλίου – για μια όμορφη και μικρή κουβεντούλα.
μιλάει στην Λαμπριάνα Κυριακού
Ρίτα Αντωνοπούλου, πραγματικά είσαι από τους καλλιτέχνες που ήρθαν για να μείνουν. Είσαι μια σημαντική ερμηνεύτρια. Πώς εισπράττεις εσυ αυτήν την αποδοχή από τον κόσμο αλλά και από τους συναδέλφους σου;
Για να μιλήσω εντελώς ειλικρινά δεν το έχω νιώσει ποτέ με την βεβαιότητα που το εκφράζεις εσύ. Ίσως έχει να κάνει με την τραγική ανασφάλεια που κουβαλάμε όλοι του σιναφιού ενδεχομένως, αλλά πραγματικά σοκάρομαι όταν έχω να απαντήσω σε τέτοιου τύπου ερώτηση γιατί δε νιώθω καθόλου έτσι. Εισπράττω αποδοχή, αν έλεγα το αντίθετο θα ήμουν άδικη και αγνώμων, αλλά δεν έχω σκεφτεί ποτέ ότι ήρθα για να μείνω. Δεν παίρνω ποτέ κάτι σα δεδομένο. Ξέρω μόνο ότι νιώθω λυτρωμένη και πλήρης όταν κοιτάζω στα μάτια τον κόσμο την ώρα που τραγουδάω και αισθάνομαι βαθιά σύνδεση…αυτό το ευχαριστώ στο τέλος που τους λέω και μου λένε δεν είναι τυπικό. Όσον αφορά στους συναδέλφους τραγουδιστές και μουσικούς, νιώθω τεράστια ικανοποίηση και χαρά όταν καταλαβαίνω ότι αυτό που κάνω το θεωρούν ιδιαίτερο και ξεχωριστό. Θα ήθελα πολύ να μεγαλώσω και να κοιτάζω πίσω με αίσθηση πληρότητας, περηφάνιας και γαλήνης.
«Το Ένα φέρνει τ’ άλλο» είναι ο τίτλος των παραστάσεων που θα λάβουν χώρα στη Μουσική Σκηνή Σφίγγα στις 16 -23 Απριλίου με τραγούδια που αγαπάς. Ποια είναι τα τραγούδια που αγαπάς Ρίτα Αντωνοπούλου και θα μας τραγουδήσεις τις δυο αυτές βραδιές;
Είναι αυτά που ακουμπούν βαθιά στο συναίσθημά μου…είτε είναι ερωτικά, είτε κοινωνικά, είτε πολιτικά, είτε λαϊκά με την έννοια της μαζικής αποδοχής από τον κόσμο. Θα πούμε ιστορίες μέσα από τα τραγούδια που έχω επιλέξει και θα θίξουμε θέματα που πολλές φορές δεν τα χωράμε σε μια μουσική συναυλία…γι’ αυτό και λέω ότι πρόκειται για μουσική παράσταση που στόχο έχει το ταξίδι…εγώ θέλω να καταφέρω να ανεβείτε στο πλοίο…τώρα πού θα πάει ο καθένας είναι εντελώς προσωπική υπόθεση.
Ακολουθούν και άλλες μουσικές εμφανίσεις σχετικά με αυτό το project;
Οι εμφανίσεις με αυτό το project έχουν ξεκινήσει από τις αρχές του 16 και σκοπεύω να συνεχιστούν όπου μπορούμε και το καλοκαίρι που μας έρχεται…ενδεχομένως και τη νέα σεζόν σε πόλεις επαρχιακές που φέτος δεν προλάβαμε να πάμε, παράλληλα με ό,τι άλλο αποφασίσω να κάνω. Είναι μια σημαντική παράσταση για μένα γιατί είναι εντελώς προσωπική.
Με ποιους μουσικούς συνεργάζεσαι;
Έχω την τιμή να έχω δίπλα μου ανθρώπους πολύ σπουδαίους στο χώρο. Ο Θύμιος Παπαδόπουλος στα πνευστά, ένας από τους πιο σημαντικούς μουσικούς που έχουμε αλλά και από τους μεγαλύτερους μουσικούς παραγωγούς των δεκαετιών που άνθιζε το ελληνικό τραγούδι…συνεργαζόμαστε χρόνια στο πλάι του Θάνου Μικρούτσικου αφού είναι ο βασικός του συνεργάτης εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Στην κιθάρα και στην ενορχήστρωση της μουσικής μας παράστασης θα δείτε τον Μανόλη Ανδρουλιδάκη, έναν εξαιρετικό σολίστ της κιθάρας αλλά και συνθέτη και ενορχηστρωτή με σπουδαίες συνεργασίες. Στο κοντραμπάσο είναι ο Σταύρος Καβαλιεράτος, επί χρόνια συνεργάτης του Μίκη Θεοδωράκη, του Σταύρου Ξαρχάκου κα…υπέροχος μουσικός και άνθρωπος δοσμένος σε αυτό που κάνει με ψυχή. Τους ευχαριστώ γιατί χωρίς αυτούς δε θα ήταν ίδια η παράσταση.
Κάθε τραγούδι είναι μια σύντομη ιστορία. Εσύ είσαι από τις ευλογημένες που λες τραγούδια με στίχους από τους σημαντικότερους ποιητές μας, τραγούδια πολιτικά.. τραγούδια μιας άλλης εποχής. Τραγούδια σημαντικών συνθετών που σήμερα θεωρούνται Παλιά αλλά είναι πιο επίκαιρα από ποτε. Συνεχίζεις την «παράδοση»… χωρίς να επιζητάς τα σεξουδάκια της εποχής και τη γρήγορη επιτυχία. Η επιλογή σου σίγουρα δεν γίνεται τυχαία.. σε ρωτάω γιατί από το μοντέρνο μεταπήδησες στο κλασσικό… τι σε ώθησε προς αυτή την οδό;
Νομίζω μόνο η ανάγκη μου και τίποτα άλλο. Αυτά τα τραγούδια μιλάνε μέσα μου κι αυτά μιλούσαν από παλιά. Αυτά ήθελα να λέω γιατί εκεί νιώθω το είναι μου να πάλλεται, αυτά με καίνε και αυτό πρέπει να κάνει ένας τραγουδιστής…να τραγουδά αυτό που τον καίει. Κάπως λοιπόν νιώθω ότι δεν ήταν ποτέ θέμα επιλογής παρόλο που έγιναν σαφείς επιλογές στην πορεία μου…νιώθω ότι ήταν και είναι μονόδρομος για μένα εφόσον το κριτήριό μου ήταν πάντα να είμαι εγώ καλά και περήφανη μέσα σε αυτό που κάνω.
Είσαι ο χαρακτήρας που ρισκάρει;
Όχι εύκολα. Αν μπω σε διαδικασία σκέψης θα ξετινάξω τον εγκέφαλό μου μέχρι να πάρω απόφαση ρίσκου. Αν βρεθώ όμως σε στιγμή παρόρμησης δεν καταλαβαίνω ούτε ρίσκο, ούτε φόβο.
Τι θα ήταν αυτό που θα σε παρακινούσε να αλλάξεις αυτό το ρεπερτόριο;
Δε μπορώ να σκεφτώ κάτι. Αν με αγγίξει κάτι πάρα πολύ και θελήσω να το πω, θα το πω χωρίς να σκεφτώ απαραίτητα σε ποιο είδος ρεπερτορίου ανήκει.
Ξέρεις τα δικά σου τραγούδια, κάποια ακουμπούν την μνήμη των ανθρώπων κάποια το συναίσθημα. Εσύ νιώθεις μια ικανοποίηση, μια αποζημίωση γι αυτό που έχεις καταφέρει;
Απαντώ στις ερωτήσεις σου και νιώθω ότι αυτή η συνέντευξη λαμβάνει χώρα στο βαθύ μέλλον…ξέρεις όταν ανεβαίνω να τραγουδήσω και κοιτάζω τον κόσμο που έχει έρθει να με ακούσει, αισθάνομαι μια βαθιά ευγνωμοσύνη και τιμή. Αισθάνομαι ότι έχω χρέος απέναντι στον εαυτό μου κι απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους να μην τους κοροϊδέψω ποτέ, να δώσω το 100% για να μπορώ πάντα να τους κοιτάω στα μάτια. Αυτό το δούναι και λαβείν το αντιλαμβάνομαι σα μια βαθύτατη επικοινωνία κι είναι φορές που με κάποιους ανθρώπους νιώθω και πολύ βαθιά σύνδεση. Έχω ζήσει μαγικές, ανθρώπινες στιγμές μέσα από αυτό που κάνω…υπάρχουν φορές που έχουμε αγκαλιαστεί με ανθρώπους μετά το τέλος μιας παράστασης και κλαίμε…δεν ξέρω αν αυτό είναι αποζημίωση όπως λες, αλλά σίγουρα είναι μεγάλη ψυχοθεραπεία!
Σίγουρα το θέμα του προσφυγικού θα σε έχει αγγίξει και με την ευαισθησία του καλλιτέχνη αλλά και την ευαισθησία της μάνας. Αν γινόσουν για μια βδομάδα Υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής, ποια θα ήταν η πρώτη σου κίνηση;
Ίσως είναι η πιο δύσκολη ερώτηση που μου έχουν κάνει και ξέρεις κάτι; Δεν έχω απάντηση. Δε γνωρίζω ποιες είναι οι σωστές πολιτικές κινήσεις. Δεν είμαι από αυτούς που έχουν τις απαντήσεις. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα έκανα πραγματικά ό,τι μα ό,τι μπορούσα για να βοηθήσω αυτούς τους ανθρώπους σε ανθρωπιστικό επίπεδο. Το να πάρεις έναν τίτλο για μια βδομάδα δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Αυτά είναι προβλήματα πολύ βαθιά κι έχουν να κάνουν με το είδος μας…το ανθρώπινο είδος και τις φρικαλεότητες που επιβιώνουν μέσα μας. Δε λύνονται με κάποια μεταναστευτική πολιτική ούτε με κάποια μαγική κίνηση. Υπάρχει βαθιά ανθρωπιστική κρίση κι ο άνθρωπος είναι χαμένος, απόλυτα χαμένος.
{youtube}6fPzzy8cqyY{/youtube}
Πιστεύεις σαν χώρα ότι θα βγούμε από αυτό το αδιέξοδο ή είναι Στημένο το παιχνίδι και στα μέτρα μας;
Θεωρώ την ερώτηση απολύτως ρητορική. Είναι στημένο. Κι αν πάει να ξεφύγει, ξαναστήνεται επιτόπου. Δεν έχω καμιά αισιοδοξία για αυτήν τη χώρα ή για αυτόν τον κόσμο, γιατί όπως προείπα, έχω χάσει την πίστη μου στον άνθρωπο.
Μετά απ όλη αυτήν την ιστορία με τον Γιάν Φαμπρ.. είναι ένα δείγμα ότι Πολιτιστικά αφυδατωνόμαστε;
Δε θα το έβλεπα έτσι. Υπάρχει πολιτιστική δράση και δημιουργία που φλέγεται σε αυτόν τον τόπο…το μόνο που χρειάζεται είναι καθαρό και πρόσφορο έδαφος για να ανθίσει. Αν λειτουργούσαν όλα μαγικά αξιοκρατικά στη χώρα τούτη, όλα θα ήταν αλλιώς. Όλα. Η Ελλάδα θα είχε άλλη θέση στον παγκόσμιο πολιτιστικό χάρτη.
{youtube}lS-IIrjm_sE{/youtube}
Τι είναι αυτό που σε ενοχλεί από την εποχή μας;
Η τυφλή βία.
Ετοιμάζεις κάτι καινούργιο;
Πολλά και τίποτα συγκεκριμένο ακόμη. Όπως λέει κι ο τίτλος της παράστασης, το ένα θα φέρει το άλλο και τα περιμένω όλα με αγωνία!
