Του Μιχάλη Παναγιώτου.
Να πούμε λίγα λόγια λόγια για την διαπραγμάτευση, μιά και πολλά λέγονται καί γράφονται τούτες τίς μέρες… Τι είναι διαπραγμάτευση???
“Η διαπραγμάτευση ως διαδικασία αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητας όλων μας.
Το τι σημαίνει διαπραγμάτευση εξαρτάται από την σκοπιά που παρατηρεί κανείς αυτή την διαδικασία…”
Σύμφωνα με έναν πρώτο ορισμό, διαπραγμάτευση είναι κάθε σχέση αλληλεπίδρασης που αποσκοπεί στην εξασφάλιση συμφερόντων. Διαπραγματευόμαστε όταν θεωρούμε ότι υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων, και επιδιώκουμε με βάση τις προσωπικές μας επιδιώξεις, να καταλήξουμε σε μία συμφωνία. Ακριβώς εξαιτίας των προσωπικών επιδιώξεων της κάθε πλευράς, που καθορίζουν την διαδικασία της κάθε διαπραγμάτευσης, η αίσθηση του χάους είναι διάχυτη στις διαπραγματεύσεις, με αποτέλεσμα να μοιάζει αδύνατο να αποδεχτούμε ένα και μόνο μοντέλο διαπραγμάτευσης, το οποίο να καλύπτει όλες τις ανάγκες κάθε μέρους. Το μοντέλο λοιπόν, που θα χρησιμοποιήσει το κάθε διαπραγματευόμενο μέρος, εξαρτάται από τις επικρατούσες συνθήκες (χρονικές, πολιτικές, πολιτιστικές, οικονομικές κ.α.), την συγκρουσιακή ικανότητα του κάθε μέρους, και την αξιολόγηση των συνεπειών των διαφόρων (εναλλακτικών) συμπεριφορών.
Κατά έναν δεύτερο ορισμό, διαπραγμάτευση λογίζεται ως μια διαδικασία επικοινωνίας (γραπτή, λεκτική ή μη) που πραγματοποιείται μεταξύ τουλάχιστον δύο ή περισσότερων συμμετεχόντων μερών (ατόμων ή ομάδων), που αρχικά είχαν διατυπώσει διαφορετικές θέσεις ή ενδιαφέροντα και είχε ανακύψει σύγκρουση συμφερόντων. Μέσω αυτής, επιδιώκεται κάθε φορά η δυναμική και εξελισσόμενη αλληλεπίδραση των μερών, ώστε το κάθε ένα από αυτά να αποκομίσει άμεσα ή σε βάθος χρόνου για λογαριασμό του ιδίου ή τρίτου, την μέγιστη δυνατή ωφέλεια (μετρήσιμη ή μη). Το είδος της ωφέλειας, προσδιορίζεται κυρίως από τις εκάστοτε χρονικά ανάγκες ή στόχους που επιδιώκονται να καλυφθούν από τα συμμετέχοντα μέρη.
Αυτά πρός άρσιν παρεξηγήσεων….εκτός άν ο καθένας εννοεί την διαπραγμάτευση ώς μονομερή πράξη με τόν ευατό του , ή την επιχ/ση του, ή την ομάδα συμφερόντων πού εκπροσωπεί….ή ακόμα και τής χώρας του…..
όμαστε όταν θεωρούμε ότι υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων, και επιδιώκουμε με βάση τις προσωπικές μας επιδιώξεις, να καταλήξουμε σε μία συμφωνία. Ακριβώς εξαιτίας των προσωπικών επιδιώξεων της κάθε πλευράς, που καθορίζουν την διαδικασία της κάθε διαπραγμάτευσης, η αίσθηση του χάους είναι διάχυτη στις διαπραγματεύσεις, με αποτέλεσμα να μοιάζει αδύνατο να αποδεχτούμε ένα και μόνο μοντέλο διαπραγμάτευσης, το οποίο να καλύπτει όλες τις ανάγκες κάθε μέρους. Το μοντέλο λοιπόν, που θα χρησιμοποιήσει το κάθε διαπραγματευόμενο μέρος, εξαρτάται από τις επικρατούσες συνθήκες (χρονικές, πολιτικές, πολιτιστικές, οικονομικές κ.α.), την συγκρουσιακή ικανότητα του κάθε μέρους, και την αξιολόγηση των συνεπειών των διαφόρων (εναλλακτικών) συμπεριφορών.
Στην διαπραγμάτευση υπάρχουν συγκρούσεις.
Υπάρχουν πιέσεις.
Υπάρχουν αντιστάσεις….και Επιμονή και Πίστη στην βελτίωση τής θέσης του ευρισκόμενου σε δυσμενή θέση.
Ε αυτό κάνει ακριβώς η Κυβέρνηση του Πρωθυπουργού τής Πατρίδας μας….ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ.
